Financiële paracetamol

Beleggers wachten al maanden op de derde grootschalige stimuleringsronde van Ben Bernanke. Twee jaar geleden kondigde de voorzitter van de Federal Reserve in het skioord Jackson Hole de start van een nieuw obligatie-opkoopprogramma aan, dat later bekend zou worden als QE2.

Ook vorig jaar hoopten zij dat Bernanke in Wyoming bekend zou maken welke monetaire maatregelen hij in petto had om de Amerikaanse economie aan te zwengelen. Maar het bleef oorverdovend stil in Jackson Hole. Het kan er vriezen en het kan er dooien.

Stoere taal

De groten uit de financiële wereld zullen ook hun oor te luister leggen bij Mario Draghi. De voorzitter van de Europese Centrale Bank uitte tijdens een toespraak op de Global Investment Conference stoere taal en zwoer de dure eed dat hij alles zal doen wat nodig is om de euro te redden.

Draghi stelde in Londen dat hij het mandaat heeft om te interveniëren als de rente op staatspapieren het monetaire beleid hinderen. Zodra de hoge rente op overheidsleningen in een euroland de werking van de geldmarkt verstoort, heeft de Europese Centrale Bank dus de bevoegdheid om in te grijpen.

Om dezelfde reden kocht de Europese Centrale Bank tussen mei 2010 en dit jaar voor 210 miljoen euro op de secundaire markten obligaties van probleemlanden op. Het zogeheten Securities Markets Program ligt evenwel sinds maart stil.

Met zijn stoere taal verlichtte Draghi de druk op de eurozone aanzienlijk, maar het volstaat echt niet om het bij woorden te laten. De vraag luidt niet langer of de Europese Centrale Bank zal ingrijpen, maar wel wanneer en hoe.

Inflatie als redmiddel

Het grote wachten is dus al begonnen. De keerzijde van ruimhartige monetaire maatregelen is inflatie, maar centrale bankiers zijn op hun dood voor deflatie. Bernanke en Draghi beseffen als geen ander dat als eindconsumenten hun aankopen uitstellen de economie volledig stilvalt.

Krimp is al een economisch schrikbeeld op zichzelf, in combinatie met dalende prijzen een nachtmerrie bij klaarlichte dag. Als centrale bankier kun je dat enkel tegengaan met het opendraaien van de geldkraan. Wie de kruik te water laat, loopt wel het risico dat ze barst.

Het creëren van inflatie is niet moeilijk, het terugdringen wel. Wie te veel geld in omloop brengt, kan het in theorie met renteverhogingen terughalen. Op papier kun je inflatie heel gemakkelijk beteugelen. De praktijk leert dat centrale bankiers maar al te vaak de controle verliezen, met alle gevolgen van dien.

Inflatie werkt ook bevrijdend. Het zet consumenten niet alleen aan tot kopen, het verlicht de schuldenlast en het werkt de herverdeling van rijk naar arm in de hand.

1 miljoen

De vraag van 1 miljoen is of in de huidige economische patstelling een ruimhartig monetair beleid gelijk staat met inflatie. In principe zijn economen warme voorstanders van een strikt beleid. Zij gruwen van schulden, van veel schulden. Weliswaar kun je met schulden meer uitgeven dan je hebt, uiteindelijk betaal je de rekening drie keer: een eerste keer bij het uitgeven, vervolgens door af te lossen en ten slotte bij de inflatiebestrijding.

De historische angst voor inflatie verlamt onder politici de besluitvaardigheid waardoor een kordate aanpak van de crisis uitblijft. De taak van centrale bankiers is echter prijsstabiliteit en het accommoderen van de economische groei. Uit dien hoofde interveniëren zij als de rente het monetaire beleid hindert.

Maar wat is rente? Rente is de prijs van geld. En wat is de functie van geld? Geld is een ruilmiddel. Het is ook een waarderingsmaatstaf. Dan is het wel zo prettig dat geld waardevast is.

En wat als de banken minder krediet verstrekken? Dan wordt het geld dat nog in omloop is meer waard. Dat heet deflatie. Het logische antwoord hierop is... Het is een financiële paracetamol. Het lost het fundamentele probleem van de schuldencrisis niet op. Wat van oorsprong een begrotingsprobleem is, maar het koopt wel tijd. Tijd die politici hard nodig hebben om de economie te hervormen.

