Britse beurs gevangen in traditie

James Anderson is vermoedelijk geen naam die onder Nederlandse beleggers grote bekendheid geniet. Onder Britse beleggers is dat wel anders. Anderson is namelijk de belangrijkste beheerder van de Scottish Mortgage Investment Trust, een wat saaie en ouderwets aandoende naam waarachter niettemin een zeer modern en succesvol beleggingsfonds schuil gaat. Sinds het beheer van de Scottish Mortgage Investment Trust vanaf april 2000 door Anderson werd overgenomen, heeft het fonds indrukwekkende rendementen behaald.

De volgend jaar april vertrekkende Anderson is kritisch over het functioneren van zijn vakgenoten en de Britse kapitaalmarkt. In een interview met de Financial Times stelde hij dat veel Britse fondsbeheerders geobsedeerd zijn door rendementen op de korte termijn en bang zijn om risico’s te nemen. Daar heeft Anderson zelf aanmerkelijk minder moeite mee. Door vroeg en fors in te zetten op bedrijven als Amazon, Tencent, en Tesla, en de bereidheid om deze aandelen lang vast te houden, zijn vooral de laatste jaren de rendementen van het fonds buitengewoon goed geweest – wat overigens helemaal niets zegt over de houdbaarheid ervan.

Negentiende eeuw

Hoewel de Scottish Mortgage Investment Trust een Brits fonds is, wordt er maar weinig in het Verenigd Koninkrijk belegd. Dat heeft een duidelijke reden. Volgens Anderson zijn er namelijk nauwelijks innovatieve en snelgroeiende bedrijven op de Britse beurs te vinden waarin hij wil beleggen. In een interview met de Financial Times stelde hij dat ‘de Britse FTSE100 Index eigenlijk niet eens een index uit de twintigste, maar eerder nog uit de negentiende eeuw is’.

De juistheid van die bewering is dankzij de inspanningen van de Britse economen Elroy Dimson, Paul Marsh en Mike Staunton goed te controleren. Zij publiceren jaarlijks in samenwerking met Credit Suisse het Global Investment Returns Yearbook, met daarin beursdata die teruggaan tot 1900. In de meest recente editie wordt de sectorsamenstelling van de Britse beursindex uit 1900 vergeleken met die van 2021. Volgens het drietal Britse economen bestond 65% van de beurswaarde in 1900 uit sectoren die zijn verdwenen of volstrekt irrelevant zijn geworden. Dat geldt vooral voor de spoorwegsector, die in 1900 nog een weging van 50% had in de Britse beurs maar nu is volledig is verdwenen, net als de sectoren textiel, steenkool en staal. Zo bezien heeft Anderson wat overdreven.

ASML

Toch heeft de fondsbeheerder ergens wel een punt. De Britse FTSE100 Index telt in de top, afgezien misschien van de farmaceuten AstraZeneca en GSK, weinig grote en innovatieve bedrijven. De index wordt gedomineerd door banken, olieconcerns en mijnbouwbedrijven. Dat zijn niet de snel groeiende en innovatieve bedrijven waarin Anderson wil beleggen. ‘Niet iedereen kan zo succesvol zijn als Amazon-oprichter Jeff Bezos, maar waarom hebben we in het Verenigd Koninkrijk geen gigantische bedrijven als deze zien ontstaan’, klaagde Anderson in de Financial Times.

De fondsbeheerder is positiever over de ondernemerscultuur in andere Europese landen. Hij noemt ASML – een van de top-5 posities in de Scottish Mortgage Investment Trust – en Spotify als voorbeeld van geslaagde Europese technologie bedrijven die het Verenigd Koninkrijk mist. In vergelijking met de FTSE100 doet de AEX Index het inderdaad misschien nog niet zo slecht. De index startte – onder de naam EOE Index – in 1983 met dertien aandelen. Van de oorspronkelijke dertien maken Ahold (Delhaize), Akzo(Nobel), Heineken, NN (Group), Philips, Royal Dutch Shell en Unilever nog steeds deel uit van de index. Maar succesverhaal ASML is het zwaarst wegende aandeel in de AEX Index en fintechbedrijf Adyen is de nummer vier. Dat is niet onredelijk voor een index waar verder nogal wat op aan te merken valt.