The Nifty Fifty Dividend Edition
In de Verenigde Staten is de mythe van Nifty Fifty nog altijd springlevend. Net als vijftig jaar geleden struinen beleggers nu door de matige economische groei en de naderende renteklim naar 'one-decision stocks' zoals Coca-Cola, IBM en Texas Instruments destijds.
Eind jaren zestig, begin jaren zeventig circuleerde op Wall Street onder institutionele beleggers een lijst met de beste Amerikaanse aandelen voor de lange termijn. Het waren ‘one-decision stocks’. Al waren de aandelen stevig aan de prijs, het concept was simpel: je kocht ze en hield ze vast. Want de koers kon alleen maar stijgen.
De lijst van toen
Tot de Nifty Fifty behoorden onder andere 3M, Anheuser-Busch, Avon, Baxter International, Coca-Cola, Dow Chemical, Eastman Kodak, Eli Lilly & Co, Gillette, Halliburton, Hewlett-Packard, IBM, Johnson & Johnson, McDonald’s, Merck & Co, Pfizer, Philip Morris, Polaroid, Procter & Gamble, Revlon, Sears, Texas Instruments, Wal Mart, Walt Disney en Xerox.
Niemand weet waar de oorspronkelijke lijst met Nifty Fifties vandaan kwam, maar Kidder Peabody & Co dat medio jaren tachtig door General Electric (zelf een van de vijftig namen) werd overgenomen en Morgan Guaranty Trust dat in de bearmarkt van 1973-’74 gered werd door JPMorgan Chase & Co worden het vaakst als bron genoemd.
Volgens Kidder Peabody & Co heeft de roemruchte lijst echter nooit bestaan, wel publiceerden zij maandelijks een overzicht met de vijftig duurste aandelen op Wall Street. Professor Siegel, de auteur van Stocks for the Long Run, kreeg wel de originele lijst onder ogen die bij Morgan Guaranty Trust circuleerde.
Weloverwogen keuze
In de ogen van beleggers waren de aandelen zo weloverwogen gekozen dat hun koers-winstverhouding (k/w) binnen de kortste keren tot ongekende hoogte steeg. Ze worden gezien als de aanjagers van de bullrun in de vroege jaren zeventig.
Tussen 1964 en 1972 stegen de hippe (groei)aandelen in een overwegend vlakke markt met 189 procent, maar in het zog van de beursmalaise van 1973-’74 daalden zij echter twee keer zo snel als de S&P 500. Beleggers die in december 1972 op de beurstop aandelen kochten, moesten veertig jaar wachten vooraleer hun verlies was weggepoetst. De facto is de dramatische underperformance van de Nifty Fifty een toonbeeld van niet realistische beleggersverwachtingen.
Eigenlijk is het opmerkelijk, hoewel de mythe van Nifty Fifty op Wall Street nog altijd springlevend is, dat geen enkele indexaanbieder in de Verengide Staten daarop heeft ingehaakt. Wellicht ervaren zij het risico op underperformance als te groot. De opname van populaire aandelen speelt indexaanbieders met enige regelmaat parten. Het gebeurt vaker dat de hoogtijdagen achter de rug liggen en dat aandelen procenten onder de opnamekoers noteren.
Dividend Connection
Mike Nadal schrijft op Seeking Alpha regelmatig bijdragen over dividendaandelen. Hij focust zich daarbij op de lange termijn en heeft zich daarbij menigmaal laten inspireren door de mythe van Nifty Fifty. Medio oktober trok hij zijn stoute schoenen aan en vroeg aan tien collega-columnisten welke vijftig aandelen zij beschouwen als langetermijnwinnaars. In totaal kreeg hij 160 namen en aan hand daarvan stelde hij een lijst op met vijftig meest genoemde aandelen.
