De afgelopen tijd ben ik verschillende keren gestuit op beleggingsstrategieën die bij het opbouwen van vermogen een centrale plaats toekennen aan obligaties.
Het idee is dat de combinatie van 60% aandelen en 40% obligaties zou zorgen voor de beste risico-rendementsverhouding, mits je de portefeuille eens per jaar herbalanceert. Het extra rendement bedraagt dan een vol procentpunt extra per jaar ten opzichte van een portefeuille die niet is geherbalanceerd. Dit komt door het verkopen van beleggingen in een overgewaardeerde vermogenscategorie, waarna het geld wordt gestoken in ondergewaardeerde beleggingen. Doordat aandelen vaak tegengesteld bewegen aan obligaties, zijn de koersdalingen van de portefeuille minder scherp en is er dus minder risico.
Het extra rendement kan bij (zeer) actief portefeuillebeheer zelfs nog verder oplopen. Is er bijvoorbeeld een crash van de aandelenmarkt, zoals afgelopen maart, dan daalt de aandelenweging in de beleggingsportefeuille in rap tempo. Beslaat het aandelensegment na de crash nog maar 40% van de portefeuille, in plaats van de eerdere 60%, dan kan je veel extra rendement maken door de aandelenweging weer terug te brengen naar 60%.
Houdbare strategie?
Het valt niet te ontkennen dat deze methode de afgelopen decennia fantastisch heeft gewerkt. Maar of dat nog steeds zo is…? Zouden de beleggingsprofessionals die deze strategie propageren, eigenlijk wel beseffen dat de obligatiemarkten in de grootste zeepbel aller tijden zitten? Op dit moment staat er in de wereld voor $18 bln aan schuld uit met een negatieve rente. Dat is ronduit bizar. In 1990 kon de Duitse overheid nog voor tien jaar lenen tegen een jaarlijks rentepercentage van 9,13%.
Ruim dertig jaar later krijgt de Duitse staat voor deze zelfde lening jaarlijks 0,51% toe! Als deze beweging onveranderd zou doorzetten, zou de Duitse tienjaarsrente over nog eens 31 jaar, in 2052, -10,15% bedragen! Nu heb ik de afgelopen twintig jaar wel geleerd dat je in de financiële markten nooit iets kunt uitsluiten, maar dat wil nog niet zeggen dat het verstandig is om in je beleggingsbeleid voor te sorteren op een Duitse tienjaarsrente van -10%.
Zou de Duitse tienjaarsrente in 2052 nog altijd op -0,51% staan, dan zijn de mooie rendementen van de laatste dertig jaar omgeslagen in zwaar tegenvallende rendementen. En dan mag je nu nog maar hopen dat er geen inflatie komt, want dat is de grootste vijand van de obligatiebelegger.
Wereldwijde aandelen
Alles overziend kies ik de komende tientallen jaren voor wereldwijde aandelen, omdat die sinds 1600 gemiddeld 7% rendement per jaar hebben opgeleverd. Ik snap werkelijk niet dat er mensen zijn die bereid zijn om voor de heel lange termijn bijna willens en wetens te beleggen in een enorme zeepbel.
