Hoewel John Slatter de dividendstrategie ontwikkelde, verwierf de Dogs of the Dow-theorie vooral bekendheid door het boek Beating the Dow. Hierin laat Michael O’Higgins zien hoe je de beurs op een eenvoudige wijze kunt kloppen.
Beleggers die de strategie toepassen, kopen aan het begin van een nieuw kalenderjaar uit de dertig aandelen tellende Dow Jones de tien met het hoogste dividendrendement en houden ze een jaar lang vast. Meteen ben je als belegger ook verlost van het verkoopprobleem. Van te voren is immers is bekend op welke datum en op grond waarvan de aandelenportefeuille herschikt moet worden.
De Dogs of the Dow-theorie is dus zo simpel als het groot is, maar ook o zo broos. De theorie is in de financiële wereld algemeen bekend. Het is ook een open deur dat de term dog niet staat voor hond. Op Wall Street wordt de Engelse term geassocieerd met achterblijver, maar in de omgangstaal is het een synoniem voor minderwaardig.
Het lijkt wel een verkapte waarschuwing aan het adres van de belegger. De mechanische selectiemethodiek neemt beleggers weliswaar de moeilijkste beslissingen uit handen, maar heeft ook zo zijn minpunten. Aan het begin van de financiële crisis dreven banken boven, vanwege het relatief hoge dividend dat in het daaropvolgende jaar vaak geschrapt werd. De laatste tijd zijn het de telefoonmaatschappijen die het dividend passeren. Een ander nadeel is dat de Dogs of the Dow in tijden van euforie slechter presteren dan het marktgemiddelde.
Aard van het dividend
De theorie van de Dogs of the Dow gaat in de Verenigde Staten heel vaak op. De kracht zit hem in de aard van het dividend aldaar. Onder Amerikaanse bedrijven bestaat er een rijke traditie om het dividend koste wat het kost niet te korten en aangezien de Dow Jones uit gerenommeerde bedrijven bestaat die veelal een stabiel dividend betalen, is de kans klein dat zij hierop concessies doen als het economisch even tegenzit. In het verleden hebben zij immers bewezen dat zij moeilijke tijden het hoofd kunnen bieden.
Vorig jaar harkten de Dogs of the Dow een rendement van 9,8 procent bijeen tegen 10,2 procent voor de Dow Jones. 2012 was zo’n jaar waarin de dividendstrategie de index niet kon bijbenen, maar de Dogs hebben sinds 1973 de Dow Jones met ongeveer zes procent geklopt.
De Dogs of the Dow-theorie is ook inzetbaar met Europese aandelen. Bijvoorbeeld op basis van de €uro STOXX 50. Vorig jaar had de beleggingsstrategie in 7,7 procent verlies geresulteerd. Beduidend slechter dan de Europese hoofdindex. In 2012 sprokkelde die haast ongezien 20,4 procent aan rendement bijeen. Het beroerde resultaat van de Europese variant is deels te wijten aan de eurocrisis, maar vooral de resultante van harde bezuinigingen. ENEL en France Telecom zagen zich in 2012 gedwongen hun dividend te verlagen en Nokia en Telefonica schrapten het dividend zelfs volledig, met als resultaat een gemiddelde koersdaling van 22,1 procent.
Dogs voor 2013
Dit jaar bestaan de Dogs of the Dow uit AT&T, Verizon, Intel, Merck, Pfizer, Du Pont, Hewlett-Packard, General Electric, McDonald’s en Johnson & Johnson. France Telecom, GDF Suez, Banco Santander, Deutsche Telekom, E.ON, RWE, Total, ENI, Vivendi en Daimler zijn de Dogs in de Europese variant. Dit zijn de aandelen uit de €uro STOXX 50 die eind 2012 het hoogste dividendrendement hadden. Reuze benieuwd of de Dogs of the Dow-theorie dit jaar wel opgaat voor de Europese Dogs.
