ESM nee, eurobonds ja

Ik ben tegen het EU-noodfonds, het ESM. Sterker nog, zoals ik betoogd heb in mijn vorige column, zet het invoeren van het ESM niet alleen de bijl aan, maar zelfs in de wortel van onze democratie. Dat mag en kan een democratisch burger niet over zijn kant laten gaan.

Politiek gezelschap, maar niet het mijne

Met mijn standpunt over de ESM ben ik in een lastig politiek parket terecht gekomen. De vier politieke partijen die mijn visie delen, te weten de CU, SGP, PVV, Partij voor de Dieren en SP zijn niet direct de partijen waarop ik zou stemmen. Tja, gelukkig hoef ik nu nog niet te stemmen.

Arie Slob van de CU verwoordde vanmorgen in de Volkskrant terecht dat hij het ESM-verdrag niet goed kan keuren. In de Volkskrant: zou de Kamer er mee instemmen, dan verliest zij zeggenschap over een bedrag van ruim €40 miljard. Dat is wat de zestien overige eurolanden maximaal van Nederland kunnen eisen om probleemlanden en/of probleembanken te steunen. Slob: ‘Die 40 miljard is de volledige Nederlandse begroting van Onderwijs, plus wat wij uitgeven aan veiligheid. Alleen Duitsland, Frankrijk en opmerkelijk genoeg Italië kunnen vetoën’.

Tegenstemmen met alternatieven

Slob spreekt terecht van een democratisch tekort. Hij drukt zich daarmee nog zacht uit. In het verlengde hiervan merkte columnist en politiek activist Joshua Livestro terecht in een column op dat nee-stemmen (tegen het ESM) verplichtingen oproept om een andere oplossing aan te dragen. De impliciete ondertoon van zijn column is echter dat de nee-stemmers niet met goede alternatieven komen.

Er zijn ongetwijfeld mensen die graag overal nee tegen stemmen, maar dat geldt voor mij niet. In mijn column van 10 mei heb ik een aantal oplossingen op een rijtje gezet. Ik ben eigenlijk al vanaf het begin van de schuldencrisis een groot voorstander van eurobonds. Natuurlijk moeten deze gezamenlijke obligaties gepaard gaan met een nieuw te installeren monetaire en fiscale unie. Ook moeten tegelijkertijd schulden worden geherstructureerd (waardoor de oplossing die ik voorsta ook een beetje lijkt op de eerder in een vergelijkbare schuldencrisis van de opkomende landen toegepaste Brady Bonds).

Eurobonds bespreekbaar geworden

Een Griekse exit is voor mij niet bespreekbaar. Griekenland is tot de eurofamilie toegelaten (de manier waarop zullen we maar even onbesproken laten) en een kind verstoot je niet. Bovendien denk ik dat een exit Griekenland op korte termijn in grote chaos zal storten. En tot slot begeven we ons met een ‘grexit’ op een hellend vlak. De financiële markten zullen hun pijlen na de grexit richten op Spanje en Portugal. Een exit van Spanje betekent de facto het uiteenvallen van de euro en een enorme stap achteruit wat betreft het Europese eenwordingsproces. En een groot en sterk verenigd Europa is nodig om tegenwicht te kunnen bieden aan de VS, China en India.

Gelukkig worden eurobonds steeds meer naar voren geschoven. In het Financieele Dagblad werden ze door Marijn Jongsma vandaag als ‘breekijzer’ genoemd. Ook Van Rompuy, Monti en Hollande willen de vraag van eurobonds eindelijk eens serieus bij Angela Merkel op tafel leggen. In een column van 26 september 2011 noemde ik eurobonds zelfs de ‘enige oplossing’ en in deze column rekende ik ook af met de argumenten die Nederland en Duitsland gebruiken dat ze met eurobonds uiteindelijk duurder uit zouden zijn (een argument dat ook Jongsma in het Financieele Dagblad vandaag te stellig brengt).

Dus er zijn wel degelijk structurele alternatieven voor het ESM. Ondertussen kan het tijdelijke noodfonds EFSF nog wel blijven bestaan (hoewel ik dit fonds wel beschouw als een noodzakelijk kwaad, dat puur als overbrugging dient naar de structurele oplossing van de eurobonds met een monetaire en fiscale unie). Ik ben dus niet tegen het ESM omdat ik ergens tegen wil zijn.

In dit kader wil ik tot slot nog even mijn misprijzen over een column van Sheila-Sitalsing in De Volkskrant van gisteren uiten. Zij doet een beetje meesmuilend over de nee-stemmers. Mensen zouden anderen altijd de schuld willen geven van hun ongeluk, nu Brussel en de banken, straks de Chinezen, zo beweert ze. Is dat een goede argumentatie om dan toch maar voor het ESM te stemmen? Uiterst jammer, wel een column schrijven over het ESM, maar overduidelijk niet de inhoudelijke bagage hebben er iets zinnigs over te zeggen.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.  

