De Fed probeert, net als de ECB en de andere grote centrale banken in de wereld, de economie een oppepper te geven door het geldaanbod te verhogen en daardoor de prijs, oftewel de rente te drukken.
Gezien de historisch lage lange renteniveaus in de Verenigde Staten, maar ook elders in de wereld, lijkt dit beleid succesvol. Probleem blijft echter dat bedrijven en gezinnen niet willen investeren, waardoor het geld niet de gewenste weg naar de reële economie vindt. Wel zijn er neveneffecten die op termijn wel eens bijzonder nadelig kunnen uitpakken.
Grondstofprijzen omhoog
Door meer dollars in het systeem te pompen verzwakt de Fed de waarde van de eigen valuta. Daar grondstofprijzen veel worden afgerekend in dollars zou je kunnen zeggen dat de Fed het voor lief neemt dat haar beleid de prijzen van grondstoffen, waaronder olie, onder opwaartse druk zet.
Het werkingsmechanisme is simpel: meer aanbod van Amerikaanse dollars zet de dollar onder druk, waardoor grondstoffen voor niet-dollarlanden goedkoper worden. De extra vraag zal de grondstofprijzen doen stijgen. Uiteraard werkt het in de praktijk allemaal wat complexer. Markten lopen ook vooruit op inflatiegevaar.
De Fed ziet de stijging van grondstofprijzen waarschijnlijk vooral als een probleem dat op de langere termijn zal spelen. Zolang grote economieën als de Verenigde Staten nauwelijks groeien, zal de vraag naar grondstoffen immers niet snel toenemen.
Het feit dat de Verenigde Staten steeds meer zelfvoorzienend zijn qua olieproductie, uit onder meer schaliegas en mais, zal de Fed eveneens minder kopschuw hebben gemaakt de geldpersen aan te zetten.
Goldman Sachs
Echter, ook de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs waarschuwt voor de effecten van de extra monetaire verruiming door de Fed en dan met name op de prijzen van metalen, vooral koper.
Monetaire verruiming leidt volgens de gezaghebbende zakenbank wel degelijk tot extra investeringen in onder meer vastgoed en infrastructuur wat de vraag naar metalen stimuleert.
Oliedollars
Een ander neveneffect van een beleid dat een verzwakking van de dollar en een daling van de lange rente tot gevolg heeft, is dat de Amerikaanse kapitaalmarkt nauwelijks nog aantrekkelijk is voor buitenlandse beleggers.
Zo wil de OPEC wel de olieproductie opvoeren, al zij gezegd dat de voorraden beperkt zijn, om de opwaartse prijsdruk in te dammen, maar weet het zich geen raad met de extra dollars die hiermee binnenkomen.
Veelal sluizen de olieproducerende landen de oliedollars weer grotendeels terug richting de Verenigde Staten om deze in de meest liquide markt voor staatspapier te beleggen.
Dat is bij deze lage rente en druk op de dollar echter geen prettig vooruitzicht. De olielanden hebben veel koerswinst behaald op hun treasury-bezit, maar kampen steeds meer met een beleggingsprobleem. Te meer omdat de euro ook niet echt te vertrouwen is.
Amerikaans tekort
Voor olieproducerende landen een afweging de productie niet te verhogen en eventueel een hogere olieprijs te accepteren, met alle negatieve gevolgen voor de toch al zo fragiele wereldeconomie van dien. Ook beleggingen richting meer risicovollere assets als aandelen zal overwogen kunnen worden.
Voor de Verenigde Staten doemt daarmee een levensgroot probleem op dat grote beleggers als olielanden en China minder geneigd zijn te beleggen in Amerikaans schuldpapier, wat het voor de Amerikanen moeilijker zal maken de steeds omvangrijkere tekorten te financieren. Een situatie waar in het recente verleden al vaker voor gewaarschuwd is, maar nu wel eens echt aan het oppervlak kan komen.