Banken zijn hardleers

In de kredietcrisis hebben de banken niet alleen veel geld verloren, ze hebben ook hun goede naam te grabbel gegooid. In de loop der tijd zijn de banken in staat geweest om de verplichte dekkingsgraad steeds verder te verlagen. Dit gebeurde met toestemming van De Nederlandsche Bank, die hun concurrentiepositie belangrijker vond dan hun soliditeit. Het gevolg was dat zij in 2008 niet voldoende buffers hadden om te voorkomen dat de staat – lees: de belastingbetaler – ze van de ondergang moest redden. Enige bescheidenheid van de kant van de banken was daarna op zijn plaats geweest. Maar nee, het internationale bankwezen verzette zich met hand en tand tegen de toezichthouders in Bazel toen die in de ogen van de banken onredelijk hoge dekkingsgraden eisten. En het Nederlandse bankwezen, dat internationaal gezien relatief veel overheidssteun nodig had, verzette zich toen het ministerie van Financiën voor Nederlandse banken een hogere dekkingsgraad wilde voorschrijven dan 'Bazel'. Dit duidt nadrukkelijk op hardleersheid. Banken zijn ook op een ander terrein slecht in het nieuws geraakt. Zij hebben leningen verstrekt aan klanten waaraan (verplicht) derivatenclausules waren verbonden die deze klanten niet begrepen. Daarmee schonden zij het principe dat de klant goede uitleg verdient en dat hem geen contracten mogen worden voorgelegd waarvan vermoed kan worden dat hij ze niet begrijpt. De derivatenclausules zijn regelmatig in het nieuws en verslechteren de naam van de banken verder. Die ontkennen echter schuld, en trekken zich terug achter hun verdedigingslinies. Het wachten is op een bank die erkent dat de klant koning is, en op een bank die laat blijken de belastingbetaler te respecteren door vrijwillig de dekkingsgraad te verhogen.

In de kredietcrisis hebben de banken niet alleen veel geld verloren, ze hebben ook hun goede naam te grabbel gegooid. In de loop der tijd zijn de banken in staat geweest om de verplichte dekkingsgraad steeds verder te verlagen. Dit gebeurde met toestemming van De Nederlandsche Bank, die hun concurrentiepositie belangrijker vond dan hun soliditeit. Het gevolg was dat zij in 2008 niet voldoende buffers hadden om te voorkomen dat de staat – lees: de belastingbetaler – ze van de ondergang moest redden.

Enige bescheidenheid van de kant van de banken was daarna op zijn plaats geweest. Maar nee, het internationale bankwezen verzette zich met hand en tand tegen de toezichthouders in Bazel toen die in de ogen van de banken onredelijk hoge dekkingsgraden eisten. En het Nederlandse bankwezen, dat internationaal gezien relatief veel overheidssteun nodig had, verzette zich toen het ministerie van Financiën voor Nederlandse banken een hogere dekkingsgraad wilde voorschrijven dan ‘Bazel’. Dit duidt nadrukkelijk op hardleersheid.

Banken zijn ook op een ander terrein slecht in het nieuws geraakt. Zij hebben leningen verstrekt aan klanten waaraan (verplicht) derivatenclausules waren verbonden die deze klanten niet begrepen. Daarmee schonden zij het principe dat de klant goede uitleg verdient en dat hem geen contracten mogen worden voorgelegd waarvan vermoed kan worden dat hij ze niet begrijpt. De derivatenclausules zijn regelmatig in het nieuws en verslechteren de naam van de banken verder. Die ontkennen echter schuld, en trekken zich terug achter hun verdedigingslinies.

Het wachten is op een bank die erkent dat de klant koning is, en op een bank die laat blijken de belastingbetaler te respecteren door vrijwillig de dekkingsgraad te verhogen.