Grootste beleggers zijn te machtig
In de vermogensbeheerwereld is schaalgrootte het toverwoord. Bepaalde partijen zijn echter zo groot geworden dat ze een bedreiging voor het financiële systeem vormen. De politiek laat (noodgedwongen) te veel haar oren naar hen hangen.
De grootste belegger ter wereld, BlackRock, beheert een vermogen van $4,1 biljoen. Het heeft zoveel geld te besteden dat het de grootste aandeelhouder is in veel andere beursgenoteerde aandelen en daar horen niet de minste bedrijven bij, zoals Apple, Bank of America, Citigroup, Exxon, JPMorgan, Nestlé en Royal Dutch Shell.
The Economist, waarvan - u raadt het al - BlackRock ook de grootste aandeelhouder is (middels een belang in de moeder van het zakenblad Pearson) besteedde laatst aandacht aan de dominantie van de grootste belegger ter wereld. Het vermaarde zakenblad meent nog dat het belegde vermogen geen probleem zou moeten zijn.
Oneens. Als Blackrock de assetallocatiebakens verzet, bijvoorbeeld meer in aandelen en minder in obligaties, heeft dat wel degelijk invloed op de koersen, al is het maar dat anderen het voorbeeld zullen volgen. BlackRock is ’s werelds grootste aandelenbelegger. Voor de grootste obligatiebelegger ter wereld Pimco geldt hetzelfde. Pimco kan met haar beleggingsbeslissingen bepaalde subobligatiecategorieën maken of breken.
Maar BlackRock bezit nog iets anders, zo bericht The Economist volledig terecht, wat potentieel gevaarlijk is: het handels- en risicomanagementplatform Alladin, waar 7% van alle beleggingen (ter waarde van $15 biljoen) ter wereld verhandeld wordt. Hoewel BlackRock niet de beslissingen van alle beleggingen op het platform neemt, overziet ze wel een niet onbelangrijk deel van de financiële wereld door een ‘lens’, zo stelt The Economist.
Gecreërde afhankelijkheid
In dit artikel uit The Economist kunnen we lezen dat een rapport van de Office of Financial Research, een afdeling van de Amerikaanse Treasury, een waarschuwing bevat, namelijk dat sommige vermogensbeheerders, die ook consultancy- en koersdiensten leveren aan andere vermogensbeheerders, interconnecties en afhankelijkheden creëren die hun belangrijkheid in het financiële systeem vergroten. Het kan niet anders dan dat hiermee onder andere BlackRock en Alladin worden bedoeld.
De term consultancy moet verder ruim opgevat worden. BlackRock hoort samen met Pimco en twee andere consultancyfirma’s bij de partijen die advies geven bij diverse financiële crises in de wereld, bijvoorbeeld bij de bailouts die plaatsvonden in de eurozone. En volgens EUobserver krijgen ze er nog voor betaald ook. De twee consultants Alvarez and Marsal en Oliver Wyman zouden samen met BlackRock en Pimco een rekening hebben gestuurd van €80 miljoen voor hun euroadviezen.
Maar het grootste probleem is dat vermogensbeheerders, zeker de grotere zoals BlackRock en Pimco, honderden miljoenen dollars en euro’s beleggen – direct of indirect – in staatsobligaties van de eurolanden. Ze kunnen dus helemaal geen objectief advies geven. Volgens EUobserver worden de genoemde partijen ingehuurd zonder aanbesteding. Bovendien schakelen ze bijna altijd weer de grote vier accountantskantoren, Deloitte, EY, KPMG en PwC in. Het eindresultaat is ‘een gouden cirkel’ van grote bedrijven (banken, vermogensbeheerders, consultants en de grote vier accountantkantoren) die de facto de bailouts in de eurozone regelen.
Harry Geels is econoom en directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden (www.inmaxxa.nl). Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM) (www.tradersclub.nl) en partner van de ML Finance Academy (www.mlfa.eu). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.
