Inkomensgericht beleggen

Voor veel eindbeleggers, pensioenfondsen en verzekeraars vormen obligaties de basis van hun beleggingsportefeuille.

Een obligatie is een verhandelbaar schuldbewijs voor een lening die door een overheid of een onderneming is aangegaan. Het zijn leningen waar een vaste rentevergoeding tegenover staat.

Kenmerkend voor obligaties is de op het eerste gezicht tegenstrijdige koersontwikkeling. Als de rente stijgt, dalen de koersen, omdat beleggers dan de voorkeur geven aan nieuwe obligatieleningen met een hogere couponrente.

Aandelen zijn eigendomsbewijzen van een onderneming. Als het de onderneming voor de wind gaat, kan de waarde van de aandelen in de loop der jaren flink stijgen en gaat ook de koers van het aandeel omhoog. Sommige bedrijven betalen zelfs dividend. Het is een vorm van winstdeling en een jaarlijkse, halfjaarlijkse of driemaandelijkse beloning voor het feit dat u kapitaal ter beschikking heeft gesteld.

Op jaarbasis maakt het dividend maar een klein deel uit van het totale rendement. Het dividend wordt belangrijker naarmate de aanhoudperiode langer wordt. Wie aandelen koopt met de bedoeling om ze binnen het jaar te verkopen, moet het vooral hebben van koerswinst.

In tegenstelling tot obligaties is de looptijd van aandelen oneindig. Obligaties kennen daarentegen een vaste looptijd en op de vervaldag wordt aan de houder de hoofdsom terugbetaald. Het is dan aan de belegger om te bepalen wat hij of zij ermee doet. Opnieuw obligaties kopen, in aandelen investeren of de vrijgekomen som potverteren als inkomen.

Het dividend is net als de couponbetalingen bij obligaties een vorm van inkomen. Veel particuliere beleggers gebruiken het om hun pensioen mee aan te vullen. Anderen zien de coupons of de betaalbaarstelling van het dividend als bijkomstigheid, maar eens het bijgeschreven op hun bankrekening staat, appreciëren zij het extra inkomen zeer wel.

Inkomensgericht beleggen is in de Verenigde Staten ongekend populair, niettemin reikt de ontstaansgeschiedenis terug naar de vroege handel op de Amsterdamse beurs in de zeventiende eeuw. Al in 1688 schreef Josseph de la Vega in zijn boek Confusion de Confusiones lofdichten op vorsten van zijn tijd. Zij leefden immers van hun rente, het dividend van hun aandelen en het deerde hen niet of de aandelen meer of minder waard werden als gevolg van koersschommelingen aangezien het niet hun bedoeling was ze te verkopen, maar er de vruchten van te plukken.

De onderstaande tabel geeft een overzicht van de couponrentes en de dividendrendementen van Amerikaanse obligaties en aandelen.

De tabel leert dat Amerikaanse tienjarige staatsobligaties (US10) de voorbije 22 jaar gemiddeld een coupon van 5,3 procent betaalden. Omdat bedrijfsleningen ten opzichte van staatspapieren een risico-opslag moeten betalen, boden bedrijfsobligaties van allerhoogste kwaliteit (AAA) couponrentes van 6,6 procent en bedrijfsobligaties van hoge kwaliteit (BAA en hoger) zelfs 7,7 procent. Het gemiddelde dividendrendement van aandelen blijft hangen op 2,3 procent. Het rendement van de dividendaristocraten (aandelen waarvan het dividend de afgelopen 25 jaar elk jaar opnieuw werd verhoogd) komt uit op 3,1 procent. Vastgoedaandelen daarentegen betaalden door de jaren heen echter een rendement van 6,8 procent.

Voor beleggers die couponrentes en dividend als vorm van inkomen zien, is het behoud van kapitaal essentieel. Eigenlijk geldt dat voor alle beleggers, maar wie inkomensgericht gaat beleggen, wil ook zijn koopkracht behouden. De inleg mag niet in het geding komen, het moet groeien om de geldontwaarding tegen te gaan. Op zich bieden obligaties op het einde van de looptijd geen koerswinst, maar beleggers die hun vermogenstitels voor de vervaldag verkopen, kunnen toch op een gemiddelde koerswinst van pak en weg 1,7 procent rekenen. Dat is honderd basispunten minder dan de inflatie. Aandelen doen het wat dat betreft, stukken beter. Door de jaren heen komt het gemiddelde uit op 5,7 procent, maar de koersontwikkeling van vastgoedaandelen is flink ondermaats.

Wie echter een gespreide beleggingsportefeuille aanhoudt, sprokkelde door de jaren heen aan dividend en coupons 5,3 procent rendement bijeen, terwijl de onderliggende waarde ook nog eens met 4,2 procent steeg. Het gemiddelde totaalrendement komt hiermee uit op 9,5 procent, op jaarbasis wel te verstaan. Natuurlijk is het een vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid, maar met de drie d’s van beleggen, namelijk met discipline, diversificatie en dividend komt u een heel end.

