Wat betekent het recordniveau van de S&P500 voor de belegger?

‘Eindelijk’ ook omdat we lang hebben moeten wachten: de voorgaande recordhoogte werd vijf en een half jaar geleden, in oktober 2007, bereikt. Op zich heeft een dergelijk record vooral een symbolische betekenis.

Het is niet vergelijkbaar met een sportmedaille of een zege op een ander terrein, waarmee een overwinnaar in de annalen wordt bijgeschreven. In de financiële wereld is een beursrecord slechts een mijlpaal in een volatiele opmars van de index, die zich in principe eindeloos voortzet zo lang bedrijven waarde scheppen.

Bovendien brengt het beursrecord twee lastige vragen met zich mee: heb ik voldoende van de marktstijging geprofiteerd en welke factoren zullen ervoor zorgen dat de index zijn volgende hoogtepunt behaalt? Wat de eerste vraag betreft, is het zeer waarschijnlijk dat een groot aantal beleggers niet of onvoldoende heeft deelgenomen aan de stijging, bijvoorbeeld omdat zij in de dramatische periode na de Lehman-crisis in de herfst van 2008 hun aandelen hebben verkocht en niet meer de moed hadden om naar de beurs terug te keren.

Achteraf is het altijd gemakkelijk om te zeggen wat men had moeten doen. Niettemin kunnen wij wel lering trekken uit de periode tussen het voorgaande record van oktober 2007 en nu.

Ten eerste is het belangrijk te concluderen dat de beleggingshorizon het startpunt vormt voor elke beleggingsstrategie. Een langere beleggingshorizon maakt het mogelijk om verder te kijken dan de marktvolatiliteit, die in tijden van crisis extreem kan zijn.

Een tweede punt is het fenomeen dat beursopbrengsten terugkeren naar het gemiddelde. Hoge returns worden afgewisseld met zwakke, en omgekeerd. Anders gezegd, als de returns (koersstijging plus dividenden) middelmatig zijn geweest, kunnen we op een verbetering rekenen, als we maar geduldig zijn. Het tegenovergestelde geldt ook, spectaculaire returns worden op termijn altijd door veel matigere ontwikkelingen gevolgd.

Een derde aspect is dat waardering belangrijk is: een beursindex die zeer goedkoop is geworden omdat de koersdaling de verslechtering van de fundamentele factoren overtrof, zal opnieuw in waarde stijgen, tenzij er op andere terreinen weer bezorgdheid ontstaat. Dit laatste is overigens de reden waarom de Europese indices duidelijk bij de Amerikaanse achterblijven. Het herstel was nog maar nauwelijks op gang gekomen toen enkele jaren geleden de crisis in de eurozone losbarstte.

Ten vierde spelen de centrale banken een belangrijke rol voor de ontwikkeling van de aandelenmarkten vanwege hun klassieke en/of onconventionele maatregelen (respectievelijk verlaging van de rentetarieven en kwantitatieve versoepeling).

Tot slot wijst het verschil tussen Europa en de Verenigde Staten ons op het belang van internationale diversificatie.

Al deze punten zijn van toepassing op het verleden, maar ook op de toekomst, op het moment wanneer de volgende crisis losbarst. We mogen immers niet vergeten dat crises een terugkerend verschijnsel zijn. Op dit moment moeten beleggers zich vooral op de tweede vraag concentreren. Door welke factoren kan de index naar een volgend hoogtepunt klimmen?

Aan de ene kant verhoogt normaal gesproken de combinatie van een zeer soepel monetair beleid en een zich herstellende economie de risicobereidheid van de beleggers. Anderzijds worden beleggers misschien afgeschrikt door het perspectief van nieuwe moeilijke onderhandelingen tussen nu en half mei in Washington, met als doel een meerjarig plan om het Amerikaanse begrotingstekort terug te dringen en dus het schuldenplafond te verhogen.

In het tweede halfjaar gaat de aandacht hoogstwaarschijnlijk uit naar het einde van QE3, het programma van de Amerikaanse centrale bank voor de aankoop van staatsobligaties en door hypotheken gedekte schuldeffecten. Kortom, de gemakkelijke fase van de beursstijging ligt achter ons. Deze was te danken aan het zeer offensieve monetaire beleid dat voorzitter Ben Bernanke van de Federal Reserve initieerde omdat hij vreesde dat de werkloosheid niet snel genoeg daalde.

Langzamerhand wordt de groei van de economie en van de bedrijfswinsten weer de meest bepalende factor voor de beursontwikkeling. Beleggers hopen dat de groei voldoende zal zijn, maar ook weer niet te hoog, zodat de Federal Reserve de teugels niet te snel zal aantrekken.

