Vijf lessen van de grootste beursgoeroes ter wereld

‘Investeren is eenvoudig, maar niet gemakkelijk’, zo luidt een treffende uitspraak van Warren Buffett. Bij succesvol beleggen, zo wilde de grote meester maar zeggen, komt namelijk veel meer kijken dan alleen het vinden van de best renderende aandelen. Uit een analyse van de strategieën van een vijftal topinvesteerders komt naar voren dat het in de hand houden van emoties, het afkappen van verliezen, het kennen van de eigen beperkingen en het vermijden van onnodige kosten doorslaggevende factoren zijn om op de lange termijn een aansprekend rendement te hehalen. We lopen deze sleutels tot beleggingssucces één voor één na.

Les 1
Laat je niet leiden door emoties
Publicaties van en over topbeleggers hebben in overgrote meerderheid betrekking op aandelen. Er zijn bibliotheken volgeschreven over Warren Buffett, Peter Lynch en andere grootheden uit de aandelenmarkt. Obligatiebelegger Bill Gross verdient het echter zonder meer om in één adem genoemd te worden met deze beleggers. Gross beheerde tussen 1987 en 2014 met veel succes het gigantische Pimco Total Return Fund, dat op zijn hoogtepunt een omvang van een kleine $240 mrd had. Inmiddels staat Gross aan het hoofd van het obligatieteam van fondsbeheerder Janus Henderson.
In de ogen van Gross vormen menselijke emoties een van de belangrijkste factoren die mensen onder controle moeten houden als ze gaan beleggen. Hij mag graag de legendarische Amerikaanse aandelenspeculant Jesse Livermore citeren, die ooit zei: ‘Een belegger moet zich tegen vele zaken wapenen, maar vooral tegen zichzelf’.
Teneinde de emotie uit de beleggingsbeslissingen te halen, raadt Gross beleggers aan om een portefeuille met een horizon van drie tot vijf jaar vast te stellen. Deze periode is net lang genoeg om nog enigszins gedegen prognoses te doen zonder te hoeven terugvallen op giswerk. Bovendien heeft een langere beleggingsvisie het voordeel dat deze niet zo snel verandert als de gegevens uit macro-economische onderzoeken of de ontwikkelingen op de financiële markten. De ‘emotionele volatiliteit die wordt veroorzaakt door wild op en neer bewegende statistieken en koersdata die voortdurend veranderen, maakt beleggers hersendood’, betoogde Gross al in 1998.

Les 2
Kap je verliezen tijdig af
Op 16 september 1992 leverde een speculatie op de devaluatie van het Britse pond George Soros in één klap een winst van $1 mrd en de status van superbelegger op. Als manager van het Quantum Fund boekte hij tussen 1973 en 2000 een gemiddeld jaarrendement van meer dan 30%. Zijn beleggingsstijl kenmerkt zich door een goed marktgevoel, stalen zenuwen en het vermogen om soms enorme verliezen te incasseren zonder daarvan wakker te liggen of aan zichzelf te gaan twijfelen. Die eigenschappen zijn helaas niet op alle beleggers van toepassing, maar bepaalde elementen van Soros’ stijl zijn vrij eenvoudig toe te passen.
Als hij een beleggingskans ziet, bouwt hij eerst een kleine positie op om te kijken of de markt zich volgens zijn verwachting ontwikkelt. Als de praktijk uitwijst dat hij gelijk heeft, is volgens Soros geen enkel bedrag groot genoeg om zijn visie kracht bij te zetten. Wordt echter duidelijk dat een idee niet helemaal klopt, dan moet de positie volgens Soros volledig worden afgebouwd. Beleggers zouden in zijn optiek dan niet moeten proberen om de geleden verliezen goed te maken door vast te houden aan de oorspronkelijke visie. ‘Ik ben rijk omdat ik weet wanneer ik ernaast zit’, vertelde Soros in 2008 aan een verslaggever van The Wall Street Journal. ‘Vaak krijg ik last van mijn rug als ik een fout heb gemaakt. In dat geval moet je je positie heroverwegen en deze zo nodig afkappen. Zodra ik die keuze heb gemaakt, verdwijnt de rugpijn. Mijn vermogen heb ik te danken aan het herkennen van mijn fouten.’

