De koerssprong van de S&P500 Index van eind vorige week werd gevoed door hoop op een minder streng monetair beleid van de Federal Reserve. Maar een draai in dat beleid is niet automatisch goed nieuws voor beleggers.
In vrijwel iedere nieuwe crisis op de financiële markten wordt het beleggersjargon met nieuwe begrippen verrijkt. De afgelopen maanden dook het woord ‘pivot’ – in combinatie met ‘Fed’ – opvallend vaak op in strategierapporten en Angelsaksische media. Pivot betekent draai, in dit geval een mogelijke draai in het sterk verkrappende beleid van de Federal Reserve dat dit jaar voor zulke zware verliezen op de aandelen- en obligatiemarkten zorgt. Zoals wel vaker was de ‘goed geïnformeerde’ Wall Street Journal-verslaggever Nick Timiraos de bron van recente overpeinzingen van de Federal Reserve-bestuurders over een eventuele monetaire koerswijziging.
Volgens Timiraos is een renteverhoging van 75 basispunten begin november wel bijna zeker. Binnen de Amerikaanse centrale bank zou echter een discussie gaande zijn over een eventuele lagere renteverhoging in december. Dat was eind vorige week voldoende aanleiding voor weer een dag van opvallende koersbewegingen. De Amerikaanse tweejaarsrente – die sterk reageert op de officiële beleidsrente – daalde maar liefst veertien basispunten tot ruim 4,47%. En de S&P500 Index sloot een prima week af met een koerswinst van 2,4% op vrijdag.
Achter de muziek aan
Derivatenstrategen van Société Générale zien steeds meer marktcommentaren benadrukken dat de huidige verkrappingscyclus de snelste is. Daarmee suggererend dat de Federal Reserve misschien wel wat hard van stapel loopt. Maar volgens Société Générale liep het rentebeleid van de centrale bank in vijftig jaar niet zo ver achter de muziek aan als eind 2021. Bovendien laat de almaar stijgende kerninflatie volgens de bank zien dat de Federal Reserve de prijsstijging in de Amerikaanse economie nog niet onder controle heeft.
De Amerikaanse belegger John Hussman dook in de rentegeschiedenis en kwam daarin slechts twee jaren tegen – 1975 en 1976 – waarin de Federal Reserve een draai maakte terwijl de inflatie net als nu hoger was dan het officiële rentetarief. Destijds was de werkloosheid bovendien ruim 7,5% en geen 3,5% zoals nu het geval is en in beide jaren was de draai ook slechts van korte duur, aldus Hussman. Onderzoek van Deutsche Bank-strateeg Jim Reid dat terug gaat tot 1920 laat bovendien zien dat wanneer de inflatie eenmaal tot boven de 8% is gestegen deze niet snel terugvalt, maar ook de jaren daarna nog hardnekkig hoog blijft.
Geen garantie
Maar zelfs wanneer de centrale bank het monetaire roer om zou gooien is dat niet per definitie goed nieuws voor aandelenbeleggers. Volgens HSBC vereist een draai van de Federal Reserve veel slechter dan verwachte economische data en/of een ‘ongeluk’ op de financiële markten. Dat noemt HSBC een ‘slechte draai’. Voorbeelden daarvan zijn de renteverlagingen van medio 1981, begin 2001 en september 2007 die een (verdere) forse daling van de aandelenmarkt niet kon stoppen. Hussman voegt daar nog de onsuccesvolle – vanuit het perspectief van aandelenbeleggers – renteverlaging uit juni 1989 aan toe. Een soepeler monetair beleid biedt onvoldoende steun aan de aandelenmarkt wanneer beleggers risico-avers zijn, concludeert hij.
De geschiedenis laat bovendien zien dat het tot zeker wel een jaar duurde voordat de aandelenmarkt na een monetaire beleidswijziging de bodem had bereikt. Die bodem is nu nog niet in zicht, meent HSBC. Volgens de bank zijn de koersdalingen dit jaar alleen het gevolg van dalende waarderingen, maar zijn de verwachtingen voor economische- en winstgroei nauwelijks bijgesteld. Het is begrijpelijk dat beleggers uitkijken naar een serieuze kentering in de inflatiecijfers en het einde van de monetaire verkrapping, maar een dergelijke draai luidt lang niet altijd het begin van een nieuwe bullmarkt in.
