Stelling: beleggen in bommen moet kunnen
ABN Amro en Rabobank hebben de fondsen van Franklin Templeton in de ban gedaan, omdat die mogelijk beleggen in clustermunitie. Een terechte maatregel of een staaltje overdreven betutteling?
Sinds 1 januari is in Nederland een wet van kracht die het financiële instellingen verbiedt om te beleggen in de fabrikanten van clustermunitie. Dit type bommen verspreidt fragmenten van munitie over grote gebieden, om de schade zo groot mogelijk te maken. In veel gevallen komt de clustermunitie pas na jaren tot ontploffing en maakt zo alsnog slachtoffers.
In de Templeton-zaak werd duidelijk hoe de nieuwe wet in de praktijk in zijn werk gaat. ABN Amro en de Rabobank hebben fondsbeheerder Franklin Templeton om een garantie gevraagd dat zijn producten voldoen aan de in Nederland geldende wetgeving. Omdat Templeton geen waterdichte garantie kon geven, zijn de beleggingsproducten van de schappen gehaald.
Betuttelend
Harry Geels was onlangs in zijn column op deze site glashelder over de kwestie. Betuttelend en ook nog eens inconsequent, vindt hij de maatregel. Geels betoogde dat beleggers zelf wel kunnen bepalen waar zij volgens hun geweten hun geld in kunnen steken, en banken ook. Hij wijst erop dat pensioenfondsen zich in het verleden ook zelf aan normen hebben gebonden op dit gebied.
Het inconsequente van de wet schuilt er volgens Geels in dat investeren in fabrikanten van oorlogstuig, zoals Lockheed Martin, wel gewoon mag. En de fabrikanten van clusterbommen zijn nu weliswaar in de ban gedaan, maar dat geldt niet voor de toeleveranciers van deze bedrijven. Waar ligt de grens?
Bent u het met Harry Geels eens, of vindt u dat er toch wel wat te zeggen is voor de wetgeving over clusterbombeleggingen? Is het zelfreinigend vermogen en ethisch besef van financiële instellingen wel groot genoeg om het zonder regelgeving op dat vlak af te kunnen? En is een inconsequente wetgeving niet in ieder geval een goed begin om clustermunitie de wereld uit te helpen?
Plaats uw reactie meteen hieronder:
Sinds 1 januari is in Nederland een wet van kracht die het financiële instellingen verbiedt om te beleggen in de fabrikanten van clustermunitie. Dit type bommen verspreidt fragmenten van munitie over grote gebieden, om de schade zo groot mogelijk te maken. In veel gevallen komt de clustermunitie pas na jaren tot ontploffing en maakt zo alsnog slachtoffers.
In de Templeton-zaak werd duidelijk hoe de nieuwe wet in de praktijk in zijn werk gaat. ABN Amro en de Rabobank hebben fondsbeheerder Franklin Templeton om een garantie gevraagd dat zijn producten voldoen aan de in Nederland geldende wetgeving. Omdat Templeton geen waterdichte garantie kon geven, zijn de beleggingsproducten van de schappen gehaald.
Betuttelend
Harry Geels was onlangs in zijn column op deze site glashelder over de kwestie. Betuttelend en ook nog eens inconsequent, vindt hij de maatregel. Geels betoogde dat beleggers zelf wel kunnen bepalen waar zij volgens hun geweten hun geld in kunnen steken, en banken ook. Hij wijst erop dat pensioenfondsen zich in het verleden ook zelf aan normen hebben gebonden op dit gebied.
Het inconsequente van de wet schuilt er volgens Geels in dat investeren in fabrikanten van oorlogstuig, zoals Lockheed Martin, wel gewoon mag. En de fabrikanten van clusterbommen zijn nu weliswaar in de ban gedaan, maar dat geldt niet voor de toeleveranciers van deze bedrijven. Waar ligt de grens?
Bent u het met Harry Geels eens, of vindt u dat er toch wel wat te zeggen is voor de wetgeving over clusterbombeleggingen? Is het zelfreinigend vermogen en ethisch besef van financiële instellingen wel groot genoeg om het zonder regelgeving op dat vlak af te kunnen? En is een inconsequente wetgeving niet in ieder geval een goed begin om clustermunitie de wereld uit te helpen?
Plaats uw reactie meteen hieronder:
