Beleggen als Wall Street-legende Peter Lynch

Het verhaal van Peter Lynch als topbelegger begint in 1977 en eindigt met zijn pensionering in 1990. In die periode beheerde hij Fidelity’s Magellan Fund. Op het moment dat hij het beleggingsfonds onder zijn hoede kreeg, zat er $20 mln in. Toen hij in 1990 de leiding overdroeg, was het beheerd vermogen uitgegroeid tot $14 mrd. Dit leverde de aandeelhouders een gemiddeld rendement van 29,2% op. Wat neerkomt op een twee keer zo hoog rendement als dat van de S&P500.

Natuurlijk gaat aan de beleggerscarrière een verhaal vooraf. Lynch werd in 1944 geboren in Newton, Massachusetts. In 1965 behaalde hij zijn bachelor op Boston College, een particuliere universiteit, die hij financierde met zijn bijbaan bij een golfclub. Omdat hij als caddie de grote baas van Fidelity persoonlijk kende, kreeg hij er in de zomer van 1966 een tijdelijke betrekking als analist.

Toen Lynch in 1969 afzwaaide uit militaire dienst, had hij zijn master Economie afgerond aan Wharton en keerde hij terug naar Fidelity. Daar kreeg hij een baan als analist. Vijf jaar later werd hij directeur beleggingsonderzoek en drie jaar daarna portfoliomanager van het Magellan Fund. Dertien jaar later had hij zijn schaapjes op het droge en ging hij als 46-jarige met pensioen.

Particulier voordeel

In tegenstelling tot veel professionele beleggers was Lynch ervan overtuigd dat particuliere beleggers de betere beleggingskansen hebben. Ten opzichte van institutionele beleggers kunnen ze onafhankelijk handelen en ze hebben meer bewegingsvrijheid om de markt te verkennen. Ze zijn niet gebonden aan allerlei beleggingscommissies en hoeven geen verantwoording af te leggen aan eindbeleggers en superieuren.

Lynch gelooft in beleggen op de lange termijn en is wars van markttiming. Voor hem was het belangrijk om volledig belegd te blijven, om geen contanten aan te houden. Hij gebruikte ook de term ‘10-bagger’ uit het honkbal (iemand die tien keer de thuisplaat ‘bag’ haalt en dus extreem hoog scoort – red.) in financiële context. Het is een metafoor voor elke belegging waarvan de koers tien keer over de kop gegaan is. Echte 10-baggers liggen evenwel niet voor het oprapen.

Lynch is ook beroemd vanwege de PEG-indicator. PEG is het acroniem van Price, Earnings en Growth. Het is in feite een dubbele ratio waarbij je de koers-winstverhouding (k/w) deelt door de winstgroei. Deze meettechniek wordt aan hem toegeschreven, maar is het geesteskind van Jim Slater. Wat hij wel deed, was de PEG-ratio corrigeren voor het dividend. Lynch nam hiervoor simpelweg de som van het dividendrendement (dR) en de winstgroei. Aandelen van groeibedrijven die dividend uitkeren worden hierdoor niet bij voorbaat achtergesteld.

Beleggen als Peter Lynch

In het kort komt het erop neer dat Lynch zich concentreerde op aandelen die bovengemiddelde winstmogelijkheden beloven. Daarvoor bekeek hij drie essentiële kwaliteiten: het bedrijfsmodel, de prijs en het winstvermogen. Naar gelang het bedrijfsmodel hanteerde hij andere selectiecriteria. Zo onderscheidde hij drie categorieën:

1. Sportpaarden: de snelle groeiers
   • winstgroei tussen de 20 en 50%
   • PEG-ratio kleiner dan 1
   • bij omzet kleiner dan $1 mrd mag de k/w niet groter zijn dan 40
   • is de omzet groter dan kent de k/w geen beperking
2. Luxe paarden: de sterkhouders
   • winstgroei tussen de 10 en 20%
   • PEG-ratio na dividendcorrectie kleiner dan 1
   • miljardenomzet
3. Werkpaarden: de trage groeiers
   • winstgroei kleiner dan 10%
   • PEG-ratio na dividendcorrectie kleiner dan 1
   • omzet groter dan $1 mrd
   • dR groter dan het beursgemiddelde en groter dan 3%

Naast deze specifieke voorwaarden geldt dat de schuldgraad niet groter mag zijn dan 45%. Bedrijven die goed bij kas zitten of over een hoge vrije kasstroom beschikken, verdienen de voorkeur. En niet te vergeten, de kwalitatieve voorwaarde dat het bedrijf een bepaalde uitstraling moeten hebben, een speciaal assortiment aan producten aanbieden of hebbedingen vervaardigen.

Hoewel Lynch dus op zijn 46-ste stopte met werken, schreef hij na zijn ‘pensionering’ drie boeken. Zijn eerste boek is veruit het belangrijkste. One Up on Wall Street is een must read. Het laat zien welke aandelen je moet hebben en hoe je het jargon van de beleggingswereld ontcijfert. Naast zijn commissariaten geeft hij immer nog eigenhandig invulling aan het beleggingsbeleid van zijn filantropische stichting die allerlei goede doelen steunt.