De grote scheiding en wat het betekent

Na de Great Rotation – die impliceert dat beleggers laagrenderende obligaties inruilen voor aandelen – hebben we nu ook de Great Divide, waarmee wordt bedoeld dat er een grote discrepantie bestaat tussen de ontwikkeling van de verschillende aandelenmarkten in de wereld.

Tot enige jaren geleden leken statistische data aan te geven dat de verschillende aandelenmarkten in de wereld steeds meer gelijk op zouden bewegen. In vakjargon: de correlatie tussen de verschillende aandelenmarkten zou, door globalisatie, omhoog gaan. De laatste jaren weten we dat aandelenmarkten ook kunnen divergeren.

Een belegger kan door wereldwijd te beleggen risicoreductie bereiken. De positieve ontwikkeling in het ene land wordt gecompenseerd door de negatieve ontwikkeling in een ander land. Natuurlijk kun je als belegger ‘gokken’ op het land waarvoor de beste verwachtingen bestaan. Maar dat spel is niet zonder risico.

Veel beleggers hebben de laatste jaren de VS onderwogen in de portefeuille. Het land heeft een enorm begrotingstekort. De ‘fiscal cliff’ hangt als een zwaard van Damocles boven de markt. En door de sterk gestegen koersen waren aandelen daar fundamenteel duur, zo was de redenering. En laten we het over Japan al helemaal niet hebben. Dat land staat bij veel beleggers niet op de radar: geen economische groei en de aandelen dalen daar alleen maar.

Maar er gebeurde is iets anders dan menigeen dacht. En dat heeft veel beleggers rendement gekost. In onderstaande grafiek van de S&P500 kunnen we zien dat de koers is uitgebroken boven de laatste twee toppen en een nieuwe ‘all-time high’ heeft neergezet. Technisch is de koers in ‘uncharted territory’ gekomen. Dit is doorgaans een positief signaal.

Bron: Inmaxxa

De VS is nog een van de weinig groeiende ontwikkelde economieën en wordt daardoor als veilige haven gezien. Maar de belangrijkste reden voor de stijging is de $85 miljard extra gecreëerd geld die de Fed iedere maand in het systeem pompt (dat is meer dan de VS iedere maand aan uitkeringen voor ziekte, werkloosheid e.d. uitkeert!). Het extra gecreëerde geld veroorzaakt dan weliswaar (nu) geen inflatie van goederen, maar wel inflatie van de prijzen van beleggingen.

Dan Japan. In onderstaande grafiek van de breed gespreide Japanse Topix zien we de voltooiing van een bodempatroon. Positief was al dat de bodemvorming gepaard ging met hogere toppen en bodems. Na de uitbraak is de koers wel erg hard opgelopen en dat maakt een correctie waarschijnlijk. De stijging in Japan komt door het nieuwe beleid van president Abe, ook wel ‘Abenomics’ genoemd, wat feitelijk neerkomt op het beleid dat de VS voeren.

Bron: Inmaxxa

Veel aandelenbeleggers hebben dus (helaas) niet of onderwogen belegd in de VS en Japan, maar hebben juist extra belegd in de opkomende markten, vanwege de mooie groeiverhalen. In onderstaande grafiek is echter te zien dat opkomende markten sinds begin 2011 niet echt meer vooruitkomen. Er is technisch nog geen sprake van een verkoop, maar het beeld is op zijn best neutraal.

Bron: Inmaxxa

Overigens zijn er binnen opkomende markten landen die goed en minder goed presteren, een soort Great Divide maar dan op kleinere schaal (dat zien we trouwens ook in Europa). Het zijn vooral de grote opkomende landen die matig presteren. Brics=niks is een bekende uitspraak geworden.

In een recent gepubliceerde researchnota van BNP Paribas getiteld ‘The Great Divergence’ staan acht redenen genoemd voor de mindere prestatie van opkomende markten, van mindere winstgevendheid van het bedrijfsleven door tegenvallende economische groei in de wereld, hogere inflatie en dalende grondstoffenprijzen. Ook lijkt de economische groei in opkomende landen flink lager te komen liggen.

Belangrijke boodschappen

Er zijn verschillende lessen. De meeste landen kennen toch nog steeds hun eigen (economische) verhaal, er is nog geen homogene wereldeconomie, dus internationaal spreiden blijft een ‘must’, althans voor beleggers die om risicoreductie geven. De tweede conclusie is dat de belangrijke aandelenmarkten die nu wel stijgen (Japan en VS) dat vooral doen op basis van monetaire verruiming.

De belangrijke vraag voor beleggers is of dit – via het ‘wealth effect’ (meer rijkdom door gestegen koersen) – gaat leiden tot meer economische groei in de hele wereld. Het probleem is dat dit recept nog nooit op zo’n grote schaal is toegepast als op dit moment, dus dat de historie ons weinig houvast kan bieden. Sommigen geloven heilig in de positieve gevolgen van het wealth effect, anderen noemen het een piramidespel dat vooral de rijken rijker maakt.

Wat de uitkomst ook zal zijn, het spreiden van het vermogen, en dan bedoel ik niet alleen wereldwijd in aandelen beleggen, maar ook in andere vormen van beleggen, bijvoorbeeld vastgoed, grondstoffen en hedgefondsen (en kasgeld via meerdere banken) biedt op de langere termijn de grootste kans op behoud van dat vermogen.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden (www.inmaxxa.nl). Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM) en partner van de ML Finance Academy (www.mlfa.eu). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.

