Amerikaanse aandelen | Tips en tricks voor Wall Street
Op deze pagina vind je alles over beleggen in Amerikaanse aandelen en al onze tips en artikelen over beleggen in de VS. Hieronder vind je praktische tips voor het beleggen in Amerika.
Als belegger kun je eigenlijk niet om Amerikaanse aandelen heen. Het aanbod van individuele aandelen is gigantisch en de verschillen met Europa zijn groot. Beleggen in Amerikaanse is vandaag de dag dan ook makkelijker dan ooit, mede dankzij discountbrokers als Degiro, waar je dankzij de lage kosten per transactie vooral als kleine belegger zeer makkelijk een goed gespreide aandelenportefeuille kunt opbouwen.
Met vele duizenden beursgenoteerde bedrijven en tal van bekende beursindices is het aanbod gigantisch, zowel voor dividendaandelen als snelgroeiende nieuwe technologiebedrijven. We bekijken de kenmerken van de Amerikaanse beurzen en aandelen en zoomen daarbij ook in op de verschillen met Europa, om op die manier de (beginnende) belegger beter wegwijs te maken.
Beleggen in Amerika
De bekendste beursindices in de Verenigde Staten zijn de Dow Jones Index, de S&P500 en de Nasdaq Composite, die qua samenstelling variëren van tientallen (Dow, namelijk 30) tot duizenden (Nasdaq) aandelen. Naast deze grote drie zijn er vele aanverwante indices die vaak een bepaald thema of sector uitbeelden; denk aan de in 1984 opgerichte Russell2000-index voor Amerikaanse smallcaps, ofwel aandelen met een beurswaarde van tussen $200 mln tot $2 mrd. Dat levert een totaal andere samenstelling op dan de in 1957 opgerichte tegenhanger S&P500, waar juist alleen maar zeer grote bedrijven in zitten met een waarde van meer $12,5 mrd. Een ander mooi voorbeeld is de S&P Dividend Aristocrats Index (zie kader).
In totaal zijn er duizenden verschillende beursindices in de Verenigde Staten, vaak met veel onderlinge overlap. De grootste en bekendste beurzen zijn Nasdaq (dat zelf een notering heeft onder ticker NDAQ), die zich vooral richt op technologie- en groeiaandelen, en de New York Stock Exchange (NYSE), die tegenwoordig in handen is van het beursgenoteerde Intercontinental Exchange (ICE). Aan de NYSE stonden eind 2022 naar schatting bijna 2600 bedrijven genoteerd, tegen bijna 3800 voor de Nasdaq.
Die aantallen verschillen van jaar tot jaar door overnames, faillissementen en nieuwe beursgangen, ook wel bekend als IPO’s (Initial Public Offerings). Met name in goede beursjaren komen er vele honderden nieuwe aandelen bij op de Amerikaanse beurzen, maar in een slecht beursjaar zoals 2022 stagneert de toestroom van nieuwkomers volledig.
Vier keer per jaar voert indexsamensteller S&P Dow Jones Indices een herbalancering door waarbij aandelen die het dividend verlaagd hebben worden verwijderd. Eén keer per jaar, in januari, worden nieuwkomers bekendgemaakt. Dit jaar waren dat er drie: Nordson (dispensiesystemen), C.H. Robinson (logistiek) en J.M. Smucker (voeding). Buiten de VS zijn er nauwelijks echte Aristocrats; in Europa zijn dat er bij elkaar nog geen twintig.
Typisch voor aandelen uit de VS
De handel in Amerikaanse aandelen begint, zonder rekening te houden met zomer- en wintertijd, altijd om 15.30 uur Nederlandse tijd en sluit ‘s avonds om 22.00 uur. Een kenmerkend fenomeem is de na- en voorbeurshandel in de Verenigde Staten, waarbij beleggers uren voor en na sluiten van de beurzen hun aandelen kunnen kopen of verkopen. Tegenwoordig kan dit ook bij verschillende brokers in Nederland, waaronder Lynx. Overigens kunnen de meeste Amerikanen na een brokeroorlog enkele jaren geleden zonder kosten handelen, wat voor flink hogere volumes gezorgd heeft.
Let er wel goed op dat de handelsvolumes in de regel een stuk dunner zijn dan in Europa en dat het verschil tussen bied- en laatkoersen aanzienlijk groter is, waardoor het gebruik van limietorders een must is.
Ook typisch voor Amerikaanse aandelen zijn de zogenaamde tickersymbolen, een unieke letter (combinatie) per aandeel, vergelijkbaar met de in Europa gebruikte ISIN-code. Nasdaq-aandelen worden in de regel aangeduid met vier letters, zoals MSFT (Microsoft) en AMZN (Amazon). Aandelen genoteerd in de NYSE hebben in de regel twee of drie letters. De zeer zeldzame éénletterige tickers staan in de tabel. Een aantal van deze gewilde ticker symbolen is nog vrij: I, N, P, Q en Y.
