Laat Australië niet down under liggen

Volgens Credit Suisse zijn er maar vier aandelenmarkten die over de periode 1900-2017 een reëel rendement (dus gecorrigeerd voor inflatie) van meer dan 6% per jaar hebben behaald. Naast de Verenigde Staten en Zuid-Afrika zijn dat Australië en Nieuw-Zeeland. Wat verklaart de goede prestaties van de niet-identieke tweeling aan de andere kant van de wereldbol? En moeten beleggers een plek voor hen reserveren in de aandelenportefeuille?

Wapenfeiten

Laten we beginnen met wat feiten. Australië staat wat betreft bbp per hoofd van de bevolking (op basis van Purchasing Power Parity, bron: CIA Factbook) op de 29ste en Nieuw-Zeeland op de 48ste plaats (ter vergelijking: Nederland staat op deze lijst op plaats 23). In Australië wonen 25 miljoen mensen in Nieuw-Zeeland 4,8 miljoen. In beide landen groeit de bevolking hard, de afgelopen vier jaar met 15%. Ze hebben ieder weinig industrie. De diensten- en agrarische sectoren zijn erg belangrijk. Beide landen zijn rijk aan grondstoffen, waarbij vooral Australië die ook exploiteert middels een grote hoeveelheid mijnbouwbedrijven. De Australische aandelenbeurs is met maar liefst 2400 beursnoteringen wat betreft beurswaarde de negende beurs ter wereld. Van de wereldmarktkapitalisatie maakt Australië 2,4% uit (Nederland 1,5% per ultimo 2017, bron: Credit Suisse). De Australische dollar is de op vier na meest verhandelde munt ter wereld.

De vier grootste Australische banken – Westpac, Australia New Zealand Banking Group, National Australia Bank en Commenwealth Bank of Australia – opereren wereldwijd en domineren ook de Nieuw-Zeelandse bankensector. De Nieuw-Zeelandse beurs heeft ongeveer 300 beursnoteringen. Diverse Nieuw-Zeelandse bedrijven hebben overigens in de afgelopen tien jaar hun beursnotering in eigen land omgeruild voor een notering in Australië. Er worden de laatste jaren zorgen geuit over de liquiditeit van de beurs van Auckland. Met de gemiddelde levensverwachting (Australië 82,8 jaar en Nieuw-Zeeland 81,6) behoren beide landen tot de top van de wereld. Al met al loopt Nieuw-Zeeland wat achter op Australië, al is het sociale vangnet er stukken beter, met onder meer gratis gezondheidszorg voor iedereen.

Magische beursprestaties

Zoals gezegd hebben de beurzen van Australië en Nieuw-Zeeland over de lange termijn erg goed gepresteerd. Het verhaal daarbij is eigenlijk identiek aan dat van de VS: mede door immigratie van goed opgeleide mensen en een aanvankelijke achterstand op Europa is een groeiwonder ontstaan. In de grafiek is te zien dat ook vanaf begin 2000 beide beurzen het beter hebben gedaan dan de MSCI World. Dit is overigens wel gepaard gegaan met meer beweeglijkheid en grotere ‘drawdowns’ (procentuele dalingen van top tot bodem). Het extra rendement heeft dus een prijs: meer risico.

Beide landen werden hard geraakt door de kredietcrisis, maar presteerden over de periodes 2002 tot met 2007 en 2009 tot en met 2016 aanzienlijk beter dan de meeste andere landen die vertegenwoordigd zijn in de MSCI World. Australië deed het, mede door de grondstoffenhausse, beter dan Nieuw-Zeeland over de periode 2002-2007. Na de kredietcrisis leverde Nieuw-Zeeland weer een betere prestatie, met dank aan een hausse van de vastgoedmarkt.

Na de erg goede prestatie van de beurzen van beide landen, met name die van Nieuw-Zeeland sinds 2009, gaan er steeds meer stemmen op over fundamentele overwaardering en worden redenen aangehaald voor een volgende crisis. Zeker dit jaar zijn de prestaties (omgerekend in euro’s) bepaald niet goed te noemen (rond 0%). Beleggers zijn bang voor een handelsoorlog tussen de VS en China. Azië en China in het bijzonder zijn voor beide landen erg belangrijk. Diverse analisten die recent door Bloomberg werden benaderd, zeggen dat beide beurzen nog wel stijgingspotentieel bieden. Maar gezien de toegenomen risico’s wordt vooral een actieve beleggingsbenadering, lees stockpicking, aangeraden.

Overigens hebben beide beurzen het dit jaar in lokale valuta’s wel goed gedaan. Sterker nog, ze hebben in augustus een alltime high neergezet. Het waren vooral de valutamarkten die zorgen veroorzaakten. Daarmee komen we bij dé complicatie van het beleggen in deze landen: de sterk fluctuerende valuta’s. Er zijn twee scholen. De eerste school zegt dat vreemde valuta’s, althans voor aandelenbeleggers, lastig te voorspellen zijn maar ook een bron van spreiding bieden, en dus beter niet kunnen worden afgedekt. De tweede school zegt dat we beter wél kunnen afdekken, zeker als het de belegger gaat om de specifieke blootstelling aan een bepaalde beurs, die natuurlijk dan niet moet lijden onder eventueel tegengestelde valutabewegingen. Voor beide scholen is wat te zeggen. De beleggingshorizon speelt een rol: hoe langer die is, hoe minder de neiging ontstaat af te dekken.

Bescheiden allocatie

Op de vraag of Australië en Nieuw-Zeeland een extra weging in grote aandelenportefeuilles verdienen luidt het antwoord bescheiden ‘ja’. Beide landen zijn onderbelicht in veel actieve aandelenportefeuilles. Veel beleggers hebben namelijk de focus op Europa en de VS, eventueel aangevuld met opkomende markten. Ook de goede prestaties van beide landen op de lange termijn geven een steuntje in de rug.

Daarbij hebben we de voorkeur voor een goed Australiëfonds. Ondanks veel vruchtbare grond en een hardwerkende beroepsbevolking heeft Nieuw-Zeeland toch een probleem. Het is een klein land en erg afhankelijk van wereldwijde kapitaalstromen. De beurs is te klein en kan in tijden van stress erg schommelen. Tot slot zijn veel grote Australische aandelen zwaar geïnvesteerd in Nieuw-Zeeland en zijn veel bedrijven uit Nieuw-Zeeland weer genoteerd in Australië. We zouden de Australische dollar daarbij nu niet afdekken. De afdekking is duur door het grote renteverschil van dit moment en de munt van ‘down under’ staat op een tienjaars dieptepunt versus de euro.