Research on research

Groei en waarde zijn twee uitgesproken beleggingsstijlen. Waardebeleggers kopen ondergewaardeerde aandelen in de overtuiging dat de markt vroeg of laat de onderwaardering herkent en dat de koers dan op z’n minst de intrinsieke waarde zal opzoeken.

John Neff is één van de beste fondsbeheerders aller tijden. Vanguard Windsor wordt in de Verenigde Staten beschouwd als het beste beleggingsfonds en omdat tal van fondsbeheerders hun geld aan hem toevertrouwden werd hij door zijn collega’s de professional’s professional genoemd. Neff, inmiddels gepensioneerd, koesterde een voorliefde voor (waarde)aandelen met zeer lage koers-winstverhoudingen en had een uitgesproken afkeer van groeiaandelen.

Groeiaandelen zijn aandelen van ondernemingen waarvan de markt denkt dat de groeimogelijkheden op basis van economische of wetenschappelijke ontwikkelingen hoger zijn dan gemiddeld. Omdat dergelijke bedrijven veel groei voor de boeg hebben, nemen beleggers in groeiaandelen de hoge waarderingen voor lief en betalen zonder morren hogere koers-winstverhoudingen dan zogenaamde waardebeleggers. Dat is ook logisch, want als die bedrijven hun winst flink kunnen verhogen, dan ogen die hoge waarderingen volgend jaar al een stuk minder hoog.

Zolang met het bedrijf alles goed gaat, is er ook geen probleem. Zolang het bedrijf er in slaagt om zijn omzet en winst te verhogen, kunnen de aandeelhouders meegenieten van de stijgende beurskoersen, maar geen enkel bedrijf groeit eeuwig. Zodra het bedrijf een lagere winst boekt of minder snel groeit dan voorheen, dan rijzen er problemen voor de zittende aandeelhouders. Omdat het bedrijf niet of niet meer snel genoeg groeit om nog als groeiaandeel te worden bestempeld, is de markt niet langer meer bereid de torenhoge waarderingen te betalen die ze vroeger met plezier neertelde. Als de winst van het bedrijf echter niet of onvoldoende groeit, komt de koers onder druk. Dit heeft doorgaans een sterk negatief effect op de verdere koersontwikkeling.

Het is bij groeiaandelen dus zaak om de gang van zaken van dichtbij te volgen om bij de eerste tekenen van een groeivertraging uit te kunnen stappen. Een winstwaarschuwing is voor het grote publiek vaak het eerste signaal dat de groei van het bedrijf vertraagt. In de regel stijgen de koersen van groeiaandelen harder dan die van waardeaandelen, maar zij kunnen echter ook harder dalen.

Vertrouwen op research

In theorie hebben groeiaandelen nog veel groei voor de boeg, maar hoe herkent u ze in een vroeg stadium of waaraan ziet u dat bedrijven een stevig fundament voor hun toekomst uitzetten? Met de ratio R&D/Sales komt u een heel eind. Bij de ontwikkeling van de nieuwe producten, speelt de kennis en expertise van de afdeling Research & Development, vaak ook in het Nederlands afgekort tot R&D, een belangrijke rol. Bedrijven die (grote sommen) geld uitgeven aan onderzoek en ontwikkeling doen dat om oplossingen te vinden voor praktische problemen, maar ook om ideeën of prototypes uit te ontwikkelen tot bruikbare processen of productierijpe producten.

Academisch onderzoek toont aan dat bedrijven die minimaal vier procent van hun omzet (sales) uitgeven aan R&D-activiteiten het op de beurs beter doen dan gemiddeld. De R&D/Sales-ratio is eenvoudig van opzet en geeft daardoor niet altijd een accuraat beeld van het groeipotentieel van een onderneming. De gemaakte kosten voor R&D kunt u vrij gemakkelijk uit de resultatenrekening halen, maar het wordt al moeilijker om er een waarde aan toe te kennen. Als bedrijven rechten of octrooien kopen, dan is de prijs ervan bekend, maar dat betekent nog niet dat ze er geld mee verdienen. Hoge R&D/Sales-ratio suggereren innovatie, de ontwikkeling van nieuwe producten en wellicht ook toekomstige groei. Net als met alle andere ratio’s is het kengetal R&D/Sales sectorgevoelig. De R&D-budgetten van technologiebedrijven zijn vele malen hoger dan in de levensmiddelen- of textielindustrie.