Na de Great Rotation – die impliceert dat beleggers laagrenderende obligaties inruilen voor aandelen – hebben we nu ook de Great Divide, waarmee wordt bedoeld dat er een grote discrepantie bestaat tussen de ontwikkeling van de verschillende aandelenmarkten in de wereld.

Tot enige jaren geleden leken statistische data aan te geven dat de verschillende aandelenmarkten in de wereld steeds meer gelijk op zouden bewegen. In vakjargon: de correlatie tussen de verschillende aandelenmarkten zou, door globalisatie, omhoog gaan. De laatste jaren weten we dat aandelenmarkten ook kunnen divergeren.

Een belegger kan door wereldwijd te beleggen risicoreductie bereiken. De positieve ontwikkeling in het ene land wordt gecompenseerd door de negatieve ontwikkeling in een ander land. Natuurlijk kun je als belegger ‘gokken’ op het land waarvoor de beste verwachtingen bestaan. Maar dat spel is niet zonder risico.

Veel beleggers hebben de laatste jaren de VS onderwogen in de portefeuille. Het land heeft een enorm begrotingstekort. De ‘fiscal cliff’ hangt als een zwaard van Damocles boven de markt. En door de sterk gestegen koersen waren aandelen daar fundamenteel duur, zo was de redenering. En laten we het over Japan al helemaal niet hebben. Dat land staat bij veel beleggers niet op de radar: geen economische groei en de aandelen dalen daar alleen maar.

Maar er gebeurde is iets anders dan menigeen dacht. En dat heeft veel beleggers rendement gekost. In onderstaande grafiek van de S&P500 kunnen we zien dat de koers is uitgebroken boven de laatste twee toppen en een nieuwe ‘all-time high’ heeft neergezet. Technisch is de koers in ‘uncharted territory’ gekomen. Dit is doorgaans een positief signaal.

Bron: Inmaxxa

De VS is nog een van de weinig groeiende ontwikkelde economieën en wordt daardoor als veilige haven gezien. Maar de belangrijkste reden voor de stijging is de $85 miljard extra gecreëerd geld die de Fed iedere maand in het systeem pompt (dat is meer dan de VS iedere maand aan uitkeringen voor ziekte, werkloosheid e.d. uitkeert!). Het extra gecreëerde geld veroorzaakt dan weliswaar (nu) geen inflatie van goederen, maar wel inflatie van de prijzen van beleggingen.

Dan Japan. In onderstaande grafiek van de breed gespreide Japanse Topix zien we de voltooiing van een bodempatroon. Positief was al dat de bodemvorming gepaard ging met hogere toppen en bodems. Na de uitbraak is de koers wel erg hard opgelopen en dat maakt een correctie waarschijnlijk. De stijging in Japan komt door het nieuwe beleid van president Abe, ook wel ‘Abenomics’ genoemd, wat feitelijk neerkomt op het beleid dat de VS voeren.

Bron: Inmaxxa

Veel aandelenbeleggers hebben dus (helaas) niet of onderwogen belegd in de VS en Japan, maar hebben juist extra belegd in de opkomende markten, vanwege de mooie groeiverhalen. In onderstaande grafiek is echter te zien dat opkomende markten sinds begin 2011 niet echt meer vooruitkomen. Er is technisch nog geen sprake van een verkoop, maar het beeld is op zijn best neutraal.

Bron: Inmaxxa

Overigens zijn er binnen opkomende markten landen die goed en minder goed presteren, een soort Great Divide maar dan op kleinere schaal (dat zien we trouwens ook in Europa). Het zijn vooral de grote opkomende landen die matig presteren. Brics=niks is een bekende uitspraak geworden.

In een recent gepubliceerde researchnota van BNP Paribas getiteld ‘The Great Divergence’ staan acht redenen genoemd voor de mindere prestatie van opkomende markten, van mindere winstgevendheid van het bedrijfsleven door tegenvallende economische groei in de wereld, hogere inflatie en dalende grondstoffenprijzen. Ook lijkt de economische groei in opkomende landen flink lager te komen liggen.

Belangrijke boodschappen

Er zijn verschillende lessen. De meeste landen kennen toch nog steeds hun eigen (economische) verhaal, er is nog geen homogene wereldeconomie, dus internationaal spreiden blijft een ‘must’, althans voor beleggers die om risicoreductie geven. De tweede conclusie is dat de belangrijke aandelenmarkten die nu wel stijgen (Japan en VS) dat vooral doen op basis van monetaire verruiming.

De belangrijke vraag voor beleggers is of dit – via het ‘wealth effect’ (meer rijkdom door gestegen koersen) – gaat leiden tot meer economische groei in de hele wereld. Het probleem is dat dit recept nog nooit op zo’n grote schaal is toegepast als op dit moment, dus dat de historie ons weinig houvast kan bieden. Sommigen geloven heilig in de positieve gevolgen van het wealth effect, anderen noemen het een piramidespel dat vooral de rijken rijker maakt.

Wat de uitkomst ook zal zijn, het spreiden van het vermogen, en dan bedoel ik niet alleen wereldwijd in aandelen beleggen, maar ook in andere vormen van beleggen, bijvoorbeeld vastgoed, grondstoffen en hedgefondsen (en kasgeld via meerdere banken) biedt op de langere termijn de grootste kans op behoud van dat vermogen.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden (www.inmaxxa.nl). Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM) en partner van de ML Finance Academy (www.mlfa.eu). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.