Trending Value
Historische rendementen zijn geen garantie voor de toekomst. Toch graaft O’Shaughnessy in het verleden naar succesrijke aandelenstrategieën. Zo ontdekte hij Trending Value, de best presterende strategie sinds 1963.
Aandelen kun je op verschillende manieren selecteren. Naar gelang je voorkeur kun je kiezen voor aandelen met een mooi dividend, een lage koers-winsthouding, een hoge omzetgroei en zo zijn er nog vele andere selectiecriteria.
Het punt is wel dat wat in het ene jaar goed werkte vaak in het jaar daarop niet meer of minder goed werkt. Een bijkomend probleem is bovendien dat je nooit van tevoren met zekerheid weet welk selectiecriterium de kip met het gouden ei zal zijn.
What Works on Wall Street
Ook James O’Shaughnessy is er tot op heden niet in geslaagd om het ultieme selectiecriterium boven water te halen dat jaar in jaar uit winst oplevert. Wat de auteur van de bestseller What Works on Wall Street wel ontdekte is dat bepaalde selectiecriteria zoals de koers/omzet of de ratio van brutobedrijfsresultaat en ondernemingswaarde over langere meetperioden bijzonder goed renderen.
Het boek What Works on Wall Street is inmiddels aan zijn vierde druk toe. In de loop der jaren heeft O’Shaughnessy het cijfermateriaal driemaal grondig bijgewerkt en uitgebreid. Leunde de eerste editie zwaar op de ratio koers/omzet en het momentumeffect, de vierde herziene uitgave zoekt zijn heil in factorpremies waarbij de aandelen op meerdere punten tegen het licht worden gehouden.
Multifactor
Het boek getuigt van voortschrijdend inzicht. De stapsgewijze selectietechnieken maken meer en meer plaats voor gelijkgewogen rankings net als bij de Magic Formula van Joel Greenblatt.
In tegenstelling tot de duale analyse van Greenblatt beoordeelt O’Shaughnessy aandelen maar liefst op zes fundamentele punten, meer nog hij kijkt uitsluitend of zij goedkoop zijn. Trending Value was tussen 1963 en 2009 met een jaarrendement van 21,1 procent de beste beleggingsstrategie. Hiertoe rangschikt hij de aandelen aan hand van:
- Koers/Boekwaarde (K/B)
- Koers/Omzet (K/O)
- Koers/Vrije kasstroom (K/FCF)
- Koers-winstverhouding (K/W)
- Brutobedrijfsresultaat/Ondermeningswaarde (B/O)
- Aandeelhoudersrendement (AHR)
Op elk punt krijgt het aandeel een score van 1 (slechtste) tot 100 (beste) waarna hiervan de som wordt genomen. Naarmate het aandeel beter op deze punten scoort, krijgt het een hogere totaalscore. Vervolgens selecteert hij uit het topdeciel (top 10 procent) de 25 fondsen die in de voorbije zes maanden blijk gaven van het hoogste momentum. Het resultaat is een portefeuille van spotgoedkope aandelen die bij beleggers goed in de markt liggen.
De combinatie van waarde en momentum mag dan wel beter werken dan elk van deze factoren afzonderlijk, het minpunt van Trending Value is de maximum drawdown. Het maximale verlies was in de periode 1963-2009 een fractie beter dan de drawdown van de S&P 500 ter hoogte van 51 procent en dat is niet mis! Wat maakt dat beleggers in tijden van rampspoed afhaken en het geduld verliezen om de storm te laten uitrazen, ook al stelt Trending Value op termijn mooie rendementen in het vooruitzicht.
Wat geldt voor zogenaamde simpele selectietechnieken geldt ook voor meervoudige waarderingsmaatstaven en beleggingsstrategieën in zijn algemeenheid. Ook hier is het succes op voorhand moeilijk te voorspellen. Bovenstaande tabel somt de 25 aandelen die nu voldoen aan de eisen van James O’Shaughnessy. Het normaantal van 25 is echter wel geschoeid op de leest van Wall Street. Vertaald naar de Europese markten, meer bepaald de STOXX 600, lijkt in onze contreien eerder een normaantal van 10 fondsen gepast voor de Europese variant van Trending Value. @ Ivan Snurer
Aandelen kun je op verschillende manieren selecteren. Naar gelang je voorkeur kun je kiezen voor aandelen met een mooi dividend, een lage koers-winsthouding, een hoge omzetgroei en zo zijn er nog vele andere selectiecriteria.
