Snurer blikt vooruit: De renteschaar
Het renteverschil met Duitse (de referentie voor Europese) staatsobligaties is sinds november van vorig jaar opgelopen tot boven de 200 basispunten, het grootste verschil in twintig jaar. Als de renteschaar zich verder blijft openen, wordt een belegging in US Treasuries ten opzichte van Duitse Bund almaar interessanter. Want niet alleen strijkt u meer rente (2,5 versus 0,4%) op, de waardestijging van de Amerikaanse dollar werkt ook als een hefboom, zeg maar als een rendementsversneller.
De stijging van de Amerikaanse rente lijkt zich op het eerste gezicht te ontwikkelen tot een tegenvaller voor Donald Trump. Hij beloofde, mocht hij verkozen worden, om de belastingen te verlagen en de infrastructuur te verbeteren. Dat houdt in: lagere inkomsten en hogere uitgaven voor de overheid. Als president Trump zijn plannen ten uitvoer wil brengen, zal de nieuwe regering een nog groter beroep moeten doen op de kapitaalmarkt.
In de regel zijn de markten daar niet zo blij mee, maar nu speelt de rentestijging niet alleen in de kaart van de overheid, maar pakt het bovendien ook nog goed uit voor de Amerikaanse economie. Door het monetaire beleid van de Federal Reserve en de Europese Centrale Bank zou de renteschaar zich nog verder moeten openen, maar bedenk wel dat het renteverschil tussen de Amerikaanse en de Europese tienjaarsrente historisch hoog is.
Lees ook: Dat gaat (te) snel (?)
Wie mag dit artikel niet missen? U kunt als abonnee dit artikel cadeau geven aan uw vrienden of familie. Klik bovenaan het artikel op de link en het artikel wordt per e-mail doorgestuurd.
De kans is groot dat de Janet Yellen volgende week andermaal het basistarief van de Federal Reserve zal verhogen. Ook Mario Draghi zal met het oog op de inflatie met die gedachte spelen, ware het niet dat de handen van de Europese Centrale Bank gebonden zijn door de parlementsverkiezingen her en der in Europa.
Terwijl het monetaire beleid van de Federal Reserve enige tijd terug al gekanteld is van expansief naar restrictief, zal de Europese Centrale Bank nog een poos doorgaan met haar ruimhartige stimuleringsprogramma’s, zoals kwantitatieve verruiming en historisch lage rentevoeten. Met name voor eurolanden als Griekenland en Italië zijn de extreem lage rentetarieven een godsgeschenk. Bij een te snelle stijging zouden de rentelasten de spreekwoordelijke nagel aan hun doodskist zijn.
Hetzelfde geldt voor de depositofaciliteit in de eurozone: banken moeten al een poos parkeergeld betalen als zij hun overtollige kasmiddelen bij de Europese Centrale Bank stallen. In haar strijd tegen de kwakkelende economie en de stilstaande inflatie oefende de centrale bank daarmee bewust druk uit op commerciële banken om in het eurogebied de bancaire kredietverlening weer vlot te trekken, hoewel sinds december vorig jaar de inflatie voorzichtig aantrekt, zo te zien zonder groot succes.
In de Verenigde Staten draait de economie echter op volle toeren. Weliswaar stijgt het bruto binnenlands product niet meer zo snel als een jaar of tien geleden, maar de werkeloosheid is erg laag en de inflatie gaat de laatste tijd flink omhoog. De stijging van het algemene prijspeil is voor de Federal Reserve een belangrijk argument om de basisrente te verhogen. Dat in de Verenigde Staten de inflatieverwachting onder druk staat, kunt u ook aflezen aan de Treasuries. De rente op Amerikaanse tienjaars staatsobligaties is de laatste tijd sterk gestegen, de facto sinds bekend werd wie de nieuwe president van de Verenigde Staten zou worden.
Het renteverschil met Duitse (de referentie voor Europese) staatsobligaties is sinds november van vorig jaar opgelopen tot boven de 200 basispunten, het grootste verschil in twintig jaar. Als de renteschaar zich verder blijft openen, wordt een belegging in US Treasuries ten opzichte van Duitse Bund almaar interessanter. Want niet alleen strijkt u meer rente (2,5 versus 0,4%) op, de waardestijging van de Amerikaanse dollar werkt ook als een hefboom, zeg maar als een rendementsversneller.
De stijging van de Amerikaanse rente lijkt zich op het eerste gezicht te ontwikkelen tot een tegenvaller voor Donald Trump. Hij beloofde, mocht hij verkozen worden, om de belastingen te verlagen en de infrastructuur te verbeteren. Dat houdt in: lagere inkomsten en hogere uitgaven voor de overheid. Als president Trump zijn plannen ten uitvoer wil brengen, zal de nieuwe regering een nog groter beroep moeten doen op de kapitaalmarkt.
In de regel zijn de markten daar niet zo blij mee, maar nu speelt de rentestijging niet alleen in de kaart van de overheid, maar pakt het bovendien ook nog goed uit voor de Amerikaanse economie. Door het monetaire beleid van de Federal Reserve en de Europese Centrale Bank zou de renteschaar zich nog verder moeten openen, maar bedenk wel dat het renteverschil tussen de Amerikaanse en de Europese tienjaarsrente historisch hoog is.
Lees ook: Dat gaat (te) snel (?)
Wie mag dit artikel niet missen? U kunt als abonnee dit artikel cadeau geven aan uw vrienden of familie. Klik bovenaan het artikel op de link en het artikel wordt per e-mail doorgestuurd.
Verder lezen?
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.