Ik ben tegen het EU-noodfonds, het ESM. Sterker nog, zoals ik betoogd heb in mijn vorige column, zet het invoeren van het ESM niet alleen de bijl aan, maar zelfs in de wortel van onze democratie. Dat mag en kan een democratisch burger niet over zijn kant laten gaan.

Politiek gezelschap, maar niet het mijne

Met mijn standpunt over de ESM ben ik in een lastig politiek parket terecht gekomen. De vier politieke partijen die mijn visie delen, te weten de CU, SGP, PVV, Partij voor de Dieren en SP zijn niet direct de partijen waarop ik zou stemmen. Tja, gelukkig hoef ik nu nog niet te stemmen.

Arie Slob van de CU verwoordde vanmorgen in de Volkskrant terecht dat hij het ESM-verdrag niet goed kan keuren. In de Volkskrant: zou de Kamer er mee instemmen, dan verliest zij zeggenschap over een bedrag van ruim €40 miljard. Dat is wat de zestien overige eurolanden maximaal van Nederland kunnen eisen om probleemlanden en/of probleembanken te steunen. Slob: ‘Die 40 miljard is de volledige Nederlandse begroting van Onderwijs, plus wat wij uitgeven aan veiligheid. Alleen Duitsland, Frankrijk en opmerkelijk genoeg Italië kunnen vetoën’.

Tegenstemmen met alternatieven

Slob spreekt terecht van een democratisch tekort. Hij drukt zich daarmee nog zacht uit. In het verlengde hiervan merkte columnist en politiek activist Joshua Livestro terecht in een column op dat nee-stemmen (tegen het ESM) verplichtingen oproept om een andere oplossing aan te dragen. De impliciete ondertoon van zijn column is echter dat de nee-stemmers niet met goede alternatieven komen.

Er zijn ongetwijfeld mensen die graag overal nee tegen stemmen, maar dat geldt voor mij niet. In mijn column van 10 mei heb ik een aantal oplossingen op een rijtje gezet. Ik ben eigenlijk al vanaf het begin van de schuldencrisis een groot voorstander van eurobonds. Natuurlijk moeten deze gezamenlijke obligaties gepaard gaan met een nieuw te installeren monetaire en fiscale unie. Ook moeten tegelijkertijd schulden worden geherstructureerd (waardoor de oplossing die ik voorsta ook een beetje lijkt op de eerder in een vergelijkbare schuldencrisis van de opkomende landen toegepaste Brady Bonds).

Eurobonds bespreekbaar geworden

Een Griekse exit is voor mij niet bespreekbaar. Griekenland is tot de eurofamilie toegelaten (de manier waarop zullen we maar even onbesproken laten) en een kind verstoot je niet. Bovendien denk ik dat een exit Griekenland op korte termijn in grote chaos zal storten. En tot slot begeven we ons met een ‘grexit’ op een hellend vlak. De financiële markten zullen hun pijlen na de grexit richten op Spanje en Portugal. Een exit van Spanje betekent de facto het uiteenvallen van de euro en een enorme stap achteruit wat betreft het Europese eenwordingsproces. En een groot en sterk verenigd Europa is nodig om tegenwicht te kunnen bieden aan de VS, China en India.

Gelukkig worden eurobonds steeds meer naar voren geschoven. In het Financieele Dagblad werden ze door Marijn Jongsma vandaag als ‘breekijzer’ genoemd. Ook Van Rompuy, Monti en Hollande willen de vraag van eurobonds eindelijk eens serieus bij Angela Merkel op tafel leggen. In een column van 26 september 2011 noemde ik eurobonds zelfs de ‘enige oplossing’ en in deze column rekende ik ook af met de argumenten die Nederland en Duitsland gebruiken dat ze met eurobonds uiteindelijk duurder uit zouden zijn (een argument dat ook Jongsma in het Financieele Dagblad vandaag te stellig brengt).

Dus er zijn wel degelijk structurele alternatieven voor het ESM. Ondertussen kan het tijdelijke noodfonds EFSF nog wel blijven bestaan (hoewel ik dit fonds wel beschouw als een noodzakelijk kwaad, dat puur als overbrugging dient naar de structurele oplossing van de eurobonds met een monetaire en fiscale unie). Ik ben dus niet tegen het ESM omdat ik ergens tegen wil zijn.

In dit kader wil ik tot slot nog even mijn misprijzen over een column van Sheila-Sitalsing in De Volkskrant van gisteren uiten. Zij doet een beetje meesmuilend over de nee-stemmers. Mensen zouden anderen altijd de schuld willen geven van hun ongeluk, nu Brussel en de banken, straks de Chinezen, zo beweert ze. Is dat een goede argumentatie om dan toch maar voor het ESM te stemmen? Uiterst jammer, wel een column schrijven over het ESM, maar overduidelijk niet de inhoudelijke bagage hebben er iets zinnigs over te zeggen.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.