Twee simpele vuistregels van Benjamin Graham
Hoewel hij beleggers met klem adviseerde om de financiële positie van een bedrijf zorgvuldig te bestuderen, ontwikkelde Graham twee algoritmes waarmee zij snel en eenvoudig kunnen achterhalen of een investering überhaupt de moeite loont.
Benjamin Graham wordt alom gezien als de grondsteenlegger van fundamentele analyse. In 1934 publiceerde hij samen met zijn oud-leerling en zakenpartner David Dodd de klassieker Security Analysis. De tweede verbeterde versie van dit boek geldt als de bijbel van het waardebeleggen en behoort nog steeds tot de basislectuur van Amerikaanse analisten. Zonder een gedegen kennis van Graham’s meesterwerk kunt u in de Verenigde Staten een diploma in beleggingsleer vergeten.
Hoewel Graham goed werk leverde, kennen we hem vooral vanwege zijn academische verdiensten. Of beter gezegd, vanwege de beleggingssuccessen van zijn studenten, zoals Irving Kahn, James Rea, Walter Schloss en Warren Buffett. Eén jaar voordat de beurskrach op Wall Street plaatsvond, begon hij met het geven van colleges.
In de crash van 1929 redde hij ternauwerdood zijn bedrijf van de ondergang. In de nadagen van de grote krach verfijnde hij zijn systematische benadering voor het selecteren van aandelen. Graham stelde met klem dat beleggers op de eerste plaats naar de financiële waarde van een onderneming moeten kijken en dan pas naar de koers van het aandeel.
Omdat het moeilijke tijden waren, bedacht hij een waardebepaling met een ingebouwde beschermingsconstructie. Het concept van die beschermingsconstructie werd in financiële kringen wereldberoemd als de Margin of Safety.
Enkel de aandelen die onder hun theoretische waarde noteren, beschikken door hun onderwaardering over een veiligheidsmarge en zijn geschikt als investering. Hoewel de specifieke richtlijnen door de jaren heen zijn geëvolueerd, werd er volgens professor Aswath Damodaran, niet getornd aan de kwantitatieve selectiemethode.
Enkel de fondsen die aan alle voorwaarden voldoen, zijn een investering waard, aldus Graham. De voorwaarden zijn als volgt:
Het punt is wel dat u in de praktijk weinig aandelen tegenkomt, die zo laag noteren. Maar niet getreurd, op grond van zijn ervaring ontwikkelde Graham een gemakkelijk te onthouden formule waarmee beleggers snel en op een eenvoudige wijze kunnen achterhalen of een bepaald fonds de moeite loont.
Graham’s Formula
In zijn tweede standaardwerk The Intelligent Investor dat eind jaren veertig verscheen, stelde hij dat de koers-winstverhouding van koopwaardige aandelen niet hoger mag zijn dan de optelsom van twee keer de verwachte winstgroei en de minimumwaarde voor aandelen zonder groei. De wiskundige notatie luidt:
Deze vergelijking staat alom bekend als Graham’s formule. Doorwinterde waardebeleggers gebruiken het als een eerste schifting vooraleer zij zich begeven aan de verdere analyse.
Graham’s Number
Daarnaast ontwikkelde Graham een formule waarmee u op ludieke wijze de theoretische waarde van aandelen kunt bepalen. Hij was ervan overtuigd dat koopwaardige nooit voor meer dan 15 keer de winst en anderhalf keer de boekwaarde over de toonbank mogen gaan. In formulevorm:
Graham’s Number wordt beschouwd als de uiterste koers die een belegger voor een aandeel mag betalen.
Namen noemen
Wanneer we de aandelen uit de STOXX Europe 600 langs de meetlat leggen, dan blijkt conform verwachting dat geen enkel fonds voldoet aan de strenge selectiecriteria uit Security Analysis.
Als we de indexleden aan de hand van zijn formule de maat nemen, dan komen er 130 aandelen bovendrijven. ArcelorMittal (26), Reed Elsevier (28) en ING (33) zijn de drie hoogst geplaatste Nederlandse fondsen. Indien de balans wordt opgemaakt op basis van Graham’s Number dan zijn 167 aandelen koopwaardig. De Nederlandse top-3 bestaat uit Delta Lloyd (10), ING (12) en Corio (78). Slechts 40 fondsen figureren op beide lijsten. ING is daar een van en meteen ook de enige Nederlandse vertegenwoordiger.