Les 3
Verlies de macro-economie niet uit het oog
David Einhorn staat aan het hoofd van Greenlight Capital, waarmee hij sinds oprichting in mei 1996 een jaarlijks rendement van bijna 16% heeft geboekt. Einhorn is een echte stockpicker, die het geen probleem vindt om enkele jaren te wachten totdat zijn visie werkelijkheid wordt.
De beleggingsfilosofie van Einhorn is sinds de kredietcrisis wel wat veranderd. Hij benadrukt steeds meer dat het, zelfs voor een erkend stockpicker als hijzelf, essentieel is om het brede macro-beeld niet uit het oog te verliezen. Tijdens een beleggingsseminar in mei 2005 raadde Einhorn het aandeel van de Amerikaanse huizenbouwer MDC Holdings aan, dat vervolgens in korte tijd van $67 naar $89 steeg. Een goede tip dus, maar niet voor wie dit aandeel nog langer in portefeuille hield. De crisis op de huizenmarkt zorgde voor een zware koersdaling van MDC Holdings. Opvallend genoeg was er tijdens diezelfde conferentie in 2005 iemand, hedgefondsbeheerder Stanley Druckenmiller, die een uitgebreide analyse gaf van de deplorabele staat waarin de Amerikaanse huizenmarkt zich bevond. Einhorn koos ervoor om de wijze woorden van Druckenmiller te negeren, omdat hij niet inzag hoe deze visie in een succesvol beleggingsbeleid kon worden omgezet. Een dure vergissing, zo moest hij achteraf erkennen: ‘Ik heb geleerd dat zelfs een bottom-up belegger het brede beeld niet moet veronachtzamen en dat hij dus soms een verzekering tegen macro-economische risico’s moet kopen, zelfs als het moeilijk is om te bepalen wanneer deze risico’s werkelijkheid kunnen worden.’

Les 4
Houd kosten zo laag mogelijk
John Bogle startte in 1976 een beleggingsfonds waarbij de verschillende aandelen precies dezelfde weging hadden als de S&P500. Hiermee was hij verantwoordelijk voor de eerste Exchange Traded Fund (ETF). De belegger kreeg ongeveer hetzelfde, maar omdat de kosten kelderden spoot het rendement voor de langetermijnbelegger omhoog.
Deze kosten hakken er harder in dan de meeste beleggers beseffen. Stel dat een belegger vijftig jaar geleden $1000 in de S&P500 had geïnvesteerd zonder dat er sprake was van enige kosten, dan had hij nu een bedrag van $184.600 gehad. Van dit bedrag blijft nog maar $74.000 over als de jaarlijkse kosten op 2% waren uitgekomen. De belangrijkste les van Bogle is dan ook dat de belegger niet moet vertrouwen op de financiële wereld.
Hij beschikt over tal van argumenten om zijn stelling te verdedigen. Het belangrijkste is dat hij het onbegrijpelijk vindt dat het beheerd vermogen in de vijftig jaar tot 2010 gegroeid is van $2 bln naar 7 bln, terwijl de kosten zijn geëxplodeerd van $12 mrd naar $65 mrd: respectievelijk een factor 3,5 en een ruime factor 5. Hoe meer geld er in de financiële wereld omgaat, hoe minder efficiënt men daar wordt! Tegen dit alles komt Bogle in opstand door de particuliere belegger goedkoop te laten beleggen voor de lange termijn. Hij krijgt overigens steun uit onverwachte hoek: Warren Buffett is een groot fan van de producten van Bogle. Hij vertelt regelmatig dat het Vanguard 500 Index Fund zijn favoriete beleggingsproduct is.

Les 5
Ken je beperkingen
Warren Buffett staat ruim vijftig jaar aan het roer van investeringsmaatschappij Berkshire Hathaway, waarvan de boekwaarde dankzij de beleggingsstijl van Buffett jaarlijks met bijna 20% is gegroeid in de afgelopen vijftig jaar. Het bedrijf is $446 mrd waard en als grootaandeelhouder is Buffett een van de rijkste mensen ter wereld. Behalve aan zijn vermogen om ondergewaardeerde aandelen op te sporen, is zijn succes toe te schrijven aan een goed inzicht in de eigen beperkingen. Hij beseft dat de economie en het beurssentiment zich niet door hem laten sturen. Buffett maakt daarom gebruik van de ontwikkelingen op de beurzen, in plaats van dat hij zich erdoor laat leiden. De ideale instapmomenten doen zich volgens hem voor in periodes waarin het sentiment op de beurzen zeer negatief is en binnen sectoren of bij aandelen die uit de gratie zijn. Hij handelt alleen als hij een onderneming kan kopen waarvan de beurskoers veel lager ligt dan de werkelijke waarde van het bedrijf. Daarbij beperkt hij zich tot winstgevende ondernemingen met een verdienmodel dat zich goed laat doorgronden en met producten die voor iedereen te begrijpen zijn. De principes achter de beleggingsmethode van Buffett kunnen door iedere belegger worden nagebootst, maar de vertaalslag naar de praktijk levert vaak problemen op.
De ideale koopmomenten doen zich namelijk voor in periodes waarin het beurssentiment erg negatief is en de risicotolerantie van veel mensen laag is. De grote kracht van Buffett is dat hij zich ook in dergelijke turbulente tijden niet laat meeslepen door bewegingen van aandelenkoersen, economische ontwikkelingen of het sentiment onder beleggers. Hij ziet de beurs als een markt die hij alleen bezoekt als er een aantrekkelijke uitverkoop is.