Tekst: William De Vijlder
Chief Investment Officer, Strategie en Partners
BNP Paribas Investment Partners

‘Eindelijk’ ook omdat we lang hebben moeten wachten: de voorgaande recordhoogte werd vijf en een half jaar geleden, in oktober 2007, bereikt. Op zich heeft een dergelijk record vooral een symbolische betekenis.

Het is niet vergelijkbaar met een sportmedaille of een zege op een ander terrein, waarmee een overwinnaar in de annalen wordt bijgeschreven. In de financiële wereld is een beursrecord slechts een mijlpaal in een volatiele opmars van de index, die zich in principe eindeloos voortzet zo lang bedrijven waarde scheppen.

Bovendien brengt het beursrecord twee lastige vragen met zich mee: heb ik voldoende van de marktstijging geprofiteerd en welke factoren zullen ervoor zorgen dat de index zijn volgende hoogtepunt behaalt? Wat de eerste vraag betreft, is het zeer waarschijnlijk dat een groot aantal beleggers niet of onvoldoende heeft deelgenomen aan de stijging, bijvoorbeeld omdat zij in de dramatische periode na de Lehman-crisis in de herfst van 2008 hun aandelen hebben verkocht en niet meer de moed hadden om naar de beurs terug te keren.

Achteraf is het altijd gemakkelijk om te zeggen wat men had moeten doen. Niettemin kunnen wij wel lering trekken uit de periode tussen het voorgaande record van oktober 2007 en nu.

Ten eerste is het belangrijk te concluderen dat de beleggingshorizon het startpunt vormt voor elke beleggingsstrategie. Een langere beleggingshorizon maakt het mogelijk om verder te kijken dan de marktvolatiliteit, die in tijden van crisis extreem kan zijn.

Een tweede punt is het fenomeen dat beursopbrengsten terugkeren naar het gemiddelde. Hoge returns worden afgewisseld met zwakke, en omgekeerd. Anders gezegd, als de returns (koersstijging plus dividenden) middelmatig zijn geweest, kunnen we op een verbetering rekenen, als we maar geduldig zijn. Het tegenovergestelde geldt ook, spectaculaire returns worden op termijn altijd door veel matigere ontwikkelingen gevolgd.

Een derde aspect is dat waardering belangrijk is: een beursindex die zeer goedkoop is geworden omdat de koersdaling de verslechtering van de fundamentele factoren overtrof, zal opnieuw in waarde stijgen, tenzij er op andere terreinen weer bezorgdheid ontstaat. Dit laatste is overigens de reden waarom de Europese indices duidelijk bij de Amerikaanse achterblijven. Het herstel was nog maar nauwelijks op gang gekomen toen enkele jaren geleden de crisis in de eurozone losbarstte.

Ten vierde spelen de centrale banken een belangrijke rol voor de ontwikkeling van de aandelenmarkten vanwege hun klassieke en/of onconventionele maatregelen (respectievelijk verlaging van de rentetarieven en kwantitatieve versoepeling).

Tot slot wijst het verschil tussen Europa en de Verenigde Staten ons op het belang van internationale diversificatie.

Al deze punten zijn van toepassing op het verleden, maar ook op de toekomst, op het moment wanneer de volgende crisis losbarst. We mogen immers niet vergeten dat crises een terugkerend verschijnsel zijn. Op dit moment moeten beleggers zich vooral op de tweede vraag concentreren. Door welke factoren kan de index naar een volgend hoogtepunt klimmen?

Aan de ene kant verhoogt normaal gesproken de combinatie van een zeer soepel monetair beleid en een zich herstellende economie de risicobereidheid van de beleggers. Anderzijds worden beleggers misschien afgeschrikt door het perspectief van nieuwe moeilijke onderhandelingen tussen nu en half mei in Washington, met als doel een meerjarig plan om het Amerikaanse begrotingstekort terug te dringen en dus het schuldenplafond te verhogen.

In het tweede halfjaar gaat de aandacht hoogstwaarschijnlijk uit naar het einde van QE3, het programma van de Amerikaanse centrale bank voor de aankoop van staatsobligaties en door hypotheken gedekte schuldeffecten. Kortom, de gemakkelijke fase van de beursstijging ligt achter ons. Deze was te danken aan het zeer offensieve monetaire beleid dat voorzitter Ben Bernanke van de Federal Reserve initieerde omdat hij vreesde dat de werkloosheid niet snel genoeg daalde.

Langzamerhand wordt de groei van de economie en van de bedrijfswinsten weer de meest bepalende factor voor de beursontwikkeling. Beleggers hopen dat de groei voldoende zal zijn, maar ook weer niet te hoog, zodat de Federal Reserve de teugels niet te snel zal aantrekken.

Tekst: William De Vijlder
Chief Investment Officer, Strategie en Partners
BNP Paribas Investment Partners