In zijn zaterdagblog beziet Take Ligteringen, eindredacteur van Beleggers Belangen, de beurswereld door de bril van iemand die nog nooit belegd heeft.
Ik had niet gedacht dat het ooit zo ver zou komen, maar voor het eerst in mijn leven overweeg ik serieus om te gaan beleggen. Sterker nog: ik denk dat ik het gewoon ga doen. Ik heb al wat websites van brokers bekeken, maar met het openen van een beleggersrekening wacht ik totdat de resultaten bekend zijn van het brokeronderzoek dat Beleggers Belangen binnenkort publiceert. Waarom zou ik immers zelf zo veel tijd en energie steken in het uitspitten van de kosten en handelsmogelijkheden bij al die aanbieders, als ik dat monnikenwerk kan overlaten aan mijn collega’s?
Over het kiezen van een broker maak ik me dus niet zo druk. Daar kom ik wel uit. Maar dan, als ik eenmaal een broker heb gekozen en een beleggersrekening heb geopend — wat voor belegger word ik dan? Word ik een schaker of een pokeraar? Ik zou het werkelijk niet kunnen zeggen.
Totale controle
Ik heb veel geschaakt in mijn leven. In mijn jeugd was ik een fanatiek wedstrijdschaker. Elke maandagavond was ik op de schaakclub te vinden, en ik nam deel aan regionale en landelijke kampioenschappen. Niet dat ik daar ooit iets won, maar ik deed soms leuk mee. Rond mijn vijftiende hield ik het voor gezien. Daar had ik een goede reden voor, vond ik: ik kon niet meer van mijn broer winnen.
Maar nog altijd vind ik het een machtig gevoel om aan het schaakbord te zitten (behalve als de persoon tegenover me mijn broer is, dus). De concentratie, de rust, de zorgvuldige afweging van je eigen zetten en de mogelijke antwoorden daarop van mijn tegenstander… Op mijn beste momenten als schaker, heb ik het gevoel van totale controle. Zo zou beleggen ook moeten voelen, denk ik. Alsof je weet wat je doet, en het heilige geloof hebt dat je de markt te slim af zult zijn met de strategie die je hebt uitgedokterd.
Pokeren deed ik vooral veel in mijn studietijd. Ik kon mezelf wijsmaken dat ik er vrij goed in was, omdat ik meestal won. Maar dat lag vooral aan de tegenstand — of het gebrek daaraan. Als je aan de pokertafel weet met wie je te maken hebt, is het niet zo moeilijk om je winstkansen in te schatten. Daarom heb ik nooit in casino’s gespeeld: ik was net goed genoeg om te beseffen dat ik geen schijn van kans zou maken tegen het soort mensen dat in casino’s pokert.
Andere energie
De pokertafel heeft een heel andere energie dan het schaakbord. Na een schaakpartij voel ik niet zo vaak de behoefte om meteen opnieuw te spelen — of ik moet zojuist van het bord zijn getrapt en zinnen op wraak. Als ik poker speel, wil ik niets liever dan telkens nieuwe kaarten zien. Daarom kan een spelletje poker ook zo absurd lang duren. Ja, ook ik heb ze meegemaakt, van die nachtelijke pokersessies die doorgaan tot de zon opkomt. Het is het soort spanning waarvan ik hoop dat het me als belegger niet in zijn greep krijgt. Maar ik sluit het niet uit.
Ooit zag ik op televisie een daytrader aan het werk. In hem zag ik de ultieme pokeraar, iemand die totaal gegrepen was door het spel, en door de winst die het hem opleverde. Toen de man zonder een spoortje ironie vertelde dat een uurtje voetballen met zijn zoontje hem zo’n €30.000 had gekost, voelde ik met hem mee omdat hij in dat uur zijn beeldscherm zo vreselijk had gemist (ik had overigens nog veel meer medelijden met zijn zoontje). Als je serieus aan het pokeren bent, wil je je door niets en niemand van de tafel weg laten houden – zelfs niet door je eigen kind.
Zo’n belegger wil ik dus niet worden. Als ik verlies, dan wil ik daar geen spijt van hebben – en al helemaal niet omdat ik buiten in de zon liep in plaats van binnen aan de computer te zitten. Het moet niet gaan zoals op die ene dag dat ik met pokeren de laatste cent verspeelde die ik bij me had. Waarom ik toen zo zwaar verloor? Omdat ik weigerde te accepteren dat het mijn dag niet was, en bleef doorspelen tegen beter weten in.
Nee, laat mij straks maar lekker schaken met mijn aandeeltjes.