Klantenmeetings in de voorbije dagen in Parijs, Helsinki en Wenen gaven me de indruk dat een bepaalde mate van 'risicoafkeermoeheid' bestaat en het recente marktverloop bevestigt dit beeld.

Dit heeft te maken met verschillende factoren. Zo is er nu een
houding van ‘geen nieuws is goed nieuws’ voor wat de Eurozone
betreft. Meer nog: de ratings van tal van landen werden verlaagd?
Geen probleem. Duitsland heeft naar verluidt weinig zin om de
middelen van het EFSF op te trekken? Geen probleem. En zo kunnen we
nog een eind doorgaan.

Wat ongetwijfeld meer begint te spelen is het besef dat de
verstrekking voor een periode van drie jaar van bijna 500 miljard
Euro liquiditeiten aan het banksysteem een bijzonder intelligente
beslissing van de Europese Centrale Bank was: banken kunnen het
geld gebruiken indien ze hun eigen schuldpapier dat op vervaldag
komt niet kunnen ‘doorrollen’ of ze kunnen het ook gebruiken om
overheidstitels te kopen.

Wat blijkt nu? Beleggers zijn wel degelijk bereid zijn om te
beleggen in bankpapier en de veilingen van overheidspapier in
Frankrijk, Italië en Spane verliepen behoorlijk vlot. Het
vooruitzicht van een nieuwe ECB-operatie in februari van
financiering op drie jaar klinkt daarbij als muziek in de
oren.

Hachelijke onderneming

Een andere factor die speelt is het gevoel dat het met de
Amerikaanse economie nog zo slecht niet gaat. De werkloosheid
daalt, er worden meer banen gecreëerd, het vertrouwen van de kleine
ondernemingen neemt toe, het vertrouwen in de bouwsector verbetert.
Indien dit zo verder gaat zal de consensusvoorspelling die thans
nog op 2,1% groei mikt voor dit jaar opwaarts moeten bijgesteld
worden.

Het pessimisme van voorbij zomer toen werd gevreesd voor een
nieuwe recessie, ligt al ver in het verleden. Men zou trouwens
fijntjes kunnen opmerken dat sinds voorbije zomer de Amerikaanse
indicatoren systematisch boven de verwachtingen zijn uitgekomen:
ondanks de overdaad aan data blijft de conjunctuur voorspellen een
hachelijke onderneming.

Problemen nog niet verdwenen

We krijgen dus een beeld dat er heel anders uitziet dan tussen
Kerst en Nieuwjaar voor mogelijk werd gehouden. Toen was het nog
‘doom and gloom’. Nu is het alsof slecht nieuws zoals de resultaten
van bepaalde bedrijven of de almaar duurder wordende olie omwille
van de zwakkere Euro van geen tel meer zijn. De problemen zijn dus
nog niet verdwenen, ook al berichten kranten er wat minder
over.

Wat ongetwijfeld ook een rol speelt is het klassieke
seizoeneffect. De aandelenmarkten hebben de neiging om het in
januari beter te doen dan in de meeste andere maanden. Dit heeft te
maken met het feit dat veel beleggers in kalenderjaren denken: geen
risico nemen naar het jaareinde toe indien de resultaten eind
november goed zijn en risico opbouwen bij het begin van het jaar
want dan vertrekt men met een schone lei. In dat verband speelt
trouwens een interessante asymmetrie. Wanneer beurzen stijgen daalt
de verwachte toekomstige opbrengst omdat goed nieuws in de koersen
verwerkt zit. Wat je dus niet wil meemaken bij het jaarbegin is
achterop te raken op het peloton want dan moet je dubbel hard
fietsen om de achterstand in te halen (met ‘dubbel hard’ verwijs ik
naar het feit dat de verwachte toekomstige opbrengst intussen is
gedaald).

Mochten de beurzen dalen bij het jaarbegin dan kan je via een
koerslimiet je positie afbouwen en troost vinden in de overweging
dat de verwachte opbrengst is gestegen (want beurzen schommelen
typisch meer dan de ‘fundamentals’). Laat ons dus maar van het
januari-effect genieten en ons voorbereiden op de Europese top van
eind deze maand die ons met de neus zal drukken op de uitdagingen
die ons te wachten staan.

William De Vijlder is Chief Investment Officer Strategy &
Partners, BNP Paribas Investment Partners. William de Vijlder is
deelnemer aan de jaarslijke Ronde Tafel van Beleggers
Belangen.