Beursintroducties zijn goudmijnen

In 2014 verwelkomde Beursplein 5 met de beursgang van Altice, Euronext, IMCD en Nationale Nederlanden vier nieuwe aandelen. Na ‘zeven’ magere jaren trekt in Amsterdam de markt voor beursintroducties eindelijk weer aan.

In theorie loont het om in te schrijven op elke beursintroductie, maar het intitieel rendement ten spijt, is bij beursnieuwelingen de kans op langdurige koersstijgingen gering. In de dagen na de IPO, de Engelstalige afkorting van Initial Public Offering, maken zij spectaculaire koerssprongen waar speculanten graag op inspelen.

Beleggers die tijdens de inschrijvingsprocedure geen stukken toebedeeld krijgen, wachten best drie maanden vooraleer zij besluiten om de aandelen alsnog te kopen. Beursnieuwelingen die drie maanden na de introductie de markt outperformen wanneer die zelf minimaal tien procent gestegen is, zien in de daaropvolgende twaalf maanden hun koers twee keer sneller stijgen dan het beursgemiddelde, terwijl in de regel de minder fortuinlijke nieuwkomers blijven ontgoochelen.

Wanneer je echter op een IPO intekent, weet je van tevoren nooit hoe succesvol de beursintroductie zal verlopen. In theorie loont het toch om op alle primaire emissies (eerste uitgifte van aandelen van een onderneming op een aandelenmarkt) in te tekenen.

Waarom? Dat komt met name door de underpricing. Dat wil gewoon zeggen dat de aandelen onder de marktprijs naar de beurs worden gebracht. Dat is toch bizar? Ja en neen, als je bedenkt dat banken die beursintroducties begeleiden deels met aandelen worden betaald, begrijp je meteen ook waarom er sprake is van underpricing. Als de introductiekoers te hoog wordt vastgesteld, dan is de kans groot dat de begeleidende banken op hun stukken blijven zitten en tegelijkertijd moeten zij de koers van het aandeel steunen, een dubbele kostenpost.

Ook al is slechts één op de twee IPO’s een succes, het fenomeen van underpricing maakt dat de grootste winnaars veel meer opbrengen dan de grootste verliezers kosten, maar verkoop ze wel na een één jaar. Het verlies is gelimiteerd tot je inleg (van 1.000 euro?), terwijl er geen bovengrens zit aan de winst.

Tot zover de theorie, in de praktijk weet je echter nooit van tevoren wat de uitgifteprijs zal zijn en hoeveel stukken je toegewezen krijgt. Als de inschrijving overtekend is, krijg je wellicht minder aandelen dan je eigenlijk wilt hebben. En als je huisbankier niet tot het consortium behoort (het bankensyndicaat dat de beursintroductie begeleidt) krijg je vaak geen aandelen toegewezen.

In theorie zijn beursintroducties voor beleggers goudmijnen. Uit empirisch onderzoek komt naar voren dat de strategische underpricing van Nederlandse aandelen 15 procent bedraagt. Dit is weliswaar aan de onderkant van de internationale bandbreedte van 15 à 20 procent, maar neemt niet weg dat beleggers die ingetekend hebben door de bank genomen hun aandelen na de eerste dag van handelen 15 procent meer waard zien worden.

A propos waarom is de kans op langdurige koersstijgingen dan zo gering? Als de zittende aandeelhouders, hetzij de oprichters, early incubators (vroege investeerders) of het moederbedrijf, een onderneming naar de beurs brengen, dan dragen zij in samenspraak met het bankensyndicaat ervoor zorg dat de fundamentele kerncijfers van de beursintroducee op en top zijn, zoals je wilt dat je dochter op zondag er piekfijn uitziet. @ Ivan Snurer

In 2014 verwelkomde Beursplein 5 met de beursgang van Altice, Euronext, IMCD en Nationale Nederlanden vier nieuwe aandelen. Na ‘zeven’ magere jaren trekt in Amsterdam de markt voor beursintroducties eindelijk weer aan.

In theorie loont het om in te schrijven op elke beursintroductie, maar het intitieel rendement ten spijt, is bij beursnieuwelingen de kans op langdurige koersstijgingen gering. In de dagen na de IPO, de Engelstalige afkorting van Initial Public Offering, maken zij spectaculaire koerssprongen waar speculanten graag op inspelen.

Beleggers die tijdens de inschrijvingsprocedure geen stukken toebedeeld krijgen, wachten best drie maanden vooraleer zij besluiten om de aandelen alsnog te kopen. Beursnieuwelingen die drie maanden na de introductie de markt outperformen wanneer die zelf minimaal tien procent gestegen is, zien in de daaropvolgende twaalf maanden hun koers twee keer sneller stijgen dan het beursgemiddelde, terwijl in de regel de minder fortuinlijke nieuwkomers blijven ontgoochelen.

Wanneer je echter op een IPO intekent, weet je van tevoren nooit hoe succesvol de beursintroductie zal verlopen. In theorie loont het toch om op alle primaire emissies (eerste uitgifte van aandelen van een onderneming op een aandelenmarkt) in te tekenen.

Waarom? Dat komt met name door de underpricing. Dat wil gewoon zeggen dat de aandelen onder de marktprijs naar de beurs worden gebracht. Dat is toch bizar? Ja en neen, als je bedenkt dat banken die beursintroducties begeleiden deels met aandelen worden betaald, begrijp je meteen ook waarom er sprake is van underpricing. Als de introductiekoers te hoog wordt vastgesteld, dan is de kans groot dat de begeleidende banken op hun stukken blijven zitten en tegelijkertijd moeten zij de koers van het aandeel steunen, een dubbele kostenpost.

Ook al is slechts één op de twee IPO’s een succes, het fenomeen van underpricing maakt dat de grootste winnaars veel meer opbrengen dan de grootste verliezers kosten, maar verkoop ze wel na een één jaar. Het verlies is gelimiteerd tot je inleg (van 1.000 euro?), terwijl er geen bovengrens zit aan de winst.

Tot zover de theorie, in de praktijk weet je echter nooit van tevoren wat de uitgifteprijs zal zijn en hoeveel stukken je toegewezen krijgt. Als de inschrijving overtekend is, krijg je wellicht minder aandelen dan je eigenlijk wilt hebben. En als je huisbankier niet tot het consortium behoort (het bankensyndicaat dat de beursintroductie begeleidt) krijg je vaak geen aandelen toegewezen.

In theorie zijn beursintroducties voor beleggers goudmijnen. Uit empirisch onderzoek komt naar voren dat de strategische underpricing van Nederlandse aandelen 15 procent bedraagt. Dit is weliswaar aan de onderkant van de internationale bandbreedte van 15 à 20 procent, maar neemt niet weg dat beleggers die ingetekend hebben door de bank genomen hun aandelen na de eerste dag van handelen 15 procent meer waard zien worden.

A propos waarom is de kans op langdurige koersstijgingen dan zo gering? Als de zittende aandeelhouders, hetzij de oprichters, early incubators (vroege investeerders) of het moederbedrijf, een onderneming naar de beurs brengen, dan dragen zij in samenspraak met het bankensyndicaat ervoor zorg dat de fundamentele kerncijfers van de beursintroducee op en top zijn, zoals je wilt dat je dochter op zondag er piekfijn uitziet. @ Ivan Snurer