Vijf kroonprinsen
...ofwel vijf toekomstige dividendaristocraten. Europese aandelen die 10 jaar op rij hun dividend verhogen, worden dividendaristocraten genoemd. Welk aandeel is vanuit dividendperspectief de kroonprins die over 5 jaar aanspraak mag maken op de geuzennaam? Imtech, Vopak?
Onder Amerikaanse bedrijven bestaat een rijke traditie om elk jaar opnieuw het dividend te verhogen. Indexbeheerder Standard and Poor’s rekent bedrijven die minstens 25 jaar op rij hun dividend opschroeven tot de zogeheten dividendaristocraten.
In Europa daarentegen zijn er nauwelijks bedrijven te vinden die 10 jaar lang jaar hun dividend jaar in jaar uit hebben verhoogd, laat staat 25 jaar. Om tot de Europese dividendaristocraten gerekend te worden, moet een onderneming in Europa minimaal 10 jaar op rij zijn dividend verhogen.
Door de lage rente en de tergende financiële crisis richten steeds meer beleggers hun pijlen op aandelen die een mooi dividend betalen. Omdat in de voorbije jaren gebleken is dat de hoogte van het dividendrendement een misleidende indicator kan zijn (een hoog dividendrendement is vaak een aanwijzing dat het bedrijf slecht ervoor staat), krijgen beleggers steeds meer oog voor de ontwikkeling van het dividend. Bedrijven die over een langere periode consequent het dividend verhogen, hebben hun zaken goed op orde en zitten goed bij kas.
Dividendhistorie
In de Verenigde Staten laten veel beleggers zich bij de keuze van hun aandelen leiden door de dividendhistorie. Het dividend is immers niet alleen een bron van rendement, het is ook een vorm van inkomen. De Amerikanen die zelf voor hun pensioen (moeten) zorgen, kiezen vaak voor aandelen met een betrouwbare dividendhistorie. Zolang zij pensioen opbouwen herbeleggen zij het dividend en zodra zij gepensioneerd zijn gebruiken zij het dividend als (een aanvulling op hun) oudedagsvoorziening.
Op Wall Street noteren honderden bedrijven met een smetteloze dividendhistorie. In Europa daarentegen zijn ze op een hand te tellen. In de Verenigde Staten vind je zelfs aandelen die meer dan 100 jaar dividend betalen (Johnson Controls sinds 1887, Procter & Gamble: 1890, Colgate-Palmolive: 1895, Chur & Dwight: 1901). In Europa gunt voor zover bekend enkel de Belgische bierbrouwer Co.Br.Ha zijn aandeelhouders sinds het beursdebuut in 1907 onafgebroken een dividend.
Dividendaristocraten
Terug naar de dividendaristocraten, de 51 bedrijven uit de S&P 500 die in de voorbije 25 jaar elk jaar opnieuw het dividend hebben verhoogd, worden door de indexbeheerder in de S&P 500 Dividend Aristocrats in het zonnetje gezet.
De 40 Europese bedrijven uit de S&P Europe 350 die 10 jaar op rij het dividend hebben verhoogd, treden dankzij de S&P Europe 350 Dividend Aristocrats nadrukkelijk in het voetlicht.
KPN Telecom behoort ook tot de selecte groep van dividendaandelen, hoewel de directie volgend jaar het dividend zal korten, maar dat terzijde.
Kroonprinsen
Omdat enerzijds in de eurozone het aantal dividendaristocraten beperkt is (11 in totaal) en anderzijds de grootste winst in het voortraject te behalen is, schuimen we markt af naar interessante dividendaandelen. Op de Europese effectenbeurzen zijn een aantal fondsen te vinden die vanuit dividendperspectief ronduit interessant zijn.
Europese aandelen die 10 jaar lang het dividend verhogen zijn schaars, aandelen uit de eurozone nog schaarser. De aandelen uit de eurozone die over een jaar of vijf aanspraak zouden kunnen maken op de geuzennaam dividendaristocraat zijn Colruyt (COLR), Essilor (EI), Fielmann (FIE), Gerry Weber (GWI1), Imtech (IM), Ipsen (IPS), Jeronimo Martins (JMT), Kinepolis (KIN) en Vopak (VPK).
Dit zijn bedrijven die ondanks de economische malaise de afgelopen 5 jaar stelselmatig hun dividend hebben verhoogd én elk jaar een hogere nettowinst hebben geboekt. Wanneer de ontwikkeling van het rendement op eigen vermogen in ogenschouw wordt genomen, dan worden hiervan 5 weerhouden. De zogeheten kroonprinsen zijn Fielmann, Ipsen, Jeronimo Martins, Kinepolis en Vopak.
