Ruim elf jaar geleden zat de toenmalige voorzitter van de Federal Reserve Alan Greenspan met een raadsel. Greenspan had vijf keer op rij de korte rente in de VS verhoogd maar het effectief rendement op langjarige staatsobligaties reageerde daar helemaal niet op. De lange rente bleef hardnekkig laag. Dit jaar is er weer een nieuw raadsel waar centrale bankiers zich over kunnen buigen: de implosie van de Amerikaanse inflatieverwachtingen. Van alle marktbewegingen dit jaar waren de inflatieverwachtingen voor Albert Edwards, strateeg bij Société Générale (SG), verreweg de belangrijkste. Er zijn verschillende manieren om deze verwachtingen te meten, weet Joshua McCallum, ‘Head of Fixed Income Economics’ bij UBS Asset Management. Bijvoorbeeld aan de hand van enquêtes onder consumenten. Het nadeel, meent McCallum, van deze methode is dat de verwachtingen van de consumenten overheerst worden door het huidige inflatieniveau. Centrale banken gebruiken daarom liever een door de financiële markt ‘gegenereerde’ inflatieverwachting, stelt de econoom, zoals de 5y5y inflation forwards. Aan de hand van deze contracten wordt de door de markt verwachte inflatie vanaf het vijfde jaar na het huidige jaar gemeten, ofwel de inflatie over de jaren vijf tot tien vanaf het huidige jaar.
Deze inflatiemaatstaf daalt al vanaf medio 2014 maar dit jaar is de val zo spectaculair dat de Amerikaanse inflatieverwachtingen tot onder de Europese inflatieverwachtingen daalden en nu zelfs onder het niveau van de financiële crisis liggen. Een raadsel voor UBS-econoom McCallum. De huidige inflatie in de VS ligt immers op een normaal niveau. Bovendien zijn de belangrijkste componenten van de Amerikaanse inflatievoet binnenlands van aard – denk aan woonlasten – die niet zo sterk door veranderingen in importprijzen en valutaschommelingen worden beïnvloed.
De financiële markten prijzen volgens McCallum dan ook een recessie in die niet in de data is terug te vinden. Behalve misschien dan door Edwards. De SG-strateeg ziet de loonkosten per eenheid product in de VS oplopen terwijl de producenteprijzen steeds minder snel stijgen. Dat leidt tot flinke druk op de winstmarges, een volgens hem goede indicator voor een recessie. Het scenario van Edwards is extreem maar zou een oplossing voor het raadsel kunnen zijn. Erg blij zullen beleggers daar echter niet van worden.
