Zeven beursklassiekers

Hoewel Security Analysis van Benjamin Graham de beursklassieker par excellence is, opent vanwege het naderende jaareinde Beating the Dow het boekenbal.

Beating the Dow

In Beating the Dow beschrijft Michael O’Higgins samen met John Downes hoe beleggers op een eenvoudige en vlotte wijze de Dow Jones kunnen kloppen. Het boek borduurt voort op het werk van John Slatter. Hij is de geestelijke vader van The Dogs of the Dow waarbij Amerikanen aan het begin van een nieuw kalenderjaar de tien aandelen met het hoogste dividendrendement uit de Dow Jones Industrial Average kopen en ze vervolgens een jaar lang in hun beleggingsportefeuille houden. Zo’n mechanische selectie heeft echter ook zijn minpunten. Tijdens de financiële crisis kwamen bankaandelen bovendrijven, vanwege het relatief hoge dividend dat in het daaropvolgende jaar vaak geschrapt werd, met alle gevolgen van dien voor de beurskoers van de aandelen.

Security Analysis

Benjamin Graham wordt alom gezien als de grondsteenlegger van fundamentele analyse en is de leermeester van Warren Buffett. In 1934 publiceerde hij samen met David Dodd de klassieker Security Analysis. Dit boek geldt als de bijbel van het waardebeleggen en behoort nog steeds tot de basislectuur van Amerikaanse analisten. Graham adviseert beleggers met klem om de financiële positie van bedrijven zorgvuldig te bestuderen. Enkel bedrijven de aandelen van bedrijven die onder hun intrinsieke waarde noteren, beschikken door hun onderwaardering over een veiligheidsmarge en zijn geschikt als investering. Het concept van veiligheidsmarge komt uitvoerig aan bod in The Intelligent Investor. Dat boek is een stuk toegankelijker dan Security Analysis en volgens Buffett het allerbeste boek over beleggen ooit. Overigens op grond van zijn ervaring ontwikkelde Graham ook een algoritme waarmee beleggers op een snelle en eenvoudige wijze kunnen achterhalen of een investering in bepaalde fondsen überhaupt de moeite loont. De wiskundige notatie luidt: k/w < 2x winstgroei + 8,5 en postuleert dat de koers/winstverhouding kleiner moet zijn dan de som van twee keer de winstgroei en de factor 8,5.

Common Stocks and Uncommon Profits

Common Stocks and Uncommon Profits is het lijfboek voor de liefhebbers van groeiaandelen. Het boek dateert uit 1958 en werd door Philip Fisher, de vader van Ken, geschreven. Ken Fisher is een succesvolle vermogensbeheerder en één van de vierhonderd rijkste Amerikanen. En hoe kan het anders, hij heeft een uitgesproken voorliefde voor groeiaandelen. Fisher Sr. was de eerste belegger die faam verwierf met groeiaandelen. Hij is één van de favoriete beleggers van Buffett, die hem daarvoor persoonlijk opzocht. Buffett zei bij meerdere gelegenheden dat hij 85 procent Graham en 15 procent Fisher is. In Common Stocks and Uncommon Profits noemt Fisher Sr. 15 criteria. Kort samengevat, komt het erop neer dat beleggers uitsluitend zouden moeten investeren in bedrijven die ze begrijpen en een sterk bedrijfsmodel en integer management hebben, innovatief, marktleider en behoorlijk winstgevend zijn en waarvan de aandelen aan een redelijke prijs kunnen worden gekocht.

Beating the Street

Peter Lynch geldt als de beste fondsbeheerder aller tijden. In de 13 jaar dat hij het Fidelity Magellan Fund leidde, bedroeg het jaarlijkse rendement net geen 30 procent en presteerde het fonds in slechts twee jaar slechter dan de index. Samen met zijn boeken Beating the Street, Learn to Earn en One up on Wall Street maken van hem een levende legende. Zijn belangrijkste boek is Beating the Street en één van zijn bekendste instrumenten uit zijn gereedschapkist is de PEG-indicator. PEG is het acroniem van price, earnings en growth. Het is in feite een dubbele ratio waarbij het kengetal van de koers/winstverhouding wordt afgezet tegenover het groeipercentage van de winst, Deze techniek wordt aan Lynch toegeschreven, maar het is het geesteskind van Jim Slater. De Brit is de auteur van de Zulu Principe: Making Extraordinary Porfits from Ordinary Shares. Wat Lynch wel deed was de PEG-indicator corrigeren voor het dividend. Dit wil zeggen dat het dividendrendement werd opgeteld bij de winstgroei, waardoor aandelen met mooie groeivooruitzichten die een dividend betalen niet te zeer worden benadeeld.

