De koningin van het dividend

Geraldine Weiss was tot aan haar pensionering in 2003 de hoofdredacteur van Investment Qualtity Trends (IQT). Ze is een van de weinige vrouwen die met groot succes een eigen nieuwsbrief publiceerden en schreef ook twee boeken met het dividend als centraal thema. In de Engelstalige pers is zij ook bekend als The Queen of Dividends, de koningin van het dividend.

Haar ouders waren beiden beleggers. Elke dag bij het avondeten hadden ze het over de beurs, waardoor zij zich vroeg voor aandelen interesseerde. Al vanaf haar middelbare opleiding verslond zij elk boek over beleggen en trok zelf op onderzoek uit naar beproefde selectiemethodes voor aandelen. In haar zoektocht kwam zij uiteindelijk terecht bij Benjamin Graham, de grondsteenlegger van de moderne fundamentele analyse en de leermeester van Warren Buffett. Na haar studie bedrijfskunde legde zij zich toe op het waardebeleggen met als specialisatie dividendaandelen.

Het prille begin

Gewapend met een arsenaal aan technieken om de beurs te kloppen, solliciteerde Geraldine bij beursmakelaars en effectenbedrijven. Maar telkenmale kwamen zij aanzetten met dezelfde vraag: Kunt u typen?

In de jaren zestig was het niet gebruikelijk dat vrouwen in de financiële industrie belangrijke posities bekleedden. Aangezien geen enkele beursvennootschap bereid was om haar een serieuze baan te geven, besloot Weiss het op eigen kracht te doen. Haar nieuwsbrief was geboren, maar aanvankelijk wilde niemand zich abonneren, omdat zij een vrouw was. Dit blijkt overduidelijk uit het feit dat in de beginfase van IQT de promotiebrieven ondertekend werden door hetzij Weiss persoonlijk, dan wel door haar partner: hij kreeg alle antwoorden en zij niet één.

Toen hij overstapte naar een makelaarskantoor bleef zij alleen achter met een nieuwsbrief waar niemand zich op wilde abonneren. Dus besloot ze maar om voortaan met G. Weiss te ondertekenen. Jarenlang kreeg ze brieven gericht aan de heer Weiss omdat niemand enig vermoeden koesterde dat de dienst door een vrouw werd geleid. Totdat zij medio jaren zeventig werd uitgenodigd voor Wall $treet Week, het wekelijkse televisieprogramma van Lou Rukeyser. Tegen die tijd hadden haar klanten met Geraldines adviezen al zo veel verdiend dat zij niet meer over maalden of de nieuwsbrief door Geert, Gerard, Geraldine of een gorilla werd geschreven.

Onderliggende gedachte

Het beleggingsbeleid van Weiss is gericht op aandelen met een historisch hoog dividendrendement. Het feit dat een aandeel een hoog dividendrendement biedt, duidt erop dat het uit de gunst van beleggers ligt. Zolang er geen financiële problemen ten grondslag liggen, is er niets aan de hand en betreft het een tijdelijk fenomeen.

Door te kiezen voor aandelen van kwaliteitsbedrijven zorgt Weiss dat het dividend zelden tot nooit in gevaar komt. De praktijk leert immers dat bedrijven die consistent een dividend betalen er veel aan gelegen is om ook in moeilijke tijden het dividend te blijven betalen.

Dividendmethode

In haar boeken Dividends Don’t Lie en The Dividend Connection beschrijft Weiss haar werkwijze uitvoerig. Kort samengevat bestaat haar techniek om aandelen met een historisch hoog dividendrendement te selecteren uit zes punten:

• Het dividend moet in de laatste twaalf jaar minimaal vijf keer verhoogd zijn.
• De winst moet in de laatste twaalf jaar ten minste zever keer verbeterd zijn.
• Een minimum van vijf miljoen aandelen.
• Het aandeel moet in bezit zijn van ten minste tachtig institutionele beleggers.
• Het dividend moet in de voorbije 25 jaar zonder onderbreking zijn uitgekeerd.
• De financiële kwaliteit van het aandeel mag van kredietbeoordelaar Standaard & Poor’s niet lager zijn dan A-.

Op leest van

De beleggingsmethode van Weiss is op het lijf van Wall Street geschreven. Op de Europese effectenmarkten zijn nauwelijks aandelen te vinden die over een ononderbroken dividendhistorie van 25 jaar beschikken. In de eurozone zijn zelfs aandelen met een smetteloze historie van tien jaar schaars.

Wanneer de teugels gevierd worden tot vijf jaar, dan is er keuze te over. Om bij dergelijke korte dividendhistories het kaf van het koren te scheiden, beoordeelt Weiss de kandidaten op andere criteria. Zo mag de koers-winstverhouding van het aandeel niet hoger zijn dan 15, het uitkeringspercentage van de nettowinst moet lager zijn dan 50 procent, de solvabiliteit hoger dan 50 procent, de gemiddelde dividendgroei hoger dan 10 procent en de S&P-rating is minimaal A-. Pas daarna vindt de definitieve selectie plaats op basis van het dividendrendement.

Eurofocus

De koningin van het dividend heeft een uitgesproken voorkeur voor aandelen met een consistente dividendhistorie van 25 jaar. Ook al wordt de periode ingekort tot twaalf jaar, komt de eis inzake institutionele beleggers te vervallen en wordt het ratingprobleem omzeild, op dit moment voldoet geen enkel aandeel in de eurozone aan de stringente criteria van Weiss. Wordt echter de maat genomen aan hand van de dividendhistorie over vijf jaar, dan komen onderstaande aandelen bovendrijven.  @  Ivan  Snurer

Geraldine Weiss was tot aan haar pensionering in 2003 de hoofdredacteur van Investment Qualtity Trends (IQT). Ze is een van de weinige vrouwen die met groot succes een eigen nieuwsbrief publiceerden en schreef ook twee boeken met het dividend als centraal thema. In de Engelstalige pers is zij ook bekend als The Queen of Dividends, de koningin van het dividend.