Onder Amerikaanse bedrijven bestaat een rijke traditie om elk jaar opnieuw het dividend te verhogen. Indexbeheerder Standard and Poor’s rekent bedrijven die minstens 25 jaar op rij hun dividend opschroeven tot de zogeheten dividendaristocraten.
In Europa daarentegen zijn er nauwelijks bedrijven te vinden die 10 jaar lang jaar hun dividend jaar in jaar uit hebben verhoogd, laat staat 25 jaar. Om tot de Europese dividendaristocraten gerekend te worden, moet een onderneming in Europa minimaal 10 jaar op rij zijn dividend verhogen.
Door de lage rente en de tergende financiële crisis richten steeds meer beleggers hun pijlen op aandelen die een mooi dividend betalen. Omdat in de voorbije jaren gebleken is dat de hoogte van het dividendrendement een misleidende indicator kan zijn (een hoog dividendrendement is vaak een aanwijzing dat het bedrijf slecht ervoor staat), krijgen beleggers steeds meer oog voor de ontwikkeling van het dividend. Bedrijven die over een langere periode consequent het dividend verhogen, hebben hun zaken goed op orde en zitten goed bij kas.
Dividendhistorie
In de Verenigde Staten laten veel beleggers zich bij de keuze van hun aandelen leiden door de dividendhistorie. Het dividend is immers niet alleen een bron van rendement, het is ook een vorm van inkomen. De Amerikanen die zelf voor hun pensioen (moeten) zorgen, kiezen vaak voor aandelen met een betrouwbare dividendhistorie. Zolang zij pensioen opbouwen herbeleggen zij het dividend en zodra zij gepensioneerd zijn gebruiken zij het dividend als (een aanvulling op hun) oudedagsvoorziening.
Op Wall Street noteren honderden bedrijven met een smetteloze dividendhistorie. In Europa daarentegen zijn ze op een hand te tellen. In de Verenigde Staten vind je zelfs aandelen die meer dan 100 jaar dividend betalen (Johnson Controls sinds 1887, Procter & Gamble: 1890, Colgate-Palmolive: 1895, Chur & Dwight: 1901). In Europa gunt voor zover bekend enkel de Belgische bierbrouwer Co.Br.Ha zijn aandeelhouders sinds het beursdebuut in 1907 onafgebroken een dividend.
Dividendaristocraten
Terug naar de dividendaristocraten, de 51 bedrijven uit de S&P 500 die in de voorbije 25 jaar elk jaar opnieuw het dividend hebben verhoogd, worden door de indexbeheerder in de S&P 500 Dividend Aristocrats in het zonnetje gezet.
De 40 Europese bedrijven uit de S&P Europe 350 die 10 jaar op rij het dividend hebben verhoogd, treden dankzij de S&P Europe 350 Dividend Aristocrats nadrukkelijk in het voetlicht.
KPN Telecom behoort ook tot de selecte groep van dividendaandelen, hoewel de directie volgend jaar het dividend zal korten, maar dat terzijde.
Kroonprinsen
Omdat enerzijds in de eurozone het aantal dividendaristocraten beperkt is (11 in totaal) en anderzijds de grootste winst in het voortraject te behalen is, schuimen we markt af naar interessante dividendaandelen. Op de Europese effectenbeurzen zijn een aantal fondsen te vinden die vanuit dividendperspectief ronduit interessant zijn.
Europese aandelen die 10 jaar lang het dividend verhogen zijn schaars, aandelen uit de eurozone nog schaarser. De aandelen uit de eurozone die over een jaar of vijf aanspraak zouden kunnen maken op de geuzennaam dividendaristocraat zijn Colruyt (COLR), Essilor (EI), Fielmann (FIE), Gerry Weber (GWI1), Imtech (IM), Ipsen (IPS), Jeronimo Martins (JMT), Kinepolis (KIN) en Vopak (VPK).
Dit zijn bedrijven die ondanks de economische malaise de afgelopen 5 jaar stelselmatig hun dividend hebben verhoogd én elk jaar een hogere nettowinst hebben geboekt. Wanneer de ontwikkeling van het rendement op eigen vermogen in ogenschouw wordt genomen, dan worden hiervan 5 weerhouden. De zogeheten kroonprinsen zijn Fielmann, Ipsen, Jeronimo Martins, Kinepolis en Vopak.
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.