Niet als, maar wanneer
De Nasdaq stijgt en stijgt. De 5000 ligt voor het oprapen. 15 jaar geleden knalde de index ook door de 5000. Toen volgde 48 uur later de ontnuchtering. Het internetfeestje was voorbij. De Nasdaq zette een duikvlucht in die 31 maanden zou duren.
Eind jaren negentig vierden internetaandelen hoogtij. Het internet werd gemeengoed en de beurskoersen van aan internet gelieerde bedrijven schoten als een raket omhoog. Ze stuwden de Nasdaq in 1999 ruim 85 procent hoger.
Na een uitbundig beursjaar is het logisch dat beleggers winst nemen. In januari 2000 volgde een klein dipje. Het verlies van drie procent maakte de Nasdaq de maand nadien ruimschoots goed. Nadat de koersen in februari bijna met 20 procent gestegen waren, was het een kwestie van dagen vooral de Nasdaq door de 5000 zou knallen.
Op dinsdag 7 maart 2000 was het zover. Op het koersenbord verscheen het niveau van 5006,78 punten als hoogste stand. De dag erna namen beleggers wat gas terug om met succes de dag erop een nieuwe aanval te wagen. Met een nieuwe all-time high liet de Nasdaq op donderdag 9 maart zijn eerste dagultimo boven 5000 optekenen. De dag erna boekte de beurs andermaal en een nieuw hoogterecord en een hogere slotkoers. Voor de komende 15 jaar zouden dit de laatste hoogterecords van de Nasdaq zijn.
En hoewel de Nasdaq op vrijdag 10 maart op 5132,52 piekte, eindigde op dinsdag 4 april het feestgedruis met een snoekduik van 14,8 procent. In de napalm van de geknapte internetzeepbel zette de Nasdaq een duikvlucht in die 31 maanden zou aanhouden en in oktober 2002 na een daling van 78,4 procent eindigde op een stand van 1108,49 punten.
Ondanks een herstel van 3879 punten, zegge en schrijve een stijging van 350 procent, noteert de Nasdaq 149 maanden na het dieptepunt van oktober 2002 immer nog onder de 5000. Meer nog, het is de enige beursbarometer in de Verenigde Staten die sedertdien geen nieuw all-time high liet optekenen, terwijl de Dow Jones en de S&P 500 de records aaneenrijgen. Maar daar kan snel verandering in komen. Nauwelijks twaalf punten scheiden de Nasdaq van de 5000 en de afstand tot het hoogterecord uit 2000 bedraagt slechts 144 punten, oftewel een verschil van 2,8 procent. De vraag is dus eerder wanneer dan als.
Nu de Nasdaq aansluiting met het niveau van 5000 punten herwint, krijgen sommige beleggers last van hoogtevrees. Het gevoel van onbehagen bekruipt vooral hen die de gevolgen van de internetbubbel aan den lijve hebben ondervonden. Als je de lijst met ronkende internetaandelen van weleer doorloopt, dan bestaan de meeste bedrijven niet meer. Het waren veelal start-ups die nooit winst hadden gemaakt, met torenhoge waarderingen. Beleggers koesterden hoge verwachtingen en verzonnen allerlei maatstaven om de ridicule waarderingen goed te praten. Als je vandaag de dag kijkt naar de mogelijkheden en toepassingen van het internet, dan waren die gekke waarderingen nog niet zo gek. Maar je ziet ook dat enkel de internetbedrijven met een degelijk verdienmodel als Amazon, eBay en Yahoo het hebben overleefd.
En over waardering gesproken: in maart 2000 lag de gemiddelde koers-winstverhouding van de Nasdaq boven de honderd, nu is dat een kwart. De gemiddelde koers-winstverhouding van 25,1 is niet veel hoger dan die van de S&P 500, die op 21,6 zit. Om hieruit te concluderen dat Amerikaanse aandelen duur zijn, is een kwestie van smaak en interpretatie. Ja, Europese aandelen zijn goedkoper, maar dat heeft een reden. Naast de Griekse tragedie kampt de eurozone nog steeds met lage economische groei en deflatie én er heerst aan de rand van Oost-Europa onrust op het geopolitieke vlak. In de Verenigde Staten daarentegen is het risicoscenario eerder gematigd en dat zie je terug in de koersstijgingen van de Dow Jones, de S&P 500 en in de Nasdaq. Nochtans wacht de Amerikaanse economie een monetaire ontwenningskuur, maar dat is eerder een teken van kracht dan zwakte.