Op zich is het geen verrassing dat de lijst gedomineerd wordt door dividendaristocraten, door aandelen die 25 jaar lang jaar in jaar uit het dividend hebben verhoogd. Nadal's concullega’s staan bekend om hun uitgesproken voorkeur voor dividendaandelen. Wat wel opvalt is dat na al die jaren de namen van Coca-Cola, Johnson & Johnson en Procter & Gamble, die toen al op de informele lijst van Nifty Fifty figureerden, door hen nog steeds getipt worden als winnaar voor de lange termijn. @ Ivan
Eind jaren zestig, begin jaren zeventig circuleerde op Wall Street onder institutionele beleggers een lijst met de beste Amerikaanse aandelen voor de lange termijn. Het waren ‘one-decision stocks’. Al waren de aandelen stevig aan de prijs, het concept was simpel: je kocht ze en hield ze vast. Want de koers kon alleen maar stijgen.
De lijst van toen
Tot de Nifty Fifty behoorden onder andere 3M, Anheuser-Busch, Avon, Baxter International, Coca-Cola, Dow Chemical, Eastman Kodak, Eli Lilly & Co, Gillette, Halliburton, Hewlett-Packard, IBM, Johnson & Johnson, McDonald’s, Merck & Co, Pfizer, Philip Morris, Polaroid, Procter & Gamble, Revlon, Sears, Texas Instruments, Wal Mart, Walt Disney en Xerox.
Niemand weet waar de oorspronkelijke lijst met Nifty Fifties vandaan kwam, maar Kidder Peabody & Co dat medio jaren tachtig door General Electric (zelf een van de vijftig namen) werd overgenomen en Morgan Guaranty Trust dat in de bearmarkt van 1973-’74 gered werd door JPMorgan Chase & Co worden het vaakst als bron genoemd.
Volgens Kidder Peabody & Co heeft de roemruchte lijst echter nooit bestaan, wel publiceerden zij maandelijks een overzicht met de vijftig duurste aandelen op Wall Street. Professor Siegel, de auteur van Stocks for the Long Run, kreeg wel de originele lijst onder ogen die bij Morgan Guaranty Trust circuleerde.
Weloverwogen keuze
In de ogen van beleggers waren de aandelen zo weloverwogen gekozen dat hun koers-winstverhouding (k/w) binnen de kortste keren tot ongekende hoogte steeg. Ze worden gezien als de aanjagers van de bullrun in de vroege jaren zeventig.
Tussen 1964 en 1972 stegen de hippe (groei)aandelen in een overwegend vlakke markt met 189 procent, maar in het zog van de beursmalaise van 1973-’74 daalden zij echter twee keer zo snel als de S&P 500. Beleggers die in december 1972 op de beurstop aandelen kochten, moesten veertig jaar wachten vooraleer hun verlies was weggepoetst. De facto is de dramatische underperformance van de Nifty Fifty een toonbeeld van niet realistische beleggersverwachtingen.
Eigenlijk is het opmerkelijk, hoewel de mythe van Nifty Fifty op Wall Street nog altijd springlevend is, dat geen enkele indexaanbieder in de Verengide Staten daarop heeft ingehaakt. Wellicht ervaren zij het risico op underperformance als te groot. De opname van populaire aandelen speelt indexaanbieders met enige regelmaat parten. Het gebeurt vaker dat de hoogtijdagen achter de rug liggen en dat aandelen procenten onder de opnamekoers noteren.
Dividend Connection
Mike Nadal schrijft op Seeking Alpha regelmatig bijdragen over dividendaandelen. Hij focust zich daarbij op de lange termijn en heeft zich daarbij menigmaal laten inspireren door de mythe van Nifty Fifty. Medio oktober trok hij zijn stoute schoenen aan en vroeg aan tien collega-columnisten welke vijftig aandelen zij beschouwen als langetermijnwinnaars. In totaal kreeg hij 160 namen en aan hand daarvan stelde hij een lijst op met vijftig meest genoemde aandelen.
Op zich is het geen verrassing dat de lijst gedomineerd wordt door dividendaristocraten, door aandelen die 25 jaar lang jaar in jaar uit het dividend hebben verhoogd. Nadal's concullega’s staan bekend om hun uitgesproken voorkeur voor dividendaandelen. Wat wel opvalt is dat na al die jaren de namen van Coca-Cola, Johnson & Johnson en Procter & Gamble, die toen al op de informele lijst van Nifty Fifty figureerden, door hen nog steeds getipt worden als winnaar voor de lange termijn. @ Ivan
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.