De zomer van 1932

Het is niet zozeer een pleidooi voor het bepalen van het juiste tijdstip van kopen en verkopen, maar als je grootouders in de zomer van 1932 toen de beurskoersen op Wall Street uitbodemden 10 dollar in de Dow Jones hadden belegd, dan was dat bedrag inmiddels aangedikt tot 3.700 dollar, inclusief dividend zelfs ruim 30.000 dollar.

Hadden zij echter destijds besloten om voortaan elk jaar aan het begin van de zomer 10 dollar in de Dow Jones te stoppen en het dividend te herbeleggen, dan zouden je grootouders of de erfgenamen ervan nu op een geldberg van 180.000 dollar zitten. En dat bij een totale investering van slechts 800 dollar. Niet voor niets dat Nathan Mayer, Freiherr von Rothschild al in de tijd van Napoleon zei: Je moet kopen wanneer het bloed door de straten vloeit. De Duitse baron verdiende grof geld tijdens de slag bij Waterloo.

Als je grootouders in september 1929 de domme pech zouden hebben gehad om juist vanaf de top van de markt jaarlijks 10 dollar in de Dow Jones te beleggen, dan verwacht je dat het banksaldo aanzienlijk lager zal uitvallen. De oorspronkelijke inleg is immers slechts 3.800 dollar waard en dat inclusief dividend. Hoe anders is de praktijk! Ondanks het feit dat ze in de eerste drie jaar (periodes van 12 maanden) verliezen van -37, -50 en -23% voor de kiezen kregen, zijn je grootouders nu 12.000 dollar rijker dan diegenen die in juli 1932 het geluk hadden om precies op de bodem te kopen.

Wat moet je als belegger met dit soort informatie? Een langetermijnbelegging van 81 jaar getuigt inderdaad van weinig realiteitszin. Het toont wel aan dat als je voor de langere termijn investeert het bepalen van het juiste instapmoment van ondergeschikt belang is. De factor tijd is de aartsvijand van optiebeleggers, maar de vriend van Jan de Belegger met een langetermijnvisie. Naarmate de tijdshorizon toeneemt, verdwijnt het beleggingsrisico, mits je kiest voor een toonaangevende index. Bij individuele aandelen wordt het risico alleen maar groter naarmate de beleggingshorizon langer wordt.

Tijdsdiversificatie was tot voor kort een techniek die vooral geliefd bij beleggers die zonder noemenswaardige inspanningen rijk wilden worden. Het gespreid over tijd kopen, elimineert immers het dilemma van het bepalen van het juiste instapmoment en leent zich juist daarom voor de opbouw van een extra pensioen. Door de cocktail van demografische ontwikkelingen en de opeenstapeling van financiële crises moeten we niet alleen langer doorwerken, maar worden ook onze pensioenen gekort. Met tijdsdiversificatie kun je daaraan paal en perk stellen.

En wat was er dan zo bijzonder aan de zomer van 1932? In juli en augustus boekte de Dow Jones met afstand zijn grootste winst ooit. De index won in twee maanden ruim 70%. Het was het startschot voor een beursklim van 350%. Maar ja, daarvoor was de Dow Jones ook met 90% gedecimeerd, als gevolg de Grote Depressie. @ Ivan Snurer

Het is niet zozeer een pleidooi voor het bepalen van het juiste tijdstip van kopen en verkopen, maar als je grootouders in de zomer van 1932 toen de beurskoersen op Wall Street uitbodemden 10 dollar in de Dow Jones hadden belegd, dan was dat bedrag inmiddels aangedikt tot 3.700 dollar, inclusief dividend zelfs ruim 30.000 dollar.

Hadden zij echter destijds besloten om voortaan elk jaar aan het begin van de zomer 10 dollar in de Dow Jones te stoppen en het dividend te herbeleggen, dan zouden je grootouders of de erfgenamen ervan nu op een geldberg van 180.000 dollar zitten. En dat bij een totale investering van slechts 800 dollar. Niet voor niets dat Nathan Mayer, Freiherr von Rothschild al in de tijd van Napoleon zei: Je moet kopen wanneer het bloed door de straten vloeit. De Duitse baron verdiende grof geld tijdens de slag bij Waterloo.

Als je grootouders in september 1929 de domme pech zouden hebben gehad om juist vanaf de top van de markt jaarlijks 10 dollar in de Dow Jones te beleggen, dan verwacht je dat het banksaldo aanzienlijk lager zal uitvallen. De oorspronkelijke inleg is immers slechts 3.800 dollar waard en dat inclusief dividend. Hoe anders is de praktijk! Ondanks het feit dat ze in de eerste drie jaar (periodes van 12 maanden) verliezen van -37, -50 en -23% voor de kiezen kregen, zijn je grootouders nu 12.000 dollar rijker dan diegenen die in juli 1932 het geluk hadden om precies op de bodem te kopen.

Wat moet je als belegger met dit soort informatie? Een langetermijnbelegging van 81 jaar getuigt inderdaad van weinig realiteitszin. Het toont wel aan dat als je voor de langere termijn investeert het bepalen van het juiste instapmoment van ondergeschikt belang is. De factor tijd is de aartsvijand van optiebeleggers, maar de vriend van Jan de Belegger met een langetermijnvisie. Naarmate de tijdshorizon toeneemt, verdwijnt het beleggingsrisico, mits je kiest voor een toonaangevende index. Bij individuele aandelen wordt het risico alleen maar groter naarmate de beleggingshorizon langer wordt.

Tijdsdiversificatie was tot voor kort een techniek die vooral geliefd bij beleggers die zonder noemenswaardige inspanningen rijk wilden worden. Het gespreid over tijd kopen, elimineert immers het dilemma van het bepalen van het juiste instapmoment en leent zich juist daarom voor de opbouw van een extra pensioen. Door de cocktail van demografische ontwikkelingen en de opeenstapeling van financiële crises moeten we niet alleen langer doorwerken, maar worden ook onze pensioenen gekort. Met tijdsdiversificatie kun je daaraan paal en perk stellen.

En wat was er dan zo bijzonder aan de zomer van 1932? In juli en augustus boekte de Dow Jones met afstand zijn grootste winst ooit. De index won in twee maanden ruim 70%. Het was het startschot voor een beursklim van 350%. Maar ja, daarvoor was de Dow Jones ook met 90% gedecimeerd, als gevolg de Grote Depressie. @ Ivan Snurer