Haar ouders waren beiden beleggers. Elke dag bij het avondeten hadden ze het over de beurs, waardoor zij zich vroeg voor aandelen interesseerde. Al vanaf haar middelbare opleiding verslond zij elk boek over beleggen en trok zelf op onderzoek uit naar beproefde selectiemethodes voor aandelen. In haar zoektocht kwam zij uiteindelijk terecht bij Benjamin Graham, de grondsteenlegger van de moderne fundamentele analyse en de leermeester van Warren Buffett. Na haar studie bedrijfskunde legde zij zich toe op het waardebeleggen met als specialisatie dividendaandelen.

Het prille begin

Gewapend met een arsenaal aan technieken om de beurs te kloppen, solliciteerde Geraldine bij beursmakelaars en effectenbedrijven. Maar telkenmale kwamen zij aanzetten met dezelfde vraag: Kunt u typen?

In de jaren zestig was het niet gebruikelijk dat vrouwen in de financiële industrie belangrijke posities bekleedden. Aangezien geen enkele beursvennootschap bereid was om haar een serieuze baan te geven, besloot Weiss het op eigen kracht te doen. Haar nieuwsbrief was geboren, maar aanvankelijk wilde niemand zich abonneren, omdat zij een vrouw was. Dit blijkt overduidelijk uit het feit dat in de beginfase van IQT de promotiebrieven ondertekend werden door hetzij Weiss persoonlijk, dan wel door haar partner: hij kreeg alle antwoorden en zij niet één.

Toen hij overstapte naar een makelaarskantoor bleef zij alleen achter met een nieuwsbrief waar niemand zich op wilde abonneren. Dus besloot ze maar om voortaan met G. Weiss te ondertekenen. Jarenlang kreeg ze brieven gericht aan de heer Weiss omdat niemand enig vermoeden koesterde dat de dienst door een vrouw werd geleid. Totdat zij medio jaren zeventig werd uitgenodigd voor Wall $treet Week, het wekelijkse televisieprogramma van Lou Rukeyser. Tegen die tijd hadden haar klanten met Geraldines adviezen al zo veel verdiend dat zij niet meer over maalden of de nieuwsbrief door Geert, Gerard, Geraldine of een gorilla werd geschreven.

Onderliggende gedachte

Het beleggingsbeleid van Weiss is gericht op aandelen met een historisch hoog dividendrendement. Het feit dat een aandeel een hoog dividendrendement biedt, duidt erop dat het uit de gunst van beleggers ligt. Zolang er geen financiële problemen ten grondslag liggen, is er niets aan de hand en betreft het een tijdelijk fenomeen.

Door te kiezen voor aandelen van kwaliteitsbedrijven zorgt Weiss dat het dividend zelden tot nooit in gevaar komt. De praktijk leert immers dat bedrijven die consistent een dividend betalen er veel aan gelegen is om ook in moeilijke tijden het dividend te blijven betalen.

Dividendmethode

In haar boeken Dividends Don’t Lie en The Dividend Connection beschrijft Weiss haar werkwijze uitvoerig. Kort samengevat bestaat haar techniek om aandelen met een historisch hoog dividendrendement te selecteren uit zes punten:

• Het dividend moet in de laatste twaalf jaar minimaal vijf keer verhoogd zijn.
• De winst moet in de laatste twaalf jaar ten minste zever keer verbeterd zijn.
• Een minimum van vijf miljoen aandelen.
• Het aandeel moet in bezit zijn van ten minste tachtig institutionele beleggers.
• Het dividend moet in de voorbije 25 jaar zonder onderbreking zijn uitgekeerd.
• De financiële kwaliteit van het aandeel mag van kredietbeoordelaar Standaard & Poor’s niet lager zijn dan A-.

Op leest van

De beleggingsmethode van Weiss is op het lijf van Wall Street geschreven. Op de Europese effectenmarkten zijn nauwelijks aandelen te vinden die over een ononderbroken dividendhistorie van 25 jaar beschikken. In de eurozone zijn zelfs aandelen met een smetteloze historie van tien jaar schaars.

Wanneer de teugels gevierd worden tot vijf jaar, dan is er keuze te over. Om bij dergelijke korte dividendhistories het kaf van het koren te scheiden, beoordeelt Weiss de kandidaten op andere criteria. Zo mag de koers-winstverhouding van het aandeel niet hoger zijn dan 15, het uitkeringspercentage van de nettowinst moet lager zijn dan 50 procent, de solvabiliteit hoger dan 50 procent, de gemiddelde dividendgroei hoger dan 10 procent en de S&P-rating is minimaal A-. Pas daarna vindt de definitieve selectie plaats op basis van het dividendrendement.

Eurofocus

De koningin van het dividend heeft een uitgesproken voorkeur voor aandelen met een consistente dividendhistorie van 25 jaar. Ook al wordt de periode ingekort tot twaalf jaar, komt de eis inzake institutionele beleggers te vervallen en wordt het ratingprobleem omzeild, op dit moment voldoet geen enkel aandeel in de eurozone aan de stringente criteria van Weiss. Wordt echter de maat genomen aan hand van de dividendhistorie over vijf jaar, dan komen onderstaande aandelen bovendrijven.  @  Ivan  Snurer