De grote Europese stap voorwaarts

In Europa begint eindelijk de mening post te vatten dat er een totaaloplossing voor de europroblematiek moet komen. Zo’n totaaloplossing zou kunnen bestaan uit een bankunie, een monetaire unie, uitgifte van eurobonds en een Europese minister van financiën. Sommigen hebben het over een nog grotere stap voorwaarts: de Verenigde Staten van Europa.

Duitse standpunt cruciaal

Zelfs in Duitsland is men tegenwoordig bereid te praten over een verdergaande integratie. Volgens een artikel dat gisteren werd gepubliceerd in de Wall Street Journal (WSJ) zou Berlijn sterke signalen uitzenden dat het bereid is de opvattingen tegen ideeën als een bankunie, waar een Europees depositogarantiestelsel onderdeel van uitmaakt, en eurobonds weg te nemen als er meer macht naar Europa gaat.

Geen enkele Duitse leider, zo merkt de WSJ terecht op, zal echter akkoord gaan met ideeën als en bankenunie als Berlijn niet de zekerheid krijgt dat ze ook iets te zeggen krijgt over het fiscale beleid van de landen die meedoen aan de euro. Dit betekent de facto dat Duitsland eist dat er aan de totaaloplossing verder Europese integratie gekoppeld wordt.

Rutte de weg kwijt

Ook de premier van Spanje, Mariano Rajoy, heeft afgelopen weekend gezegd dat de EU ‘zijn architectuur dient te versterken’. En de belangrijkste politici op Europees niveau, waaronder Van Rompy willen dit, alsmede de Franse president Hollande. Met Duitsland is er nu ook over te spreken. Maar Nederland (of liever Rutte) verzet zich plotseling tegen hervorming van de eurozone, zo kopte het Financieele Dagblad vandaag.

Rutte is de weg kwijt. Hij voelt blijkbaar de adem in zijn nek van Wilders die zich al sinds jaar en dag tegen Europa verzet. Rutte denkt blijkbaar dat een anti-Europese houding stemmen gaat opleveren. Hij denkt electoraal in dezelfde vijver te moeten vissen als partijen als de PVV en SP. Dat is kortzichtig. De oplossing van de euro ligt, zoals betoogd, in een verdere integratie.

Asociaal

Minister De Jager heeft vorige week de vinger op de zere plek van de euro gelegd. Hij wil geen splitsing van de euro, in bijvoorbeeld een neuro of zeuro, of wat dan ook (Peter de Waard had in de Volkskrant van vandaag nog een aantal andere varianten in de aanbieding: terreuro’s, pleuro’s en geuro’s). De reden waarom De Jager geen opsplitsing wil is dat dit de concurrentiekracht van Nederland gaat aantasten. Immers, onze euro (hoe die ook heten mag) wordt dan te duur.

Indirect geeft De Jager daarmee aan dat landen als Nederland en Duitsland profiteren van de euro en dat we dat graag zo willen houden. We draaien (even kort door de bocht) liever de concurrentiepositie van zwakkere, zuidelijke landen de nek om (ze kunnen, zoals vroeger, niet meer hun munten devalueren), terwijl we tegelijkertijd profiteren van een lage rente, omdat (beleggings)kapitaal vanuit de zwakke landen naar de sterke landen gaat. Prima zo, zo lijkt De Jager te zeggen.

De anti-Europeanen mopperen dat er zoveel geld naar die zuidelijke landen moet. Dit is een misvatting: het is andersom! Het opbreken van de euro is geen optie zoals De Jager terecht zegt. Maar het argument dat dit omwille van onze concurrentiepositie is, is beperkt en asociaal.

Grote stap voorwaarts

De euro is om veel meer redenen een goed idee (de Europese gedachte, tegenwicht tegenover Amerikaanse dollar en Chinese yuan renmimbi et cetera). Ik sluit me aan bij Nobelprijswinnaar Paul Krugman die recent zei dat we nooit op de huidige manier aan de euro hadden moeten beginnen, maar nu de euro er is moet hij ook blijven. En hij kan alleen overleven als we de weeffouten in de euro (middels een grote stap voorwaarts) herstellen.

Wie die stap niet wil zetten is tegen de euro en wil terug naar de tijd van eigen valuta’s. Het opbreken gaat echter ook tientallen miljarden kosten (kijk alleen maar naar de verrekening die binnen Target 2 zou moeten plaatsvinden). Bovendien is het economisch en politiek waarschijnlijk een gevaarlijker traject dan de grote stap voorwaarts.

Ik sluit bij het eventueel opbreken van de euro zelfs niet uit dat in veel landen de nieuw in te voeren eigen valuta’s waarschijnlijk geen kans zullen maken en dat nieuwe D-marken of wellicht zelfs dollars dan de dienst gaan uitmaken.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.  

In Europa begint eindelijk de mening post te vatten dat er een totaaloplossing voor de europroblematiek moet komen. Zo’n totaaloplossing zou kunnen bestaan uit een bankunie, een monetaire unie, uitgifte van eurobonds en een Europese minister van financiën. Sommigen hebben het over een nog grotere stap voorwaarts: de Verenigde Staten van Europa.

Duitse standpunt cruciaal

Zelfs in Duitsland is men tegenwoordig bereid te praten over een verdergaande integratie. Volgens een artikel dat gisteren werd gepubliceerd in de Wall Street Journal (WSJ) zou Berlijn sterke signalen uitzenden dat het bereid is de opvattingen tegen ideeën als een bankunie, waar een Europees depositogarantiestelsel onderdeel van uitmaakt, en eurobonds weg te nemen als er meer macht naar Europa gaat.

Geen enkele Duitse leider, zo merkt de WSJ terecht op, zal echter akkoord gaan met ideeën als en bankenunie als Berlijn niet de zekerheid krijgt dat ze ook iets te zeggen krijgt over het fiscale beleid van de landen die meedoen aan de euro. Dit betekent de facto dat Duitsland eist dat er aan de totaaloplossing verder Europese integratie gekoppeld wordt.

Rutte de weg kwijt

Ook de premier van Spanje, Mariano Rajoy, heeft afgelopen weekend gezegd dat de EU ‘zijn architectuur dient te versterken’. En de belangrijkste politici op Europees niveau, waaronder Van Rompy willen dit, alsmede de Franse president Hollande. Met Duitsland is er nu ook over te spreken. Maar Nederland (of liever Rutte) verzet zich plotseling tegen hervorming van de eurozone, zo kopte het Financieele Dagblad vandaag.

Rutte is de weg kwijt. Hij voelt blijkbaar de adem in zijn nek van Wilders die zich al sinds jaar en dag tegen Europa verzet. Rutte denkt blijkbaar dat een anti-Europese houding stemmen gaat opleveren. Hij denkt electoraal in dezelfde vijver te moeten vissen als partijen als de PVV en SP. Dat is kortzichtig. De oplossing van de euro ligt, zoals betoogd, in een verdere integratie.

Asociaal

Minister De Jager heeft vorige week de vinger op de zere plek van de euro gelegd. Hij wil geen splitsing van de euro, in bijvoorbeeld een neuro of zeuro, of wat dan ook (Peter de Waard had in de Volkskrant van vandaag nog een aantal andere varianten in de aanbieding: terreuro’s, pleuro’s en geuro’s). De reden waarom De Jager geen opsplitsing wil is dat dit de concurrentiekracht van Nederland gaat aantasten. Immers, onze euro (hoe die ook heten mag) wordt dan te duur.

Indirect geeft De Jager daarmee aan dat landen als Nederland en Duitsland profiteren van de euro en dat we dat graag zo willen houden. We draaien (even kort door de bocht) liever de concurrentiepositie van zwakkere, zuidelijke landen de nek om (ze kunnen, zoals vroeger, niet meer hun munten devalueren), terwijl we tegelijkertijd profiteren van een lage rente, omdat (beleggings)kapitaal vanuit de zwakke landen naar de sterke landen gaat. Prima zo, zo lijkt De Jager te zeggen.

De anti-Europeanen mopperen dat er zoveel geld naar die zuidelijke landen moet. Dit is een misvatting: het is andersom! Het opbreken van de euro is geen optie zoals De Jager terecht zegt. Maar het argument dat dit omwille van onze concurrentiepositie is, is beperkt en asociaal.

Grote stap voorwaarts

De euro is om veel meer redenen een goed idee (de Europese gedachte, tegenwicht tegenover Amerikaanse dollar en Chinese yuan renmimbi et cetera). Ik sluit me aan bij Nobelprijswinnaar Paul Krugman die recent zei dat we nooit op de huidige manier aan de euro hadden moeten beginnen, maar nu de euro er is moet hij ook blijven. En hij kan alleen overleven als we de weeffouten in de euro (middels een grote stap voorwaarts) herstellen.

Wie die stap niet wil zetten is tegen de euro en wil terug naar de tijd van eigen valuta’s. Het opbreken gaat echter ook tientallen miljarden kosten (kijk alleen maar naar de verrekening die binnen Target 2 zou moeten plaatsvinden). Bovendien is het economisch en politiek waarschijnlijk een gevaarlijker traject dan de grote stap voorwaarts.

Ik sluit bij het eventueel opbreken van de euro zelfs niet uit dat in veel landen de nieuw in te voeren eigen valuta’s waarschijnlijk geen kans zullen maken en dat nieuwe D-marken of wellicht zelfs dollars dan de dienst gaan uitmaken.

Harry Geels is directeur Research en partner bij Inmaxxa Vermogensbeheer in Naarden. Daarnaast is hij hoofdredacteur van Traders Club Magazine (TCM). De informatie in deze opinie is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De standpunten en vooruitzichten van Geels geven zijn persoonlijke mening weer.