Morele verplichting om Cyprus en Slovenië te helpen
Cyprus is de nieuwste 'aanwinst' van FC Redmijaub, uitkomend in de Eurodivisie van de Europese Unie. Naar verluidt komt het kleine Slovenië daar binnenkort bij. Evenals Italië.
Toch is er op zijn minst één belangrijk verschil tussen Cyprus en Slovenië en de al bekende probleemlanden. Waar de problemen waarin Griekenland, Spanje, Portugal en Ierland zitten, te wijten zijn aan het gevoerde beleid in die landen, geldt dat veel minder voor Cyprus en Slovenië.
De oudgedienden in de groep
Griekenland is in problemen gekomen doordat dat het land al sinds de invoering van de euro te veel uitgeeft. Met een torenhoge staatsschuld erbij, betekende de eerste de beste tegenslag – lees toen beleggers de Griekse staatsobligaties niet meer voor Bunds aan gingen zien – een duw in een diepe ravijn.
Voor Portugal geldt voor een deel hetzelfde. Dat land slaagde er niet in de economie op tijd te hervormen en zo de groei aan te jagen. Toen de crisis begon, zagen beleggers al snel dat Portugal wel erg sterk op Griekenland lijkt.
Spanje zag de bouwsector jarenlang uit zijn voegen groeien. Madrid vond dat allemaal prima en deed er niets aan die groei aan banden te leggen, ook niet toen de bouwsector een ongezond groot deel van de economie en de groei ervan voor zijn rekening nam. Ierland stond zijn banken in feite toe het land als onderpand te gebruiken om allerlei onverantwoorde risico’s te nemen. Toen de banken in problemen kwamen, moest Ierland ze redden. Gevolg: het begrotingstekort en de schuld spoten omhoog.
Al deze landen lieten het ook na hun economieën te hervormen in de economisch goede jaren. Hetzelfde geldt voor Italië, dat net als Griekenland vanaf de invoering van de euro een veel te hoge staatsschuld met zich mee zeulde. Op dat gebied deed Rome echter al die jaren tussen de komst van de euro en het begin van de crisis, niets.
Afhankelijke buitenspelers
Voor Cyprus en Slovenië is de situatie anders. Om lid van de Europese Unie te worden en de euro in te voeren, moesten beide landen behoorlijke economische ingrepen verrichten. Dat hebben ze gedaan. Sinds het begin van de eurocrisis kregen beide landen weliswaar te maken met enorme begrotingstekorten, maar die kwamen niet doordat die economieën zwak waren. De belangrijkste reden was dat de economische situatie verslechterde, wat voor zulke kleine en open economieën als die van Cyprus en Slovenië funest was.
De staatsschuld van Cyprus lag voor de crisis onder de vereiste 60 procent van het bruto binnenlands product. Die van Slovenië schommelde zelfs onder de 30 procent en bedraagt ook nu, na alle begrotingstekorten en tegenslagen, minder dan 50 procent van het bbp. Voor Cyprus en Slovenië geldt daarmee dat zij het volste recht hebben om te stellen dat de problemen waarin ze nu zitten, voor een groot deel buiten hun schuld om zijn ontstaan.
Beide landen moesten de afgelopen jaren geld lenen op de financiële markten om Griekenland, Portugal en Ierland boven water te houden, hoewel die landen door hun eigen beleid in problemen zijn gekomen. Daardoor zijn de schulden van Cyprus en Slovenië gestegen.
Waar dit in feite op neerkomt is dat Cyprus en Slovenië op eigen houtje waarschijnlijk nooit in grote problemen zouden zijn gekomen. Dát ze toch noodhulp moeten aanvragen komt doordat de eurolanden de crisis al sinds het begin nauwelijks aanpakken. Daardoor kon die verhevigen en onschuldige slachtoffers maken.