Winning on Wall Street

De auteur van Winning on Wall Street was één van de beste beleggers van zijn tijd. Martin Zweig verwierf eeuwige roem toen hij tijdig de beurskrach van oktober 1987 voorspelde. Eind jaren negentig trok de Amerikaan zich terug in het duurste appartement van Manhattan. In zijn boek schotelt hij zijn lezers instrumenten voor waarmee ze de markt kunnen timen, maar ook fundamentele selectiecriteria. Wanneer Zweig aandelen doorlicht, gaat hij uitsluitend op de cijfers af. Als een onderneming consistente bedrijfswinsten produceert, zal het hem worst wezen of het bedrijf bezemstelen maakt of computeronderdelen. De hoofdcriteria zijn: sterke trendmatige omzet- en winstgroei, redelijke waardering en relatieve koerssterkte. Daarnaast heeft hij uitgesproken voorkeur voor bedrijven met een lage schuldgraad en mijdt hij aandelen waarvan directieleden of grootaandeelhouders massaal aan de verkoopkant opereren of wiens koers in het voorbije kwartaal slecht reageerde op bedrijfscijfers.

The Little Book that Beats the Markets

Om de zoveel tijd verschijnt er een studie of een boek dat alle aandacht van de media opeist. The Little Book that Beats the Markets is hier een voorbeeld van. In zijn kaskraker laat Joel Greenblatt zien hoe beleggers met zijn zogeheten Magic Formula, een vrij simpele formule, superrendementen kunnen behalen. In 1985 lanceerde Greenblatt zijn eigen hefboomfonds. In de tien jaar dat hij aan het roer van Gotham Capital stond, boekte hij een gemiddelde winst van 48,4 procent. Na kosten blijft op jaarbasis hiervan 40,5 procent over. Ook in de jaren nadien, Gotham Capital handelt enkel nog voor eigen rekening, zijn de rendementen soortgelijk. Ondanks deze prachtresultaten bleef Greenblatt op Main Street onopgemerkt, totdat hij eind 2005 het ‘kleine boekje’ publiceerde. Nochtans had hij eerder al voor het grote publiek een boek geschreven, maar You Can Be a Stock Market Genius bleek achteraf bekeken op maat geschreven te zijn van professionele vermogensbeheerders. Maar nu terug naar de Magic Formula, het geheim zit hem in de gelijkgewogen rangorde van het winstrendement en de rendabiliteit op het geïnvesteerde kapitaal. Het winstrendement wordt gedefinieerd als zijnde het quotiënt van het bedrijfsresultaat en de ondernemingswaarde. De rendabiliteit op het geïnvesteerde kapitaal is het kengetal van het bedrijfsresultaat en de som van het nettowerkkapitaal en de netto-activa. Greenblatt richt zich dus voornamelijk op bedrijven van bovengemiddelde kwaliteit die door beleggers op de beurs lager dan gemiddeld gewaardeerd worden.

Trader Vic

Victor Sperandeo is als technisch analist een vreemde eend in de bijt. Op Wall Street is hij een legende en bekend onder de naam Trader Vic. Naar verluidt, harkte hij tussen 1971 en 1990 een gemiddeld jaarrendement van 70,7 procent bijeen, met slechts één verliesjaar: -35 procent in 1990. In zijn decennialange carrière werkte Sperandeo als beleggingsadviseur en professioneel handelaars samen met grootmeesters als George Soros en superrijken als Leon Cooperman. Ook schreef hij bestsellers als Trader Vic, Trader Vic II en Trader Vic on Commodities. Sperandeo is zich terdege bewust van dat financiële markten door macro-economische ontwikkelingen, het politieke systeem en bedrijfsresultaten worden beïnvloed. Als u geïnteresseerd bent in de waarheid, moet u uw oor te luister leggen bij de financiële markten. Zij verdisconteren de waarheid in de koersen en als beleggers de waarheid structureel negeren, dan gaat het vroeg of laat fout. Die discrepantie biedt handelaren de mogelijkheid grof geld te verdienen, positiebeleggers daarentegen kunnen onnodige verliezen vermijden. Uiteindelijk draait het bij beleggen op het vermijden van verlies en het vermogen om toe te geven dat je verkeerd zit. Het belangrijkste aan beleggen is om niet te verliezen, dit is ook het credo van Warren Buffett.

Grootste Gemene Deler

Goed geïnformeerde beleggers slagen er beter in om hun geld te laten renderen. Dat neemt niet weg dat beleggen een werkwoord is. De juiste manier om te beleggen is al generaties lang dezelfde. Discipline en een goed doordachte werkwijze zijn de sleutel tot succes. Zo kunt u koersschommelingen gemakkelijker relativeren en uw emoties beter onder controle houden wanneer de nervositeit op de markten hoog oploopt. Emoties en rendement zijn zelden een goede combinatie.