Om de kans op miskopen te verkleinen, verdient het de aanbeveling om de aandelen op bijkomende punten door te lichten. Multimiljonair Ken Fisher, de zoon van Philip Fisher, vermaard om zijn klassieker Common Stocks and Uncommon Profits, breekt in zijn boek Super Stocks de ratio van R&D/Sales open in Price to Research Ratio (PRR) en de Price to Sales Ratio (PSR). Fisher stelt dat aandelen met PRR’s van 5 tot 10 koopwaardig zijn, mits de koers-omzetverhouding lager is dan 1,5. Dat houdt in dat de bedrijven minimaal 15 procent van hun omzet uitgeven aan onderzoek en ontwikkeling. Van de huidige indexleden van STOXX Europe 600 voldoet enkel STMicroelectronics aan de eisen van Fisher, begin vorig jaar zelfs geen enkel.

Het kan ook anders: Elliott Gue van StreetAuthority stuitte als doorgewinterde dividendbelegger op een academisch onderzoeksrapport waarin werd aangetoond dat bedrijven die hun R&D-budgetten verhogen de markt op termijn van 60 maanden outperformen. Om trouw te blijven aan de principes van het waardebeleggen rekende hij een en ander na. Omdat hij de eis ten aanzien van budgetverhogingen liet vallen, stelde hij als bijkomende voorwaarden dat de bedrijven winst moeten maken en dividend betalen. Bedrijven die dividend uitkeren zijn vaak winstgevender, gaan omzichtiger om met investeringsmogelijkheden en besteden minder snel geld aan megalomane overnames.

Onderstaande tabel somt uit de STOXX Europe 600 de 30 aandelen op van winstgevende bedrijven met R&D/Sales-ratio’s hoger dan vier procent die minimaal één procent dividend betalen. Hun directe voorgangers sprokkelden vorig jaar in totaal 29,3 procent aan rendement bijeen. Dat is 8,5 procentpunt beter dan het totaalrendement van de index, zijnde 20,8 procent.  @  Ivan  Snurer

Groei en waarde zijn twee uitgesproken beleggingsstijlen. Waardebeleggers kopen ondergewaardeerde aandelen in de overtuiging dat de markt vroeg of laat de onderwaardering herkent en dat de koers dan op z’n minst de intrinsieke waarde zal opzoeken.

John Neff is één van de beste fondsbeheerders aller tijden. Vanguard Windsor wordt in de Verenigde Staten beschouwd als het beste beleggingsfonds en omdat tal van fondsbeheerders hun geld aan hem toevertrouwden werd hij door zijn collega’s de professional’s professional genoemd. Neff, inmiddels gepensioneerd, koesterde een voorliefde voor (waarde)aandelen met zeer lage koers-winstverhoudingen en had een uitgesproken afkeer van groeiaandelen.

Groeiaandelen zijn aandelen van ondernemingen waarvan de markt denkt dat de groeimogelijkheden op basis van economische of wetenschappelijke ontwikkelingen hoger zijn dan gemiddeld. Omdat dergelijke bedrijven veel groei voor de boeg hebben, nemen beleggers in groeiaandelen de hoge waarderingen voor lief en betalen zonder morren hogere koers-winstverhoudingen dan zogenaamde waardebeleggers. Dat is ook logisch, want als die bedrijven hun winst flink kunnen verhogen, dan ogen die hoge waarderingen volgend jaar al een stuk minder hoog.

Zolang met het bedrijf alles goed gaat, is er ook geen probleem. Zolang het bedrijf er in slaagt om zijn omzet en winst te verhogen, kunnen de aandeelhouders meegenieten van de stijgende beurskoersen, maar geen enkel bedrijf groeit eeuwig. Zodra het bedrijf een lagere winst boekt of minder snel groeit dan voorheen, dan rijzen er problemen voor de zittende aandeelhouders. Omdat het bedrijf niet of niet meer snel genoeg groeit om nog als groeiaandeel te worden bestempeld, is de markt niet langer meer bereid de torenhoge waarderingen te betalen die ze vroeger met plezier neertelde. Als de winst van het bedrijf echter niet of onvoldoende groeit, komt de koers onder druk. Dit heeft doorgaans een sterk negatief effect op de verdere koersontwikkeling.

