Bankrun, actie nu!

In landen als Griekenland en Spanje onttrekken mensen op grote schaal spaargeld aan hun banken en gaan elders in Europa sparen of beleggen (de Grieken zijn al tijden een van de grootste investeerders in vastgoed in Londen). Dit is een gevaarlijke situatie omdat het redden van de banken grote hoeveelheden geld gaat kosten, geld dat er niet is.

Nationalisatie en kapitaalinjectie

In Spanje lijkt de overheid de Spaanse bank Bankia te willen redden door het uitgeven van nieuwe staatsobligaties die ze vervolgens willen inruilen voor de aandelen van de bank (feitelijk een nationalisatie). De staatsobligaties die Bankia verkrijgt kunnen dan als onderpand dienen voor nieuwe kredieten bij de ECB.

De Griekse banken hebben maandag weer een kapitaalsinjectie gekregen van €18 miljard van het Hellenic Financial Stability Fund, een onderdeel van een al eerder afgesproken programma dat de noodlijdende banken van Griekenland in staat moet stellen om weer bij de ECB aan te kloppen voor financiering, zo lazen we vanmorgen in het Financieele Dagblad.

Verder vindt er in Griekenland iets vergelijkbaars als in Spanje plaats. Het Europese noodfonds EFSF verstrekt obligaties aan de banken in ruil voor aandelenbelangen in Griekse banken. Deze EFSF obligaties kunnen vervolgens weer gebruikt worden als onderpand bij de ECB.

Geen vertrouwen bij consumenten

Ondanks deze maatregelen vertrouwen de inwoners uit Griekenland en Spanje het niet en verdwijnt er op grote schaal geld uit de landen in de problemen. Het onderstaande plaatje (bron: Soberlook) spreekt boekdelen. Deposito’s bij Duitse banken (rode lijn) stijgen en die van Spaanse banken dalen (plaatje laat procentuele groei op kwartaalbasis zien).

Een ander plaatje (bron:  FT Alphaville) spreekt wat dit betreft ook voor zich. Hier wordt het renteverschil tussen Duitse en Spaanse staatsobligaties afgebeeld. Het verschil, de spread, is tot een recordhoogte van 5% afgebeeld. Dit is een onhoudbaar renteverschil. Spanje moet relatief steeds duurder lenen.

Europa is hiermee de facto een omgekeerde transferunie geworden. Het geld stroomt van de zwakke naar de rijke landen. Rijke landen kunnen steeds goedkoper lenen en arme landen steeds duurder, waardoor ze in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen. Europa is niet bedoeld als omgekeerde transferunie. Nu de Spanjaarden en Grieken dit zo doorkrijgen ontstaat er ook nog een bankrun die de problemen alsmaar groter maken.

We kunnen niet langer wachten. De Europese politiek moet nu snel in actie komen, met een structurele oplossing.  Exits van Griekenland en Spanje zijn een doodsteek voor de euro. Met een beetje flexibel nadenken kan de Griekse exit door de politiek nog wel recht gepraat worden. Maar een exit van Spanje is desastreus en zet Europa weer voor jaren op achterstand.

Integratie of parallel currencies

Het mag geen verbazing wekken dat een structurele oplossing wat mij betreft een verdere Europese integratie is, een fiscale en monetaire unie, waarbij er dan eurobonds worden uitgegeven. Het verheugde mij dit weekend te vernemen dat ook media met grote autoriteit in de wereld, de New York Times en The Economist eurobonds bespreekbaar maken, nota bene autoriteiten die de problemen van buiten de eurozone bekijken (ook diverse onafhankelijke onderzoekers en fondsbeheerders lijken steeds richting eurobonds op te schuiven). 

The Economist en de New York Times zien overigens wel de nodige mitsen en maren bij eurobonds (feitelijk zeggen ze dat je het goed moet regelen anders gaat het niet werken), maar het standpunt is al helemaal niet meer dat ze niet kunnen werken of dat ze pas een sluitstuk van de politieke integratie kunnen zijn. En stel dat eurobonds pas alleen zouden kunnen als sluitstuk van de politieke integratie (zoals o.a. DNB vindt), zorg dan dat die integratie er nu al komt. Je moet het ijzer smeden als het heet is.

Lukt die verdere Europese integratie niet, dan zouden we naar een oplossing als ‘parallel currencies’ moeten kijken zoals euroresearcher André ten Dam die heeft voorgesteld. Voor dit plan verwijs ik naar deze pdf. 

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.  

