Als de rente stijgt ontstaan er alternatieven voor aandelen, zo luidt de theorie. Denk aan staatsobligaties, bedrijfsobligaties en sparen. Maar het is niet alleen zo dat er alternatieven bijkomen, ook de winsten komen onder druk te staan. Bijna elk bedrijf heeft namelijk schuld. Wanneer de rente stijgt en leningen moeten ververst worden (‘doorrolling’), dan moet het bedrijf meer rente betalen. Die extra rentelast drukt de winst.
Ik vraag me toch af of een oplopende rente wel zo slecht is voor aandelen. De theorie is leuk, maar het gaat om de praktijk. Ik ben op zoek gegaan naar een periode in de geschiedenis die lijkt op de huidige tijd. Begin jaren vijftig stond de Amerikaanse tienjaarsrente net als nu op 2,5%. De schulden bedroegen toen en nu ongeveer 100% van het bruto binnenlands product. Tussen 1950 en 1966 liep de Amerikaanse rente op van 2,5 naar bijna 6%. De theorie zegt dat aandelen onder die omstandigheden niet goed presteren, maar toch steeg de Dow Jones-index met ruim 500%.
Ik geloof daarom niet dat de rente een indicator is voor aandelenrendementen. In de vorige eeuw waren er vier grote beursbodems, van waar heel hoge aandelenrendementen te behalen waren. Dit was het geval in 1921, 1932, 1949 en 1981. Bij de opleiding Gestructureerd opbouwen van vermogen leren wij beleggers hoe zij deze bodems kunnen ontdekken. De les die wij aan elke belegger tijdens de opleiding meegeven, is dat het enige dat het toekomstige rendement op aandelen bepaalt de waardering bij aankoop is. De rest is ruis.
Lees ook: De vijf criteria waar een waarderingsmethode aan moet voldoen
Wie mag dit artikel niet missen? U kunt als abonnee dit artikel cadeau geven aan uw vrienden of familie. Klik bovenaan het artikel op de link en het artikel wordt per e-mail doorgestuurd.