@IvanSnurer

Hoewel Security Analysis van Benjamin Graham de beursklassieker par excellence is, opent vanwege het naderende jaareinde Beating the Dow het boekenbal.

Beating the Dow

In Beating the Dow beschrijft Michael O’Higgins samen met John Downes hoe beleggers op een eenvoudige en vlotte wijze de Dow Jones kunnen kloppen. Het boek borduurt voort op het werk van John Slatter. Hij is de geestelijke vader van The Dogs of the Dow waarbij Amerikanen aan het begin van een nieuw kalenderjaar de tien aandelen met het hoogste dividendrendement uit de Dow Jones Industrial Average kopen en ze vervolgens een jaar lang in hun beleggingsportefeuille houden. Zo’n mechanische selectie heeft echter ook zijn minpunten. Tijdens de financiële crisis kwamen bankaandelen bovendrijven, vanwege het relatief hoge dividend dat in het daaropvolgende jaar vaak geschrapt werd, met alle gevolgen van dien voor de beurskoers van de aandelen.

Security Analysis

Benjamin Graham wordt alom gezien als de grondsteenlegger van fundamentele analyse en is de leermeester van Warren Buffett. In 1934 publiceerde hij samen met David Dodd de klassieker Security Analysis. Dit boek geldt als de bijbel van het waardebeleggen en behoort nog steeds tot de basislectuur van Amerikaanse analisten. Graham adviseert beleggers met klem om de financiële positie van bedrijven zorgvuldig te bestuderen. Enkel bedrijven de aandelen van bedrijven die onder hun intrinsieke waarde noteren, beschikken door hun onderwaardering over een veiligheidsmarge en zijn geschikt als investering. Het concept van veiligheidsmarge komt uitvoerig aan bod in The Intelligent Investor. Dat boek is een stuk toegankelijker dan Security Analysis en volgens Buffett het allerbeste boek over beleggen ooit. Overigens op grond van zijn ervaring ontwikkelde Graham ook een algoritme waarmee beleggers op een snelle en eenvoudige wijze kunnen achterhalen of een investering in bepaalde fondsen überhaupt de moeite loont. De wiskundige notatie luidt: k/w < 2x winstgroei + 8,5 en postuleert dat de koers/winstverhouding kleiner moet zijn dan de som van twee keer de winstgroei en de factor 8,5.

Common Stocks and Uncommon Profits

Common Stocks and Uncommon Profits is het lijfboek voor de liefhebbers van groeiaandelen. Het boek dateert uit 1958 en werd door Philip Fisher, de vader van Ken, geschreven. Ken Fisher is een succesvolle vermogensbeheerder en één van de vierhonderd rijkste Amerikanen. En hoe kan het anders, hij heeft een uitgesproken voorliefde voor groeiaandelen. Fisher Sr. was de eerste belegger die faam verwierf met groeiaandelen. Hij is één van de favoriete beleggers van Buffett, die hem daarvoor persoonlijk opzocht. Buffett zei bij meerdere gelegenheden dat hij 85 procent Graham en 15 procent Fisher is. In Common Stocks and Uncommon Profits noemt Fisher Sr. 15 criteria. Kort samengevat, komt het erop neer dat beleggers uitsluitend zouden moeten investeren in bedrijven die ze begrijpen en een sterk bedrijfsmodel en integer management hebben, innovatief, marktleider en behoorlijk winstgevend zijn en waarvan de aandelen aan een redelijke prijs kunnen worden gekocht.

Beating the Street

Peter Lynch geldt als de beste fondsbeheerder aller tijden. In de 13 jaar dat hij het Fidelity Magellan Fund leidde, bedroeg het jaarlijkse rendement net geen 30 procent en presteerde het fonds in slechts twee jaar slechter dan de index. Samen met zijn boeken Beating the Street, Learn to Earn en One up on Wall Street maken van hem een levende legende. Zijn belangrijkste boek is Beating the Street en één van zijn bekendste instrumenten uit zijn gereedschapkist is de PEG-indicator. PEG is het acroniem van price, earnings en growth. Het is in feite een dubbele ratio waarbij het kengetal van de koers/winstverhouding wordt afgezet tegenover het groeipercentage van de winst, Deze techniek wordt aan Lynch toegeschreven, maar het is het geesteskind van Jim Slater. De Brit is de auteur van de Zulu Principe: Making Extraordinary Porfits from Ordinary Shares. Wat Lynch wel deed was de PEG-indicator corrigeren voor het dividend. Dit wil zeggen dat het dividendrendement werd opgeteld bij de winstgroei, waardoor aandelen met mooie groeivooruitzichten die een dividend betalen niet te zeer worden benadeeld.