De grootste belegger ter wereld, BlackRock, beheert een vermogen van $4,1 biljoen. Het heeft zoveel geld te besteden dat het de grootste aandeelhouder is in veel andere beursgenoteerde aandelen en daar horen niet de minste bedrijven bij, zoals Apple, Bank of America, Citigroup, Exxon, JPMorgan, Nestlé en Royal Dutch Shell.
The Economist, waarvan – u raadt het al – BlackRock ook de grootste aandeelhouder is (middels een belang in de moeder van het zakenblad Pearson) besteedde laatst aandacht aan de dominantie van de grootste belegger ter wereld. Het vermaarde zakenblad meent nog dat het belegde vermogen geen probleem zou moeten zijn.
Oneens. Als Blackrock de assetallocatiebakens verzet, bijvoorbeeld meer in aandelen en minder in obligaties, heeft dat wel degelijk invloed op de koersen, al is het maar dat anderen het voorbeeld zullen volgen. BlackRock is ’s werelds grootste aandelenbelegger. Voor de grootste obligatiebelegger ter wereld Pimco geldt hetzelfde. Pimco kan met haar beleggingsbeslissingen bepaalde subobligatiecategorieën maken of breken.
Maar BlackRock bezit nog iets anders, zo bericht The Economist volledig terecht, wat potentieel gevaarlijk is: het handels- en risicomanagementplatform Alladin, waar 7% van alle beleggingen (ter waarde van $15 biljoen) ter wereld verhandeld wordt. Hoewel BlackRock niet de beslissingen van alle beleggingen op het platform neemt, overziet ze wel een niet onbelangrijk deel van de financiële wereld door een ‘lens’, zo stelt The Economist.
Gecreërde afhankelijkheid
In dit artikel uit The Economist kunnen we lezen dat een rapport van de Office of Financial Research, een afdeling van de Amerikaanse Treasury, een waarschuwing bevat, namelijk dat sommige vermogensbeheerders, die ook consultancy- en koersdiensten leveren aan andere vermogensbeheerders, interconnecties en afhankelijkheden creëren die hun belangrijkheid in het financiële systeem vergroten. Het kan niet anders dan dat hiermee onder andere BlackRock en Alladin worden bedoeld.
De term consultancy moet verder ruim opgevat worden. BlackRock hoort samen met Pimco en twee andere consultancyfirma’s bij de partijen die advies geven bij diverse financiële crises in de wereld, bijvoorbeeld bij de bailouts die plaatsvonden in de eurozone. En volgens EUobserver krijgen ze er nog voor betaald ook. De twee consultants Alvarez and Marsal en Oliver Wyman zouden samen met BlackRock en Pimco een rekening hebben gestuurd van €80 miljoen voor hun euroadviezen.
Maar het grootste probleem is dat vermogensbeheerders, zeker de grotere zoals BlackRock en Pimco, honderden miljoenen dollars en euro’s beleggen – direct of indirect – in staatsobligaties van de eurolanden. Ze kunnen dus helemaal geen objectief advies geven. Volgens EUobserver worden de genoemde partijen ingehuurd zonder aanbesteding. Bovendien schakelen ze bijna altijd weer de grote vier accountantskantoren, Deloitte, EY, KPMG en PwC in. Het eindresultaat is ‘een gouden cirkel’ van grote bedrijven (banken, vermogensbeheerders, consultants en de grote vier accountantkantoren) die de facto de bailouts in de eurozone regelen.
Harry Geels is econoom en directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden (www.inmaxxa.nl). Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM) (www.tradersclub.nl) en partner van de ML Finance Academy (www.mlfa.eu). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.
Harry Geels
Harry Geels (1969) schrijft sinds 1998 voor Beleggers Belangen, waarvoor hij onder andere de rubriek Beleggingsfondsen verzorgt. Verder is hij gespecialiseerd in technische analyse kwantitatieve analyse en hedgefunds. Harry is Senior Investment Adviseur bij vermogensbeheerder Auréus. Hij is auteur van het handboek ‘Beleggen met Technische Analyse’.