Elf momentumaandelen met hoogste koers in 52 weken in vizier
Vrijwel elke belegger is bekend met het momentumeffect. Dat is het fenomeen waarbij, zoals bij een draaiend wiel, een in gang gezette (opwaartse of neerwaartse) koersbeweging zichzelf voortzet, de neiging heeft zichzelf in stand te houden.
Het momentumeffect werd eind jaren zestig in The Journal of Finance, het lijfblad van beurswetenschappers en fondsbeheerders, voor het eerst uitvoerig gedocumenteerd. Robert Levy toonde in 1967 aan hoe beleggers het koerseffect konden exploiteren, maar verder negeerde de wetenschap de risicopremie van momentum jarenlang.
Het was immers in tegenspraak met de Random Walk theorie van Burt Malkiel, een premisse van de hypothese van de efficiënte markten. Hierin wordt gesteld dat aandelenkoersen zich volstrekt willekeurig bewegen en dat toekomstige trends niet voorspeld kunnen worden op basis van historische bewegingen. Prestaties uit het verleden zijn nietszeggend voor de toekomst.
Momentumaandelen kennen bovengemiddelde koersprestaties
In de jaren tachtig zetten steeds meer wetenschappers vraagtekens bij de hypothese van de efficiënte markten. In 1984 werd het momentumeffect voor het eerst weer ‘salonfähig’. Werner de Bondt en Richard Thaler bestudeerden het fenomeen van overreactie en de speculatieve dynamiek van financiële markten, zonder oog te hebben voor het momentumeffect, maar wel voor ‘mean reversion’, de plotse ommekeer in prijsbewegingen. Maar vooraleer aandelenkoersen keren, bouwt het momentum zich op.
Eigenlijk lieten wetenschappers zich over het bestaan van het momentumeffect laatdunkend uit tot aan 1993. In dat jaar toonden Narasimhan Jegadeesh en Sheridan Titman aan dat de risicopremies van korte termijn momentumstrategieën statistisch significant zijn. Momentumaandelen zijn aandelen met bovengemiddelde koersprestaties. De aanname is dat aandelen die de afgelopen drie tot twaalf maanden bovengemiddeld hebben gepresteerd, de vaart er nog even inhouden.
Nog hoger
Wetenschappelijk onderzoek en praktijkvoorbeelden wekken de indruk dat het niet op kan met momentum, maar niets duurt eeuwig. Het momentumeffect is inderdaad een krachtige beweging, maar dat geldt ook voor mean reversion.
Tegenwoordig is de mate van prijsverandering de standaardrekenmethode om het momentum van aandelen in kaart te brengen. Hierbij vergelijkt men de huidige koers met de koers van enige tijd terug. De meeste beleggers houden het bij een vaste parameterinstelling, zoals de koersverandering in zes maanden, maar de formatieperiode kan ieder tijdvak bestrijken. Veelal varieert die tussen de drie en twaalf maanden.
In de jaren zestig was de ratiomethode gangbaar. Bij deze momentummeettechniek wordt de huidige koers afgezet tegen een voortschrijdend gemiddelde. Dat kan met eender welke terugbliklengte, maar de gemiddelde koers over 26 weken is gebruikelijk. De ratiomethode onthult of aandelen al op hun retour zijn, dat zijn ze als de ratio kleiner is dan 1.
Elf momentumaandelen richting hoogste jaarkoers
De meest basale momentummeettechniek is evenwel het relatieve prijsniveau. Niemand maalt om de all-time highs van een jaar geleden of daarvoor, bij het relatieve prijsniveau deelt men simpelweg de huidige koers met de hoogste koers in 52 weken. Dat is een betere graadmeter voor het opwaartse potentieel, maar net als bij de all-time high kan men deze informatie op twee manieren interpreteren.
- Het aandeel toont sterkte, omdat het bedrijf het goed doet en dat waarschijnlijk zal blijven doen.
- Het aandeel is waarschijnlijk overgewaardeerd, ergo het gaat binnenkort corrigeren.
Aandelen die de hoogste koers in 52 weken in het vizier hebben, moeten wel over een hoog momentum beschikken, anders zouden ze niet in de buurt van het hoogste punt koersen, toch? Veldwerk van Thomas George en Chuan-Yang Hwang uit 2004 leert dat het momentum van dit soort aandelen duurzamer is. Ze presteren duidelijk beter dan de winnaars van het afgelopen jaar. Ergo: momentumaandelen die met de hoogste koers in 52 weken flirten, zijn minder gevoelig voor mean reversion.