Beleggers wachten al maanden op de derde grootschalige stimuleringsronde van Ben Bernanke. Twee jaar geleden kondigde de voorzitter van de Federal Reserve in het skioord Jackson Hole de start van een nieuw obligatie-opkoopprogramma aan, dat later bekend zou worden als QE2.

Ook vorig jaar hoopten zij dat Bernanke in Wyoming bekend zou maken welke monetaire maatregelen hij in petto had om de Amerikaanse economie aan te zwengelen. Maar het bleef oorverdovend stil in Jackson Hole. Het kan er vriezen en het kan er dooien.

Stoere taal

De groten uit de financiële wereld zullen ook hun oor te luister leggen bij Mario Draghi. De voorzitter van de Europese Centrale Bank uitte tijdens een toespraak op de Global Investment Conference stoere taal en zwoer de dure eed dat hij alles zal doen wat nodig is om de euro te redden.

Draghi stelde in Londen dat hij het mandaat heeft om te interveniëren als de rente op staatspapieren het monetaire beleid hinderen. Zodra de hoge rente op overheidsleningen in een euroland de werking van de geldmarkt verstoort, heeft de Europese Centrale Bank dus de bevoegdheid om in te grijpen.

Om dezelfde reden kocht de Europese Centrale Bank tussen mei 2010 en dit jaar voor 210 miljoen euro op de secundaire markten obligaties van probleemlanden op. Het zogeheten Securities Markets Program ligt evenwel sinds maart stil.

Met zijn stoere taal verlichtte Draghi de druk op de eurozone aanzienlijk, maar het volstaat echt niet om het bij woorden te laten. De vraag luidt niet langer of de Europese Centrale Bank zal ingrijpen, maar wel wanneer en hoe.

Inflatie als redmiddel

Het grote wachten is dus al begonnen. De keerzijde van ruimhartige monetaire maatregelen is inflatie, maar centrale bankiers zijn op hun dood voor deflatie. Bernanke en Draghi beseffen als geen ander dat als eindconsumenten hun aankopen uitstellen de economie volledig stilvalt.

Krimp is al een economisch schrikbeeld op zichzelf, in combinatie met dalende prijzen een nachtmerrie bij klaarlichte dag. Als centrale bankier kun je dat enkel tegengaan met het opendraaien van de geldkraan. Wie de kruik te water laat, loopt wel het risico dat ze barst.

Het creëren van inflatie is niet moeilijk, het terugdringen wel. Wie te veel geld in omloop brengt, kan het in theorie met renteverhogingen terughalen. Op papier kun je inflatie heel gemakkelijk beteugelen. De praktijk leert dat centrale bankiers maar al te vaak de controle verliezen, met alle gevolgen van dien.

Inflatie werkt ook bevrijdend. Het zet consumenten niet alleen aan tot kopen, het verlicht de schuldenlast en het werkt de herverdeling van rijk naar arm in de hand.

1 miljoen

De vraag van 1 miljoen is of in de huidige economische patstelling een ruimhartig monetair beleid gelijk staat met inflatie. In principe zijn economen warme voorstanders van een strikt beleid. Zij gruwen van schulden, van veel schulden. Weliswaar kun je met schulden meer uitgeven dan je hebt, uiteindelijk betaal je de rekening drie keer: een eerste keer bij het uitgeven, vervolgens door af te lossen en ten slotte bij de inflatiebestrijding.

De historische angst voor inflatie verlamt onder politici de besluitvaardigheid waardoor een kordate aanpak van de crisis uitblijft. De taak van centrale bankiers is echter prijsstabiliteit en het accommoderen van de economische groei. Uit dien hoofde interveniëren zij als de rente het monetaire beleid hindert.

Maar wat is rente? Rente is de prijs van geld. En wat is de functie van geld? Geld is een ruilmiddel. Het is ook een waarderingsmaatstaf. Dan is het wel zo prettig dat geld waardevast is.

En wat als de banken minder krediet verstrekken? Dan wordt het geld dat nog in omloop is meer waard. Dat heet deflatie. Het logische antwoord hierop is… Het is een financiële paracetamol. Het lost het fundamentele probleem van de schuldencrisis niet op. Wat van oorsprong een begrotingsprobleem is, maar het koopt wel tijd. Tijd die politici hard nodig hebben om de economie te hervormen.