In landen als Griekenland en Spanje onttrekken mensen op grote schaal spaargeld aan hun banken en gaan elders in Europa sparen of beleggen (de Grieken zijn al tijden een van de grootste investeerders in vastgoed in Londen). Dit is een gevaarlijke situatie omdat het redden van de banken grote hoeveelheden geld gaat kosten, geld dat er niet is.

Nationalisatie en kapitaalinjectie

In Spanje lijkt de overheid de Spaanse bank Bankia te willen redden door het uitgeven van nieuwe staatsobligaties die ze vervolgens willen inruilen voor de aandelen van de bank (feitelijk een nationalisatie). De staatsobligaties die Bankia verkrijgt kunnen dan als onderpand dienen voor nieuwe kredieten bij de ECB.

De Griekse banken hebben maandag weer een kapitaalsinjectie gekregen van €18 miljard van het Hellenic Financial Stability Fund, een onderdeel van een al eerder afgesproken programma dat de noodlijdende banken van Griekenland in staat moet stellen om weer bij de ECB aan te kloppen voor financiering, zo lazen we vanmorgen in het Financieele Dagblad.

Verder vindt er in Griekenland iets vergelijkbaars als in Spanje plaats. Het Europese noodfonds EFSF verstrekt obligaties aan de banken in ruil voor aandelenbelangen in Griekse banken. Deze EFSF obligaties kunnen vervolgens weer gebruikt worden als onderpand bij de ECB.

Geen vertrouwen bij consumenten

Ondanks deze maatregelen vertrouwen de inwoners uit Griekenland en Spanje het niet en verdwijnt er op grote schaal geld uit de landen in de problemen. Het onderstaande plaatje (bron: Soberlook) spreekt boekdelen. Deposito’s bij Duitse banken (rode lijn) stijgen en die van Spaanse banken dalen (plaatje laat procentuele groei op kwartaalbasis zien).

Een ander plaatje (bron:  FT Alphaville) spreekt wat dit betreft ook voor zich. Hier wordt het renteverschil tussen Duitse en Spaanse staatsobligaties afgebeeld. Het verschil, de spread, is tot een recordhoogte van 5% afgebeeld. Dit is een onhoudbaar renteverschil. Spanje moet relatief steeds duurder lenen.

Europa is hiermee de facto een omgekeerde transferunie geworden. Het geld stroomt van de zwakke naar de rijke landen. Rijke landen kunnen steeds goedkoper lenen en arme landen steeds duurder, waardoor ze in een vicieuze cirkel terecht zijn gekomen. Europa is niet bedoeld als omgekeerde transferunie. Nu de Spanjaarden en Grieken dit zo doorkrijgen ontstaat er ook nog een bankrun die de problemen alsmaar groter maken.

We kunnen niet langer wachten. De Europese politiek moet nu snel in actie komen, met een structurele oplossing.  Exits van Griekenland en Spanje zijn een doodsteek voor de euro. Met een beetje flexibel nadenken kan de Griekse exit door de politiek nog wel recht gepraat worden. Maar een exit van Spanje is desastreus en zet Europa weer voor jaren op achterstand.

Integratie of parallel currencies

Het mag geen verbazing wekken dat een structurele oplossing wat mij betreft een verdere Europese integratie is, een fiscale en monetaire unie, waarbij er dan eurobonds worden uitgegeven. Het verheugde mij dit weekend te vernemen dat ook media met grote autoriteit in de wereld, de New York Times en The Economist eurobonds bespreekbaar maken, nota bene autoriteiten die de problemen van buiten de eurozone bekijken (ook diverse onafhankelijke onderzoekers en fondsbeheerders lijken steeds richting eurobonds op te schuiven). 

The Economist en de New York Times zien overigens wel de nodige mitsen en maren bij eurobonds (feitelijk zeggen ze dat je het goed moet regelen anders gaat het niet werken), maar het standpunt is al helemaal niet meer dat ze niet kunnen werken of dat ze pas een sluitstuk van de politieke integratie kunnen zijn. En stel dat eurobonds pas alleen zouden kunnen als sluitstuk van de politieke integratie (zoals o.a. DNB vindt), zorg dan dat die integratie er nu al komt. Je moet het ijzer smeden als het heet is.

Lukt die verdere Europese integratie niet, dan zouden we naar een oplossing als ‘parallel currencies’ moeten kijken zoals euroresearcher André ten Dam die heeft voorgesteld. Voor dit plan verwijs ik naar deze pdf. 

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.