Nu het aantal nieuwe banen in de VS over augustus tegenviel, met 151.000, en ook de groei in de dienstensector achterbleef bij de verwachtingen, heeft de Fed een uitgelezen excuus om de officiële geldmarkttarieven niet te verhogen. Het zal dus wel december worden, maar wat betreft haar autoriteit bewijst de Fed zichzelf een uitermate slechte dienst. Wat is er nu eigenlijk voor nodig om de Fed-tarieven richting het normale niveau te verhogen, zodat er een beter uitgangspunt is voor de periode dat de rente echt gebruikt moet worden tegen de vrijwel onvermijdelijke inflatie? Weliswaar kan het nog enige tijd duren voordat de inflatiewind echt opsteekt, maar een verhoging van de huidige zeer lage tarieven naar iets hogere (die overigens ook dan nog steeds aan de lage kant zullen zijn) voorkomt dat er later grotere, meer schadelijke rentestappen moeten worden gezet. Een laatste excuus is natuurlijk nog dat de Fed zich niet met de Amerikaanse verkiezingen wil bemoeien, of beter, zich niet de toorn van een presidentskandidaat op de hals wil halen. Het is namelijk bekend dat presidentskandidaat Donald Trump een voorstander is van lage rentetarieven.
In Europa is de ECB nog wel bezig met monetaire verruiming. Algemeen wordt verwacht dat zij daarbij op grenzen begint te stuiten. De inflatie blijft, ook op de langere termijn, veel lager dan haar doelstelling van net onder de 2%. Die doelstelling wil zij niet loslaten en regeringen maken nog geen aanstalten om meer fiscaal te gaan stimuleren (met grotere begrotingstekorten als gevolg). De ECB zal haar ruime beleid dus moeten voortzetten. Dit impliceert dat er op enig moment een verlenging van het aankoopprogramma moet worden aangekondigd, wat echter het probleem geeft dat het op te kopen papier steeds schaarser wordt. De ECB koopt staatspapier op naar rato van het aandelenkapitaal van een land in de ECB, maar mag dat niet doen als de tarieven daarvan beneden -0,4% staan. Dat is voor Duitsland bijvoorbeeld steeds moeilijker aan het worden.
De lage inflatie en het ruime monetaire beleid zorgen in ieder geval voor een voortzetting van de gouden jaren voor obligatiebezitters (ruwweg sinds 1981). De Noord-Europese rentes lijken nu gestabiliseerd (zie grafiek). Er is nog wel wat speling en dus kans op beleggingswinst in Zuid-Europese tienjaars staatsschuld.