Tekst: Ivan Snurer, 15 februari 2012
Benjamin Graham wordt alom gezien als de grondsteenlegger van fundamentele analyse. In 1934 publiceerde hij samen met zijn oud-leerling en zakenpartner David Dodd de klassieker Security Analysis. De tweede verbeterde versie van dit boek geldt als de bijbel van het waardebeleggen en behoort nog steeds tot de basislectuur van Amerikaanse analisten. Zonder een gedegen kennis van Graham’s meesterwerk kunt u in de Verenigde Staten een diploma in beleggingsleer vergeten.
Hoewel Graham goed werk leverde, kennen we hem vooral vanwege zijn academische verdiensten. Of beter gezegd, vanwege de beleggingssuccessen van zijn studenten, zoals Irving Kahn, James Rea, Walter Schloss en Warren Buffett. Eén jaar voordat de beurskrach op Wall Street plaatsvond, begon hij met het geven van colleges.
In de crash van 1929 redde hij ternauwerdood zijn bedrijf van de ondergang. In de nadagen van de grote krach verfijnde hij zijn systematische benadering voor het selecteren van aandelen. Graham stelde met klem dat beleggers op de eerste plaats naar de financiële waarde van een onderneming moeten kijken en dan pas naar de koers van het aandeel.
Omdat het moeilijke tijden waren, bedacht hij een waardebepaling met een ingebouwde beschermingsconstructie. Het concept van die beschermingsconstructie werd in financiële kringen wereldberoemd als de Margin of Safety.
Enkel de aandelen die onder hun theoretische waarde noteren, beschikken door hun onderwaardering over een veiligheidsmarge en zijn geschikt als investering. Hoewel de specifieke richtlijnen door de jaren heen zijn geëvolueerd, werd er volgens professor Aswath Damodaran, niet getornd aan de kwantitatieve selectiemethode.
Enkel de fondsen die aan alle voorwaarden voldoen, zijn een investering waard, aldus Graham. De voorwaarden zijn als volgt:
Het punt is wel dat u in de praktijk weinig aandelen tegenkomt, die zo laag noteren. Maar niet getreurd, op grond van zijn ervaring ontwikkelde Graham een gemakkelijk te onthouden formule waarmee beleggers snel en op een eenvoudige wijze kunnen achterhalen of een bepaald fonds de moeite loont.
Graham’s Formula
In zijn tweede standaardwerk The Intelligent Investor dat eind jaren veertig verscheen, stelde hij dat de koers-winstverhouding van koopwaardige aandelen niet hoger mag zijn dan de optelsom van twee keer de verwachte winstgroei en de minimumwaarde voor aandelen zonder groei. De wiskundige notatie luidt:
Deze vergelijking staat alom bekend als Graham’s formule. Doorwinterde waardebeleggers gebruiken het als een eerste schifting vooraleer zij zich begeven aan de verdere analyse.
Graham’s Number
Daarnaast ontwikkelde Graham een formule waarmee u op ludieke wijze de theoretische waarde van aandelen kunt bepalen. Hij was ervan overtuigd dat koopwaardige nooit voor meer dan 15 keer de winst en anderhalf keer de boekwaarde over de toonbank mogen gaan. In formulevorm:
Graham’s Number wordt beschouwd als de uiterste koers die een belegger voor een aandeel mag betalen.
Namen noemen
Wanneer we de aandelen uit de STOXX Europe 600 langs de meetlat leggen, dan blijkt conform verwachting dat geen enkel fonds voldoet aan de strenge selectiecriteria uit Security Analysis.
Als we de indexleden aan de hand van zijn formule de maat nemen, dan komen er 130 aandelen bovendrijven. ArcelorMittal (26), Reed Elsevier (28) en ING (33) zijn de drie hoogst geplaatste Nederlandse fondsen. Indien de balans wordt opgemaakt op basis van Graham’s Number dan zijn 167 aandelen koopwaardig. De Nederlandse top-3 bestaat uit Delta Lloyd (10), ING (12) en Corio (78). Slechts 40 fondsen figureren op beide lijsten. ING is daar een van en meteen ook de enige Nederlandse vertegenwoordiger.
Tekst: Ivan Snurer, 15 februari 2012
