Dollar blijft belangrijkste reservevaluta

Hoewel de huidige financiële crisis begon in de VS met de implosie van de subprime-huizenmarkt, is de dollar nog steeds de belangrijkste reservevaluta ter wereld. Volgens UBS-valutastrateeg Syed Mansoor Mohi-uddin zal daar de komende vijftig jaar ook weinig aan veranderen.

De Suez-crisis in 1956 toonde aan dat het Verenigd Koninkrijk geen economische en militaire supermacht meer was en dat maakte een einde aan de status van het Britse pond als belangrijkste reservevaluta. Sindsdien heeft de dollar deze rol, maar dollar-pessimisten vragen zich af hoe lang dat nog kan duren, schrijft Mohi-uddin.

Het aandeel van de VS in de wereldeconomie is immers gedaald van 40% in de jaren zestig tot 21% nu. Bovendien is de Amerikaanse staatsschuld in de afgelopen vijf jaar tijd gestegen van ongeveer 50% tot bijna 90% van het bbp. Met de yuan en – in mindere mate – de euro zijn er ook nog eens nieuwe concurrenten voor de dollar bijgekomen.

Dit zijn valide punten, concludeert de UBS-strateeg, maar veel minder voor de centrale banken die de reservevaluta’s aanhouden. Zij kijken vooral hoe intensief een munt in de wereldhandel wordt gebruikt en of hij waardevast is. Ook vinden centrale bankiers het belangrijk dat er vrije toegang is tot zeer liquide financiële markten, dat een land bereid is om zijn munt voor internationaal gebruik beschikbaar te stellen en dat de centrale bank van het land in kwestie wil optreden als 'lender of last resort'. Op deze punten scoort de dollar veel beter dan zijn concurrenten de euro en de yuan.

Mohi-uddin ziet twee gevaren voor de reservevalutastatus van de dollar: een dollarcrash of een begrotingscrisis. Maar hij beschouwt eigenlijk alleen het laatste als een reëel gevaar voor de status van de dollar als 's werelds belangrijkste reservevaluta.

Hoewel de huidige financiële crisis begon in de VS met de implosie van de subprime-huizenmarkt, is de dollar nog steeds de belangrijkste reservevaluta ter wereld. Volgens UBS-valutastrateeg Syed Mansoor Mohi-uddin zal daar de komende vijftig jaar ook weinig aan veranderen.

De Suez-crisis in 1956 toonde aan dat het Verenigd Koninkrijk geen economische en militaire supermacht meer was en dat maakte een einde aan de status van het Britse pond als belangrijkste reservevaluta. Sindsdien heeft de dollar deze rol, maar dollar-pessimisten vragen zich af hoe lang dat nog kan duren, schrijft Mohi-uddin.

Het aandeel van de VS in de wereldeconomie is immers gedaald van 40% in de jaren zestig tot 21% nu. Bovendien is de Amerikaanse staatsschuld in de afgelopen vijf jaar tijd gestegen van ongeveer 50% tot bijna 90% van het bbp. Met de yuan en – in mindere mate – de euro zijn er ook nog eens nieuwe concurrenten voor de dollar bijgekomen.

Dit zijn valide punten, concludeert de UBS-strateeg, maar veel minder voor de centrale banken die de reservevaluta’s aanhouden. Zij kijken vooral hoe intensief een munt in de wereldhandel wordt gebruikt en of hij waardevast is. Ook vinden centrale bankiers het belangrijk dat er vrije toegang is tot zeer liquide financiële markten, dat een land bereid is om zijn munt voor internationaal gebruik beschikbaar te stellen en dat de centrale bank van het land in kwestie wil optreden als 'lender of last resort'. Op deze punten scoort de dollar veel beter dan zijn concurrenten de euro en de yuan.

Mohi-uddin ziet twee gevaren voor de reservevalutastatus van de dollar: een dollarcrash of een begrotingscrisis. Maar hij beschouwt eigenlijk alleen het laatste als een reëel gevaar voor de status van de dollar als 's werelds belangrijkste reservevaluta.