Dáárom zijn de overige eurolanden moreel verplicht die twee landen te helpen. Hoewel Cyprus en Slovenië inmiddels in één groep zitten met Griekenland, Portugal, Ierland en Spanje, betekent dat niet dat ze hetzelfde zijn.
Toch is er op zijn minst één belangrijk verschil tussen Cyprus en Slovenië en de al bekende probleemlanden. Waar de problemen waarin Griekenland, Spanje, Portugal en Ierland zitten, te wijten zijn aan het gevoerde beleid in die landen, geldt dat veel minder voor Cyprus en Slovenië.
De oudgedienden in de groep
Griekenland is in problemen gekomen doordat dat het land al sinds de invoering van de euro te veel uitgeeft. Met een torenhoge staatsschuld erbij, betekende de eerste de beste tegenslag – lees toen beleggers de Griekse staatsobligaties niet meer voor Bunds aan gingen zien – een duw in een diepe ravijn.
Voor Portugal geldt voor een deel hetzelfde. Dat land slaagde er niet in de economie op tijd te hervormen en zo de groei aan te jagen. Toen de crisis begon, zagen beleggers al snel dat Portugal wel erg sterk op Griekenland lijkt.
Spanje zag de bouwsector jarenlang uit zijn voegen groeien. Madrid vond dat allemaal prima en deed er niets aan die groei aan banden te leggen, ook niet toen de bouwsector een ongezond groot deel van de economie en de groei ervan voor zijn rekening nam. Ierland stond zijn banken in feite toe het land als onderpand te gebruiken om allerlei onverantwoorde risico’s te nemen. Toen de banken in problemen kwamen, moest Ierland ze redden. Gevolg: het begrotingstekort en de schuld spoten omhoog.
Al deze landen lieten het ook na hun economieën te hervormen in de economisch goede jaren. Hetzelfde geldt voor Italië, dat net als Griekenland vanaf de invoering van de euro een veel te hoge staatsschuld met zich mee zeulde. Op dat gebied deed Rome echter al die jaren tussen de komst van de euro en het begin van de crisis, niets.
Afhankelijke buitenspelers
Voor Cyprus en Slovenië is de situatie anders. Om lid van de Europese Unie te worden en de euro in te voeren, moesten beide landen behoorlijke economische ingrepen verrichten. Dat hebben ze gedaan. Sinds het begin van de eurocrisis kregen beide landen weliswaar te maken met enorme begrotingstekorten, maar die kwamen niet doordat die economieën zwak waren. De belangrijkste reden was dat de economische situatie verslechterde, wat voor zulke kleine en open economieën als die van Cyprus en Slovenië funest was.
De staatsschuld van Cyprus lag voor de crisis onder de vereiste 60 procent van het bruto binnenlands product. Die van Slovenië schommelde zelfs onder de 30 procent en bedraagt ook nu, na alle begrotingstekorten en tegenslagen, minder dan 50 procent van het bbp. Voor Cyprus en Slovenië geldt daarmee dat zij het volste recht hebben om te stellen dat de problemen waarin ze nu zitten, voor een groot deel buiten hun schuld om zijn ontstaan.
Beide landen moesten de afgelopen jaren geld lenen op de financiële markten om Griekenland, Portugal en Ierland boven water te houden, hoewel die landen door hun eigen beleid in problemen zijn gekomen. Daardoor zijn de schulden van Cyprus en Slovenië gestegen.
Waar dit in feite op neerkomt is dat Cyprus en Slovenië op eigen houtje waarschijnlijk nooit in grote problemen zouden zijn gekomen. Dát ze toch noodhulp moeten aanvragen komt doordat de eurolanden de crisis al sinds het begin nauwelijks aanpakken. Daardoor kon die verhevigen en onschuldige slachtoffers maken.
Dáárom zijn de overige eurolanden moreel verplicht die twee landen te helpen. Hoewel Cyprus en Slovenië inmiddels in één groep zitten met Griekenland, Portugal, Ierland en Spanje, betekent dat niet dat ze hetzelfde zijn.