Er zijn bedrijven die elk jaar dividend betalen, een enkeling al meer 200 jaar. Er bestaan ook aandelen zoals de Dividend Aristocrats, die 25 jaar op rij elk jaar meer dividend betalen. Een nog selecter gezelschap doet dat al meer dan 50 jaar. Dit zijn de Dividend Kings.
Misschien komt het wel doordat de meeste Amerikanen zelf voor hun pensioen moeten zorgen dat bedrijven in de Verenigde Staten het dividend op kwartaalbasis uitkeren en regelmatig het bedrag verhogen. In Europa zien we dat de deelname aan pensioenregelingen door de werkgever wordt geregeld en valt op dat Europese bedrijven in de regel een hoger dividend uitkeren dat vaak in één of twee keer wordt uitbetaald.
Aardig om te weten is dat het begrip Dividend Aristocrats ontleed is aan de beleggingsstrategie van de Europese edellieden. De dividendstrategie dateert van de late Middeleeuwen. In zijn meesterwerk Confusion de Confusiones vertelt Josseph de la Vega dat de vorsten en de burgerij in de 17de eeuw ieder jaar rente (dividend) opstreken en daarvan op goede voet konden leven, omdat zij die acties (middeleeuws jargon voor aandelen) geërfd of zelf hadden aangeschaft. Meer nog, met prijsschommelingen vermoeiden zij zich niet, want hun belang lag niet in het verhandelen, zij plukten enkel de vruchten van hun aandelen.
Het is daarom des te opvallender dat indexbeheerder Standard and Poor’s decennialang een lijst met aandelen bijhield die al 25 jaar lang jaar in jaar uit het dividend hebben verhoogd, en pas in de loop van het voorjaar van 2015 de prestigieuze S&P 500 Dividend Aristocrats op de markt heeft gebracht. De lijst telde destijds 56 aandelen, tegenwoordig 50, maar 25 jaar geleden waren dat er welgeteld 37. Wanneer u de informele lijst uit 1991 naast de huidige indexsamenstelling legt, dan ziet u dat slechts negen aandelen van toen er nu nog in zitten. Dat betekent dat zij al 50 jaar lang elk jaar opnieuw het dividend hebben verhoogd.
Er bestaat echter ook een officieuze lijst van Amerikaanse bedrijven die hun aandeelhouders vijf decennia op rij meer dividend gunnen, de zogenaamde Dividend Kings. De koningslijst telt op dit moment 17 krasse knarren die in de voorbije 50 jaar nooit ofte nimmer in hun dividend hebben geknipt, wat zeg ik: verzaakt hebben om het dividend te verhogen. Als u begin 1991 tienduizend dollar in de Dividend Kings had geïnvesteerd, dan bent u nu 266.695 dollar zwaar. Dat is zeg maar een ton meer dan in een indexbelegging in de S&P 500 Dividend Aristocrats en welgeteld 162.743 dollar meer dan in de basale versie van de S&P 500.
Al is de bovenstaande analyse doorspekt met voorkennis achteraf, het moraal van het verhaal is dat de beste aandelen in de regel bedrijven zijn met saaie verdienmodellen. Er staat niettemin een aantal sprekende namen op de lijst, maar wat is er nu spannend aan de activiteiten van een frisdrankenbottelaar, een toeleverancier aan de automobielindustrie of een waterbedrijf?
Over het dividend wordt soms meewarig gedaan, maar bij beleggingen op de lange termijn zijn maar drie dingen van tel, te weten: dividend, dividend en dividend. Of zoals John Burr Williams, de pionier van het Dividend Discount Model zo mooi kon verwoorden: ‘Een koe voor de melk, een kip voor de eieren en aandelen voor het dividend.’
Lees ook: Beter beleggen met topbeleggers