Het is bij groeiaandelen dus zaak om de gang van zaken van dichtbij te volgen om bij de eerste tekenen van een groeivertraging uit te kunnen stappen. Een winstwaarschuwing is voor het grote publiek vaak het eerste signaal dat de groei van het bedrijf vertraagt. In de regel stijgen de koersen van groeiaandelen harder dan die van waardeaandelen, maar zij kunnen echter ook harder dalen.

Vertrouwen op research

In theorie hebben groeiaandelen nog veel groei voor de boeg, maar hoe herkent u ze in een vroeg stadium of waaraan ziet u dat bedrijven een stevig fundament voor hun toekomst uitzetten? Met de ratio R&D/Sales komt u een heel eind. Bij de ontwikkeling van de nieuwe producten, speelt de kennis en expertise van de afdeling Research & Development, vaak ook in het Nederlands afgekort tot R&D, een belangrijke rol. Bedrijven die (grote sommen) geld uitgeven aan onderzoek en ontwikkeling doen dat om oplossingen te vinden voor praktische problemen, maar ook om ideeën of prototypes uit te ontwikkelen tot bruikbare processen of productierijpe producten.

Academisch onderzoek toont aan dat bedrijven die minimaal vier procent van hun omzet (sales) uitgeven aan R&D-activiteiten het op de beurs beter doen dan gemiddeld. De R&D/Sales-ratio is eenvoudig van opzet en geeft daardoor niet altijd een accuraat beeld van het groeipotentieel van een onderneming. De gemaakte kosten voor R&D kunt u vrij gemakkelijk uit de resultatenrekening halen, maar het wordt al moeilijker om er een waarde aan toe te kennen. Als bedrijven rechten of octrooien kopen, dan is de prijs ervan bekend, maar dat betekent nog niet dat ze er geld mee verdienen. Hoge R&D/Sales-ratio suggereren innovatie, de ontwikkeling van nieuwe producten en wellicht ook toekomstige groei. Net als met alle andere ratio’s is het kengetal R&D/Sales sectorgevoelig. De R&D-budgetten van technologiebedrijven zijn vele malen hoger dan in de levensmiddelen- of textielindustrie.

Om de kans op miskopen te verkleinen, verdient het de aanbeveling om de aandelen op bijkomende punten door te lichten. Multimiljonair Ken Fisher, de zoon van Philip Fisher, vermaard om zijn klassieker Common Stocks and Uncommon Profits, breekt in zijn boek Super Stocks de ratio van R&D/Sales open in Price to Research Ratio (PRR) en de Price to Sales Ratio (PSR). Fisher stelt dat aandelen met PRR’s van 5 tot 10 koopwaardig zijn, mits de koers-omzetverhouding lager is dan 1,5. Dat houdt in dat de bedrijven minimaal 15 procent van hun omzet uitgeven aan onderzoek en ontwikkeling. Van de huidige indexleden van STOXX Europe 600 voldoet enkel STMicroelectronics aan de eisen van Fisher, begin vorig jaar zelfs geen enkel.

Het kan ook anders: Elliott Gue van StreetAuthority stuitte als doorgewinterde dividendbelegger op een academisch onderzoeksrapport waarin werd aangetoond dat bedrijven die hun R&D-budgetten verhogen de markt op termijn van 60 maanden outperformen. Om trouw te blijven aan de principes van het waardebeleggen rekende hij een en ander na. Omdat hij de eis ten aanzien van budgetverhogingen liet vallen, stelde hij als bijkomende voorwaarden dat de bedrijven winst moeten maken en dividend betalen. Bedrijven die dividend uitkeren zijn vaak winstgevender, gaan omzichtiger om met investeringsmogelijkheden en besteden minder snel geld aan megalomane overnames.

Onderstaande tabel somt uit de STOXX Europe 600 de 30 aandelen op van winstgevende bedrijven met R&D/Sales-ratio’s hoger dan vier procent die minimaal één procent dividend betalen. Hun directe voorgangers sprokkelden vorig jaar in totaal 29,3 procent aan rendement bijeen. Dat is 8,5 procentpunt beter dan het totaalrendement van de index, zijnde 20,8 procent.  @  Ivan  Snurer