Voor veel eindbeleggers, pensioenfondsen en verzekeraars vormen obligaties de basis van hun beleggingsportefeuille.

Een obligatie is een verhandelbaar schuldbewijs voor een lening die door een overheid of een onderneming is aangegaan. Het zijn leningen waar een vaste rentevergoeding tegenover staat.

Kenmerkend voor obligaties is de op het eerste gezicht tegenstrijdige koersontwikkeling. Als de rente stijgt, dalen de koersen, omdat beleggers dan de voorkeur geven aan nieuwe obligatieleningen met een hogere couponrente.

Aandelen zijn eigendomsbewijzen van een onderneming. Als het de onderneming voor de wind gaat, kan de waarde van de aandelen in de loop der jaren flink stijgen en gaat ook de koers van het aandeel omhoog. Sommige bedrijven betalen zelfs dividend. Het is een vorm van winstdeling en een jaarlijkse, halfjaarlijkse of driemaandelijkse beloning voor het feit dat u kapitaal ter beschikking heeft gesteld.

Op jaarbasis maakt het dividend maar een klein deel uit van het totale rendement. Het dividend wordt belangrijker naarmate de aanhoudperiode langer wordt. Wie aandelen koopt met de bedoeling om ze binnen het jaar te verkopen, moet het vooral hebben van koerswinst.

In tegenstelling tot obligaties is de looptijd van aandelen oneindig. Obligaties kennen daarentegen een vaste looptijd en op de vervaldag wordt aan de houder de hoofdsom terugbetaald. Het is dan aan de belegger om te bepalen wat hij of zij ermee doet. Opnieuw obligaties kopen, in aandelen investeren of de vrijgekomen som potverteren als inkomen.

Het dividend is net als de couponbetalingen bij obligaties een vorm van inkomen. Veel particuliere beleggers gebruiken het om hun pensioen mee aan te vullen. Anderen zien de coupons of de betaalbaarstelling van het dividend als bijkomstigheid, maar eens het bijgeschreven op hun bankrekening staat, appreciëren zij het extra inkomen zeer wel.

Inkomensgericht beleggen is in de Verenigde Staten ongekend populair, niettemin reikt de ontstaansgeschiedenis terug naar de vroege handel op de Amsterdamse beurs in de zeventiende eeuw. Al in 1688 schreef Josseph de la Vega in zijn boek Confusion de Confusiones lofdichten op vorsten van zijn tijd. Zij leefden immers van hun rente, het dividend van hun aandelen en het deerde hen niet of de aandelen meer of minder waard werden als gevolg van koersschommelingen aangezien het niet hun bedoeling was ze te verkopen, maar er de vruchten van te plukken.

De onderstaande tabel geeft een overzicht van de couponrentes en de dividendrendementen van Amerikaanse obligaties en aandelen.

De tabel leert dat Amerikaanse tienjarige staatsobligaties (US10) de voorbije 22 jaar gemiddeld een coupon van 5,3 procent betaalden. Omdat bedrijfsleningen ten opzichte van staatspapieren een risico-opslag moeten betalen, boden bedrijfsobligaties van allerhoogste kwaliteit (AAA) couponrentes van 6,6 procent en bedrijfsobligaties van hoge kwaliteit (BAA en hoger) zelfs 7,7 procent. Het gemiddelde dividendrendement van aandelen blijft hangen op 2,3 procent. Het rendement van de dividendaristocraten (aandelen waarvan het dividend de afgelopen 25 jaar elk jaar opnieuw werd verhoogd) komt uit op 3,1 procent. Vastgoedaandelen daarentegen betaalden door de jaren heen echter een rendement van 6,8 procent.

Voor beleggers die couponrentes en dividend als vorm van inkomen zien, is het behoud van kapitaal essentieel. Eigenlijk geldt dat voor alle beleggers, maar wie inkomensgericht gaat beleggen, wil ook zijn koopkracht behouden. De inleg mag niet in het geding komen, het moet groeien om de geldontwaarding tegen te gaan. Op zich bieden obligaties op het einde van de looptijd geen koerswinst, maar beleggers die hun vermogenstitels voor de vervaldag verkopen, kunnen toch op een gemiddelde koerswinst van pak en weg 1,7 procent rekenen. Dat is honderd basispunten minder dan de inflatie. Aandelen doen het wat dat betreft, stukken beter. Door de jaren heen komt het gemiddelde uit op 5,7 procent, maar de koersontwikkeling van vastgoedaandelen is flink ondermaats.

Wie echter een gespreide beleggingsportefeuille aanhoudt, sprokkelde door de jaren heen aan dividend en coupons 5,3 procent rendement bijeen, terwijl de onderliggende waarde ook nog eens met 4,2 procent steeg. Het gemiddelde totaalrendement komt hiermee uit op 9,5 procent, op jaarbasis wel te verstaan. Natuurlijk is het een vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid, maar met de drie d’s van beleggen, namelijk met discipline, diversificatie en dividend komt u een heel end.