Als je afgaat op beurswaarde dan zijn dit de bellweathers van nu:
Kijk je echter naar de koersontwikkeling dan trekken zij in 2015 de kar van de Nasdaq:
Eind jaren negentig vierden internetaandelen hoogtij. Het internet werd gemeengoed en de beurskoersen van aan internet gelieerde bedrijven schoten als een raket omhoog. Ze stuwden de Nasdaq in 1999 ruim 85 procent hoger.
Na een uitbundig beursjaar is het logisch dat beleggers winst nemen. In januari 2000 volgde een klein dipje. Het verlies van drie procent maakte de Nasdaq de maand nadien ruimschoots goed. Nadat de koersen in februari bijna met 20 procent gestegen waren, was het een kwestie van dagen vooral de Nasdaq door de 5000 zou knallen.
Op dinsdag 7 maart 2000 was het zover. Op het koersenbord verscheen het niveau van 5006,78 punten als hoogste stand. De dag erna namen beleggers wat gas terug om met succes de dag erop een nieuwe aanval te wagen. Met een nieuwe all-time high liet de Nasdaq op donderdag 9 maart zijn eerste dagultimo boven 5000 optekenen. De dag erna boekte de beurs andermaal en een nieuw hoogterecord en een hogere slotkoers. Voor de komende 15 jaar zouden dit de laatste hoogterecords van de Nasdaq zijn.
En hoewel de Nasdaq op vrijdag 10 maart op 5132,52 piekte, eindigde op dinsdag 4 april het feestgedruis met een snoekduik van 14,8 procent. In de napalm van de geknapte internetzeepbel zette de Nasdaq een duikvlucht in die 31 maanden zou aanhouden en in oktober 2002 na een daling van 78,4 procent eindigde op een stand van 1108,49 punten.
Ondanks een herstel van 3879 punten, zegge en schrijve een stijging van 350 procent, noteert de Nasdaq 149 maanden na het dieptepunt van oktober 2002 immer nog onder de 5000. Meer nog, het is de enige beursbarometer in de Verenigde Staten die sedertdien geen nieuw all-time high liet optekenen, terwijl de Dow Jones en de S&P 500 de records aaneenrijgen. Maar daar kan snel verandering in komen. Nauwelijks twaalf punten scheiden de Nasdaq van de 5000 en de afstand tot het hoogterecord uit 2000 bedraagt slechts 144 punten, oftewel een verschil van 2,8 procent. De vraag is dus eerder wanneer dan als.
Nu de Nasdaq aansluiting met het niveau van 5000 punten herwint, krijgen sommige beleggers last van hoogtevrees. Het gevoel van onbehagen bekruipt vooral hen die de gevolgen van de internetbubbel aan den lijve hebben ondervonden. Als je de lijst met ronkende internetaandelen van weleer doorloopt, dan bestaan de meeste bedrijven niet meer. Het waren veelal start-ups die nooit winst hadden gemaakt, met torenhoge waarderingen. Beleggers koesterden hoge verwachtingen en verzonnen allerlei maatstaven om de ridicule waarderingen goed te praten. Als je vandaag de dag kijkt naar de mogelijkheden en toepassingen van het internet, dan waren die gekke waarderingen nog niet zo gek. Maar je ziet ook dat enkel de internetbedrijven met een degelijk verdienmodel als Amazon, eBay en Yahoo het hebben overleefd.
En over waardering gesproken: in maart 2000 lag de gemiddelde koers-winstverhouding van de Nasdaq boven de honderd, nu is dat een kwart. De gemiddelde koers-winstverhouding van 25,1 is niet veel hoger dan die van de S&P 500, die op 21,6 zit. Om hieruit te concluderen dat Amerikaanse aandelen duur zijn, is een kwestie van smaak en interpretatie. Ja, Europese aandelen zijn goedkoper, maar dat heeft een reden. Naast de Griekse tragedie kampt de eurozone nog steeds met lage economische groei en deflatie én er heerst aan de rand van Oost-Europa onrust op het geopolitieke vlak. In de Verenigde Staten daarentegen is het risicoscenario eerder gematigd en dat zie je terug in de koersstijgingen van de Dow Jones, de S&P 500 en in de Nasdaq. Nochtans wacht de Amerikaanse economie een monetaire ontwenningskuur, maar dat is eerder een teken van kracht dan zwakte.
Als je afgaat op beurswaarde dan zijn dit de bellweathers van nu:
Kijk je echter naar de koersontwikkeling dan trekken zij in 2015 de kar van de Nasdaq:
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.