Randzaken, deel 4: Damrak

Voordat ik eindredacteur van Beleggers Belangen werd, had ik me er nooit zo druk over gemaakt. Het was me niet ontgaan — natuurlijk niet! — maar ik was er nooit echt over gevallen. Dat komt denk ik omdat ik altijd — naar goed stoïcijns gebruik — probeer om me niet zo druk te maken over zaken waar ik niks aan kan veranderen. Maar toen ik op de redactie van Beleggers Belangen kwam werken, veranderde op slag alles. Ineens kon ik er wél iets aan doen. Ik kon het verschil maken. Elke dag opnieuw kon ik ten strijde trekken tegen een van de grootste misverstanden in beleggingsland. En dat zou ik doen ook! Voortaan zou ik het elke dag van de daken schreeuwen, en zou ik de kolommen van Beleggers Belangen gebruiken om de beleggende massa’s van de waarheid te doordringen. Ik kon het wel uitschreeuwen:

‘Het klopt niet!’

De Amsterdamse beurs bevindt zich niet aan het Damrak. De Amsterdamse beurs bevindt zich aan het Beursplein. Dus waarom heeft iedereen het toch altijd over ‘het Damrak’ als het over de beurshandel in Amsterdam gaat?! Als er een kabinetscrisis dreigt, schrijft de krant toch ook niet over oplopende spanning aan het Buitenhof? Ieder kind weet dat het Binnenhof het centrum is van politiek Den Haag. Maar er zijn kennelijk nog hele volksstammen die de Amsterdamse beurs aan het Damrak situeren.

Onverdraaglijk vond ik het. En dus begon ik met grote voortvarendheid en ijzeren discipline het woord ‘Damrak’ waar ik het maar tegenkwam te vervangen door ‘Beursplein’. Van tijd tot tijd riep ik het weleens over de redactievloer, op momenten dat het me even te veel werd: ‘Denk eraan, mensen: Beursplein, niet Damrak!’

Queeste

Vooral van de Amsterdamse redacteuren kon ik het slecht hebben als ze het fout deden. Zij zouden beter moeten weten. Zij zouden mijn queeste moeten begrijpen en mij tot steun moeten zijn. Maar mijn boodschap vond slechts bij één persoon gehoor: hoofdredacteur Johan Brinkman. Een Utrechter. Wie in een artikel van hem het woord ‘Beursplein’ tegenkomt, kan er zeker van zijn dat hij dat er zelf in heeft gezet. Johan is een toonbeeld van leiderschap te midden van deze geografische zedenverwildering.

Erger nog dan de schouderophalende nonchalance waarmee mijn streven naar topografische correctheid werd bejegend, waren de tegenwerpingen. ‘Dat mensen het over het Damrak hebben, da’s al een heel oude traditie. Vroeger was het beursgebouw namelijk gevestigd aan het Damrak.’ Inderdaad, dat was in de Beurs van Berlage — die zijn hoofdingang overigens ook aan het Beursplein heeft — en daarvoor in de Beurs van Zocher, op de plek waar nu de Bijenkorf staat. ‘Maar de effectenbeurs is nu al ruim een eeuw gevestigd aan Beursplein 5’, wierp ik dan tegen. ‘Hoe achterhaald kan een traditie zijn?’

Rokin

Op dit punt aangeland, raakte ik altijd pas goed op stoom. Dan begon ik te vertellen over het allereerste beursgebouw van Amsterdam, gebouwd in het begin van de 17^e eeuw naar ontwerp van Hendrik de Keyser. Dat pand stond aan de andere kant van de Dam, bij het Rokin. ‘Als je zo van traditie houdt, waarom doen we het dan niet meteen goed?’ vroeg ik retorisch. ‘Zullen we het dan voortaan maar over het Rokin hebben in plaats van over het Damrak?’

Deze ijzeren logica heeft tot op heden helaas nog niemand de ogen geopend — waarschijnlijk mede door de confronterende toon waarop ik hem, in al mijn bezetenheid, meestal heb gebracht. En dus vervang ik tot op de dag van vandaag nog vrijwel dagelijks het woord ‘Damrak’ door het woord ‘Beursplein’. Het is een eenzame strijd. Maar zoals elke zeloot, troost ook ik me met de gedachte dat ik de waarheid dien.