Bij een nieuwe beursgang, beursexit of naamswijziging zal er in de praktijk altijd eerst gekeken worden naar deze ‘one letter tickers’. Zo pakte medisch technologiebedrijf Agilent de vrijgekomen A toen het Zweedse Astra AB fuseerde met het Britse Zeneca. Andere fraaie voorbeelden zijn de C (nu Citigroup, voorheen Chrysler), G (nu Genpact, voorheen Gilette dat werd overgenomen door Procter & Gamble), V (nu Visa, voorheen Vivendi) en L (nu Loews, voorheen Liberty Media).
Over het dividend van Amerikaanse aandelen
Een ander veelbesproken punt is de dividendfrequentie en de inkoop van eigen aandelen. Amerikaanse aandelen bieden standaard een kwartaaldividend, oftewel vier uitkeringen per jaar. Je kunt dat het beste vergelijken met een salaris. Wil je dat elke maand, vier keer per jaar of slechts één keer per jaar ontvangen?
Op dividendgebied moet je voor het gewenste antwoord toch echt in de Verenigde Staten zijn, want daar betaalt nagenoeg elk aandeel per kwartaal. Bovendien zijn er steeds meer maandelijkse dividendbetalers, zoals Dividend Aristocrat Realty Income, die ook in de Hoogdividendportefeuille van Beleggers Belangen zit.
Verschil VS en Europa
In Europa zien we de laatste jaren wel verbetering (met ASML als recentste bekende voorbeeld), maar toch zijn er nog nauwelijks kwartaaldividenden. Ook de AEX-index telt uitgezonderd van Shell, Unilever en ASML uitsluitend jaarlijkse en halfjaarlijkse dividendbetalers. Een hogere dividendfrequentie heeft, zeker in combinatie met een mooie dividendhistorie, als voordeel dat het bedrijf elke drie maanden cash beschikbaar moet hebben en dus minder snel gekke dingen zal doen.
Amerikaanse aandeelhouders zijn vaak gepensioneerden die beleggen in de aandelen van hun voormalig werkgever en rekenen op dat dividend als bron van inkomen. Het dividend is heilig, veel heiliger dan in Europa.
In dat kader valt ook op dat eigenlijk alle Amerikaanse aandelen een cash dividend betalen. Een stock dividend, zoals Philips dit jaar doet, of een keuzedividend, zie je eigenlijk niet in de Verenigde Staten. Een dividend betaal je uit de (vrije) kasstroom en als die niet toereikend is dan moet je gewoon geen dividend betalen, zo simpel is het.
De Amerikaanse tegenhanger van een stock dividend is de zogenaamde DRIP (Dividend Reinvestment Plan), waarbij de broker van het cash dividend van aandeelhouders automatisch nieuwe aandelen bijkoopt in fracties. Zo wordt zelfs het kleinste dividendje omgezet in extra aandelen in de portefeuille.
Een stock dividend is in feite een aandelenemissie die voor verwatering zorgt. De tegenhanger daarvan is natuurlijk de inkoop van eigen aandelen, buybacks, en juist daar grossiert de VS in. Europa is de laatste jaren wel aan een stevige opmars bezig wat betreft inkoop van eigen aandelen, vooral dankzij zwaargewichten uit de sectoren olie- en gas en financials.
Amerikaanse aandelen met vet op de botten
Nederlandse bedrijven die structureel eigen aandelen inkopen zijn onder meer Akzo, ASML, Ahold en Wolters Kluwer. Juist de buybacks, die vaak groter zijn dan de dividenduitkering op jaarbasis, verklaren deels het relatief lage dividendrendement van Amerikaanse aandelen, die veel flexibeler zijn en vet op de botten hebben als het een jaartje wat minder gaat.
Dividendportefeuille volop belegd in VS
De Dividendportefeuille van Beleggers Belangen, die zich richt op aandelen die het dividend elk jaar verhogen, heeft al vanaf dag één een absolute overweging in Amerikaanse aandelen. De reden laat zich raden, want in de Verenigde Staten is de keuze van goede dividendbetalers met een sterke historie vele malen groter dan in Europa. Een blik op de best presterende aandelen laat zien dat het vooral de Amerikanen zijn die uitblinken.
Europa kent twee ‘problemen’ als het gaat om dividendhistorie. Allereerst zijn er nauwelijks aandelen die langer dan pakweg vijftien tot twintig jaar op rij het dividend elk jaar verhoogd hebben. Bovendien zijn de meeste echte Aristocraten in Europa, zoals Nestlé, Roche en Novartis, niet interessant genoeg omdat het dividend elk jaar maximaal met 2 of 3% wordt verhoogd, enkele uitschieters daargelaten.
Het tweede probleem voor de Dividenportefeuille is het gebrek aan constitentie: het dividend wordt vaak zonder moeite totaal onnodig weer verlaagd in tijden van crisis zoals bijvoorbeeld bij LVMH.