Waardeaandelen hebben volgens de boekjes meer baat bij een stijgende rente dan groeiaandelen. Die vlieger ging in het verleden niet altijd op.
Een theorie die in beurskringen nu veel gehoord wordt, is dat na een decennialange malaise waarde-aandelen de beste belegging zijn. Het idee is dat bij een stijgende rente toekomstige winsten minder waard worden dan bij een dalende rente (disconteren tegen een hogere rente levert een lager bedrag op). De waarde van snel groeiende bedrijven wordt daardoor lager. Waarde-aandelen zouden hier geen last van hebben, en het juist goed gaan doen nu de rentes stijgen.
Maar de afgelopen decennia was het zeker niet zo zwart-wit als het wordt voorgesteld. In de grafiek staan de grafieken van de MSCI World Value Index (waarde) en de MSCI World Growth Index (groei) sinds 1980. Dat jaar bereikte de Amerikaanse rente een piek en begon een lang durende trend van steeds lagere rentes, onderbroken door relatief korte perioden met stijgende rentes. Dat zou volgens de theorie een heel slechte periode voor de value-index moeten zijn geweest. Maar dat valt nogal mee.
Het grote verschil tussen value en growth is pas de laatste jaren ontstaan. En er zijn meerdere perioden geweest waarin de rente steeg én de value-index het beter deed dan de growth-index. De relatie is dus niet zo sterk.
Dat wil niet zeggen dat er helemaal niets klopt van de theorie. Financiële bedrijven kunnen bijvoorbeeld profiteren van hogere rentes. De financiële sector is sterk vertegenwoordigd in value-indices, ook die van MSCI. Maar het is nogal kort door de bocht om te stellen dat beleggers vanaf nu gewoon in een value-index kunnen beleggen en daarmee een bovengemiddeld rendement gaan halen.