Winning on Wall Street

De auteur van Winning on Wall Street was één van de beste beleggers van zijn tijd. Martin Zweig verwierf eeuwige roem toen hij tijdig de beurskrach van oktober 1987 voorspelde. Eind jaren negentig trok de Amerikaan zich terug in het duurste appartement van Manhattan. In zijn boek schotelt hij zijn lezers instrumenten voor waarmee ze de markt kunnen timen, maar ook fundamentele selectiecriteria. Wanneer Zweig aandelen doorlicht, gaat hij uitsluitend op de cijfers af. Als een onderneming consistente bedrijfswinsten produceert, zal het hem worst wezen of het bedrijf bezemstelen maakt of computeronderdelen. De hoofdcriteria zijn: sterke trendmatige omzet- en winstgroei, redelijke waardering en relatieve koerssterkte. Daarnaast heeft hij uitgesproken voorkeur voor bedrijven met een lage schuldgraad en mijdt hij aandelen waarvan directieleden of grootaandeelhouders massaal aan de verkoopkant opereren of wiens koers in het voorbije kwartaal slecht reageerde op bedrijfscijfers.

The Little Book that Beats the Markets

Om de zoveel tijd verschijnt er een studie of een boek dat alle aandacht van de media opeist. The Little Book that Beats the Markets is hier een voorbeeld van. In zijn kaskraker laat Joel Greenblatt zien hoe beleggers met zijn zogeheten Magic Formula, een vrij simpele formule, superrendementen kunnen behalen. In 1985 lanceerde Greenblatt zijn eigen hefboomfonds. In de tien jaar dat hij aan het roer van Gotham Capital stond, boekte hij een gemiddelde winst van 48,4 procent. Na kosten blijft op jaarbasis hiervan 40,5 procent over. Ook in de jaren nadien, Gotham Capital handelt enkel nog voor eigen rekening, zijn de rendementen soortgelijk. Ondanks deze prachtresultaten bleef Greenblatt op Main Street onopgemerkt, totdat hij eind 2005 het ‘kleine boekje’ publiceerde. Nochtans had hij eerder al voor het grote publiek een boek geschreven, maar You Can Be a Stock Market Genius bleek achteraf bekeken op maat geschreven te zijn van professionele vermogensbeheerders. Maar nu terug naar de Magic Formula, het geheim zit hem in de gelijkgewogen rangorde van het winstrendement en de rendabiliteit op het geïnvesteerde kapitaal. Het winstrendement wordt gedefinieerd als zijnde het quotiënt van het bedrijfsresultaat en de ondernemingswaarde. De rendabiliteit op het geïnvesteerde kapitaal is het kengetal van het bedrijfsresultaat en de som van het nettowerkkapitaal en de netto-activa. Greenblatt richt zich dus voornamelijk op bedrijven van bovengemiddelde kwaliteit die door beleggers op de beurs lager dan gemiddeld gewaardeerd worden.

Trader Vic

Victor Sperandeo is als technisch analist een vreemde eend in de bijt. Op Wall Street is hij een legende en bekend onder de naam Trader Vic. Naar verluidt, harkte hij tussen 1971 en 1990 een gemiddeld jaarrendement van 70,7 procent bijeen, met slechts één verliesjaar: -35 procent in 1990. In zijn decennialange carrière werkte Sperandeo als beleggingsadviseur en professioneel handelaars samen met grootmeesters als George Soros en superrijken als Leon Cooperman. Ook schreef hij bestsellers als Trader Vic, Trader Vic II en Trader Vic on Commodities. Sperandeo is zich terdege bewust van dat financiële markten door macro-economische ontwikkelingen, het politieke systeem en bedrijfsresultaten worden beïnvloed. Als u geïnteresseerd bent in de waarheid, moet u uw oor te luister leggen bij de financiële markten. Zij verdisconteren de waarheid in de koersen en als beleggers de waarheid structureel negeren, dan gaat het vroeg of laat fout. Die discrepantie biedt handelaren de mogelijkheid grof geld te verdienen, positiebeleggers daarentegen kunnen onnodige verliezen vermijden. Uiteindelijk draait het bij beleggen op het vermijden van verlies en het vermogen om toe te geven dat je verkeerd zit. Het belangrijkste aan beleggen is om niet te verliezen, dit is ook het credo van Warren Buffett.

Grootste Gemene Deler

Goed geïnformeerde beleggers slagen er beter in om hun geld te laten renderen. Dat neemt niet weg dat beleggen een werkwoord is. De juiste manier om te beleggen is al generaties lang dezelfde. Discipline en een goed doordachte werkwijze zijn de sleutel tot succes. Zo kunt u koersschommelingen gemakkelijker relativeren en uw emoties beter onder controle houden wanneer de nervositeit op de markten hoog oploopt. Emoties en rendement zijn zelden een goede combinatie.

@IvanSnurer