Het punt is wel dat wat in het ene jaar goed werkte vaak in het jaar daarop niet meer of minder goed werkt. Een bijkomend probleem is bovendien dat je nooit van tevoren met zekerheid weet welk selectiecriterium de kip met het gouden ei zal zijn.
What Works on Wall Street
Ook James O’Shaughnessy is er tot op heden niet in geslaagd om het ultieme selectiecriterium boven water te halen dat jaar in jaar uit winst oplevert. Wat de auteur van de bestseller What Works on Wall Street wel ontdekte is dat bepaalde selectiecriteria zoals de koers/omzet of de ratio van brutobedrijfsresultaat en ondernemingswaarde over langere meetperioden bijzonder goed renderen.
Het boek What Works on Wall Street is inmiddels aan zijn vierde druk toe. In de loop der jaren heeft O’Shaughnessy het cijfermateriaal driemaal grondig bijgewerkt en uitgebreid. Leunde de eerste editie zwaar op de ratio koers/omzet en het momentumeffect, de vierde herziene uitgave zoekt zijn heil in factorpremies waarbij de aandelen op meerdere punten tegen het licht worden gehouden.
Multifactor
Het boek getuigt van voortschrijdend inzicht. De stapsgewijze selectietechnieken maken meer en meer plaats voor gelijkgewogen rankings net als bij de Magic Formula van Joel Greenblatt.
In tegenstelling tot de duale analyse van Greenblatt beoordeelt O’Shaughnessy aandelen maar liefst op zes fundamentele punten, meer nog hij kijkt uitsluitend of zij goedkoop zijn. Trending Value was tussen 1963 en 2009 met een jaarrendement van 21,1 procent de beste beleggingsstrategie. Hiertoe rangschikt hij de aandelen aan hand van:
- Koers/Boekwaarde (K/B)
- Koers/Omzet (K/O)
- Koers/Vrije kasstroom (K/FCF)
- Koers-winstverhouding (K/W)
- Brutobedrijfsresultaat/Ondermeningswaarde (B/O)
- Aandeelhoudersrendement (AHR)
Op elk punt krijgt het aandeel een score van 1 (slechtste) tot 100 (beste) waarna hiervan de som wordt genomen. Naarmate het aandeel beter op deze punten scoort, krijgt het een hogere totaalscore. Vervolgens selecteert hij uit het topdeciel (top 10 procent) de 25 fondsen die in de voorbije zes maanden blijk gaven van het hoogste momentum. Het resultaat is een portefeuille van spotgoedkope aandelen die bij beleggers goed in de markt liggen.
De combinatie van waarde en momentum mag dan wel beter werken dan elk van deze factoren afzonderlijk, het minpunt van Trending Value is de maximum drawdown. Het maximale verlies was in de periode 1963-2009 een fractie beter dan de drawdown van de S&P 500 ter hoogte van 51 procent en dat is niet mis! Wat maakt dat beleggers in tijden van rampspoed afhaken en het geduld verliezen om de storm te laten uitrazen, ook al stelt Trending Value op termijn mooie rendementen in het vooruitzicht.
Wat geldt voor zogenaamde simpele selectietechnieken geldt ook voor meervoudige waarderingsmaatstaven en beleggingsstrategieën in zijn algemeenheid. Ook hier is het succes op voorhand moeilijk te voorspellen. Bovenstaande tabel somt de 25 aandelen die nu voldoen aan de eisen van James O’Shaughnessy. Het normaantal van 25 is echter wel geschoeid op de leest van Wall Street. Vertaald naar de Europese markten, meer bepaald de STOXX 600, lijkt in onze contreien eerder een normaantal van 10 fondsen gepast voor de Europese variant van Trending Value. @ Ivan Snurer
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.